Mexico 2.0 en Guatamala 1.0. Taco's, chilli, mercado's, vulkanen en chickenbusses !

10 augustus 2015 - Monterrico, Guatemala

Wanneer ik dit schrijf zitten we aan het vulkanische strand van Monterrico. De pacific coast van Guatamala. Het zand is zwart en de golven zijn gigantisch. Onze reis gaat alweer een paar weken terug sinds het laatste verhaal, maar ik denk dat dit gewoon mijn manier van schrijven is. Wachten op het juiste moment !
Enfin, ondertussen zijn we ruim 6 maanden weg en onze tickets voor het vervolg van onze reis zijn geboekt. En goedkoop ook dankzij het uitstekende zoekwerk van Joke! 8 t/m 23 September zijn we in Cuba. We moeten terug vliegen naar Cancun om naar New York te gaan, want helaas is het niet mogelijk om van Cuba naar Amerika te vliegen. We blijven tot 2 Oktober in New York en vliegen dan naar Ho Chi Minh in Vietnam. We zijn daar tien dagen alleen waarna Joke's zussen Sarah en Laura langskomen ! Zij nemen hun chickies Terry en Raymen mee en als kers op de taart komt Joke haar vader ook langs samen met een maat van hem, Eric ! Een leuk vooruitzicht reizen met 8 personen door Vietnam, dat word een gezellige choas !

De laatste dag voor we afscheid nemen van Willem en Evy huren we met z'n vieren een auto (veel goedkoper dan een tour boeken in dit peperdure stadje). We besluiten de tempels van Chitzen Itza en een cenote te bezoeken. Na een uur of 2 rijden over de, in dit gebied uitstekende wegen, bereiken we de parking. En zoals we al een klein beetje vermoeden is hier een toeristenbom ontploft. Honderden kraampjes, iedereen probeert vooral hetzelfde aan je te verkopen. Dat doet de nostalgie van de tempels geen goed. De tempels zijn echter prachtig, maar het voelt toch een beetje aan dat dit vooral is om de zwerm rijke Amerikaanse toeristen een oor aan te naaien. Na een dik uur houden we het dan ook voor gezien en besluiten we afkoeling te zoeken in de nabijgelegen cenote genaamd IkKil. Een cenote is een gigantisch gat in de grond en de bodem is gevuld met heerlijk water dat soms wel 80 meter diep kan zijn. De randen van de cenote zijn gevuld met lianen en planten. Ook is het mogelijk om van een meter of vijf in het water te springen en daar maken Willem en ik dankbaar gebruik van. Na deze heerlijke verfrissing is het weer tijd om verder te gaan. Eigenlijk zouden we nog Xel Ha willen bezoeken maar eenmaal daar aangekomen blijkt het park bijna te sluiten en de toegansprijs maakt het ook niet aantrekkelijker, jammer! Na onze auto te hebben terug gebracht genieten we van ons 'laatste avondmaal' van deze relax vakantie en na een welverdiende gin tonic gaan we uitgeput slapen. Na 9 dagen luieren is het vermoeiend om weer wat te ondernemen, maar we hebben er van genoten ! De volgende dag is het tijd om afscheid te nemen van Willem en Evy. We hebben er erg van genoten amigo's! Ik hoop jullie ook en we zien jullie snel weer.

Ook voor ons is het tijd om te gaan en we tappen nog even de free mini bar leeg in plasticflesjes, traveler style! We nemen de afscheid van het hotel en hebben eigenlijk geen idee waar we naar toe moeten, dus we besluiten naar het nabijgelegen Tulum te gaan. Het hostel is na al deze luxe eigenlijk niet alles en het zeewier in het water is hier nog erger. We besluiten te gaan en dan over een dikke 2 maand weer terug aan de kust van Belize en Mexico te komen in de hoop dat het dan beter is. Dus hebben we besloten om naar Mérida te gaan, op naar Mérida!

Mérida
Zoals de meeste koloniale steden is het centrum van Mérida opgebouwd volgens een schaakbordsysteem. Straten die van noord naar zuid lopen hebben oneven nummers, en straten die van oost naar west lopen even. In het centrum, met als centrale plein het Plaza Grande, zijn vele koloniale gebouwen te bezichtigen. Aan dit plein bevinden zich de kathedraal van Mérida, en de Casa de Montejo, het voormalige paleis van Montejo, de stichter van Mérida, en het Palacio Municipal (raadhuis).

In Mérida wonen bijna een miljoen mensen en 1 daarvan is onze vriend uit Hulst, Yoeri Vioen. Althans hij woont hier ongeveer de helft van elk jaar, bij zijn lieftallige vriendin Nayby. Een groot voordeel voor ons, want ze hebben in de komende dagen tijd om ons de stad en omgeving te laten zien. We hebben eerst een dag voor ons zelf en in dit prachtige hostel met zwembad is dat zeker geen straf. We slenteren rond door de koloniale straten en genieten van de Mexicaanse vibe. De mensen zijn hier zo aardig en open en het echte Mexicaanse eten is in één woord geweldig ! De taco's, nacho's en quesadillaps zijn rijkelijk gevuld en de pikante saus maakt het af. Voor 4 dollar eet je hier heerlijk je buik vol. Het is bijna zeker dat het hier in de namiddag even een buitje doet. Een welkom buitje, want de temperatuur kan hier ook erg hoog oplopen en na de regen komt de afkoeling. Wat een klimaat, heerlijk. De volgende ochtend pikt Yoeri ons op bij het hostel en hij laat ons de mercado zien. Mercado's in centraal Amerika zijn geweldig! Ze hebben alles, werkelijk alles. Kleding, klusmateriaal, bloemen planten speelgoed noem maar op. Ze zijn goedkoop, rauw en smerig. Ontzettend smerig ! Maar hier is dat normaal. Varkenskoppen hangen aan vleeshaken (geen idee wat ze daar mee doen). Honderen kuikentjes wachten op hun eerste eigenaar. De vlees en de viskraampjes sluiten op elkaar aan en ergens daartussen bevinden zich de groenten. De vele vliegen maken daar dankbaar gebruik van en hoppen van kraampje naar kraampje. Op het begin kon ik hier met mijn culinaire achtergrond van gruwelen maar ondertussen doet het me niks meer, en vind ik het prachtig. Pure rauwe onbestreden producten, zoals het eigenlijk moet zijn. Joke voelt zich al helemaal thuis op de mercado en als het aan haar zou liggen zou ik een enorme kar trekken waar zij al haar vers op de kop getikte spulletjes in kan gooien om daarna ongestoord de markt verder te plunderen. We kunnen het iedereen aanraden om uit het toerischte te stappen en een mercado te bezoeken het is geweldig! We danken Yoeri voor zijn tijd en spreken vanavond af om een hapje te gaan eten. Voor ons is het nu tijd voor een duik na de bloedhete mercado.

'S avonds genieten we onder het genot van een hapje en een drankje in de gezellige avondsfeer van Mérida. Het is eigenlijk raar dat veel toeristen die playa del carmen en cancun bezoeken niet verder kijken dan de nabijgelegen toeristische trekpleisters. Zelfs nu kunnen we al concluderen dat Mexico zo veel meer te bieden heeft dan deze beroemde 'ver-amerikaanste' badplaatsen.

De volgende dag nemen Yoeri en Nayby ons mee naar de nabijgelegen kust van de golf van Mexico, Progresso heet dit gedeelte en de rit is prachtig. Groene jungle zo ver je kan kijken en bruggen kilometers lang over ondiep helder water. We stoppen aan de kust en kijken uit over het water, en de langste pier ter wereld. Maar liefst 6,5 kilometer lang, cruiseschepen meren hier aan. We kunnen de pier niet betreden maar het is een indrukwekkend gezicht. We rijden verder naar een plek waar we in de ondiepe wateren kunnen kajaken en in een uurtje leidt onze persoonlijke gids ons over het water. Door smalle begroeide 'paden' met krabjes en spinnen. Na de tocht zien we nog een baby roodneusbeertje, waarschijnlijk het schattigste diertje wat er bestaat. Dat levert mooie foto's op.

Na een lunch bij de Tex-Mex en wat rondgekeken te hebben in de stad is het tijd om afscheid te nemen. Yoeri en Nayby bedankt voor de geweldige rondleiding en het gezelschap we hebben er erg van genoten. Wij gaan weer verder er is immers zo veel te zien in Mexico ! Op naar Campeché!

Campeché
De stad werd in 1540 door Spaanse veroveraars gesticht op de plaats van de Mayastad Ah-Kim-Pech. Deze stad had ongeveer 3000 inwoners en een aantal monumenten. Ten tijde van de komst van Juan de Grijalva in 1517 regeerde Moch-Cuoh over de stad, die succesvol Spaanse aanvallen wist te weerstaan. Pas na Moch-Cuohs dood in 1540 werd Campeche door de conquistador Francisco de Montejo onderworpen, die de stad tot San Francisco de Campeche dooptte.

Een historische stad omgeven door stadsmuren. We verblijven in het crappy hostel genaamd 'Monkey's'. Ik heb een gevaarlijke slaapplek want slechts een halve meter boven mijn hoofd draait de ventilator op volle toeren. Een bordje op de muur met twee afgehakte hoofden en de subtiele tekst met: Cuidado con el ventilador (pas op voor de ventilator) waarschuwt mij voor de gevolgen. Deze dag gebruiken we om de historische binnenstad te verkennen. Het is echter bloedheet, dus we besluiten om te wachten tot de zon wat ondergaat om daarna door de gekleurde straten te slenteren. Het is erg mooi, maar erg ingericht voor toeristen. De mexicaanse sfeer is maar zelden te proeven en dat is toch waar we naar op zoek zijn. De gebouwen zijn echter wel indrukwekkend en de kleuren van de huizen inspirerend. Waarom is in Nederland alles zo hetzelfde?
De volgende dag besluiten dan ook de mercado buiten het historische centrum te bezoeken. Meteen is de sfeer terug en nog nooit hebben we zulke grote vissen op een markt aanschouwt. Onder andere een vijf meter lange hamerhaai, verschillende white tip sharks en zelfs een gigantische manta-ray. Man.. man.. wat een wereld van verschil. De lokale mensen vinden het geweldig om twee gringo's op hun mercado te zien en ze poseren dan ook gewillig voor de foto's! Bezoek je Campeche? Sla dan vooral de mercado niet over ! De rest van de dag besteden we aan het nabijgelegen strand. De zee blijft lang ondiep en overal liggen stenen, niet ideaal maar een welkome afkoeling als het 40 graden is. Na het bakken en braden begeven we ons naar de busterminal om naar Palenque te gaan. Dit gaat echter niet zonder slag of stoot, de volgende bus die plaatsen beschikbaar heeft is pas over 7 uur. Wat doe je dan? Wachten, mensen kijken, candycrushen en internetten. Voor we het weten zijn de zeven uren voorbij en zitten we in de bus richting Palenque !

Palenque

Palenque is een archeologische vindplaats van de Maya beschaving niet ver van de Usumacinta-rivier in de provincie Chiapas op ongeveer 130 km ten zuiden van Ciudad del Carmen.
Vlak bij deze plaats bevindt zich het huidige Palenque een tipische Mexicaanse hedendaagse stad. Het leven speelt zich grotendeels af op straat, de straten zijn stijl en overal rijden taxi-minibusjes. Een fenomeen waar we vanaf nu nog veel mee te maken gaan krijgen. De busjes hebben allemaal hun eigen route. De chauffeur rijdt en zijn helper staat in de bus te roepen waar ze naar toe gaan. Het klinkt allemaal een beetje achterhaald maar hier werkt het als een tr.. euh busje. En het is een zeer goedkope oplossing voor het redelijk dure touristische vervoer. We vinden het hostel wat Joke op internet zag en we slapen in de dorm op de bovenste verdieping. Voor Mexicaanse begrippen is dit opnieuw een heel goed hostel. Het enigste nadeel is dat het bloedheet is op de kamer. De zon schijnt langs alle kanten binnen. Sauna taferelen ! We verkennen het stadje met een mooie hoofdstraat en een gezellig plein. De lokals houden er van om hier samen te komen en dat valt vooral op in de avonduren. Mensen chillen, spelen, bieden hun koop of etenswaar aan en maken muziek. Een heerlijke sfeer. De andere reizigers in het hostel zijn allemaal uitermate chill en met twee Ierse kerels John en Jeff bezoeken we een nabijgelegen meer. Het verhaal gaat dat er krokodillen in dit meer zitten en dat willen we uiteraard zien. We huren een bootje met kapitein en hij vaart ons rond het meer. Een vis schiet uit het water en tikt zo de hoed van de kapitein af. Grappen en grollen, een dolle boel hier. We zien vele ooievaars en reigers, met tientallen bij elkaar. Een krokodil hebben we echter niet gespot, maar de vogels maken dat helemaal goed. Een natuurlijke dag dus. Die we op zn 'Iers' afsluiten. Ongekend hoe de Ieren kunnen kunnen drinken. Na het avondmaal belanden we in een bar met grotendeels Mexicanen en een liter bier of 20 en 5 tequillas later krijgen we het voor elkaar om de bar op z'n kop te zetten. De bar sluit en de mexicanen nodigen ons uit om naar een andere bar te gaan en voor we het weten tikken we de laatste tequillaatjes achterover. Het is wel duidelijk wie er uit Ierland komen, want hierna gaat voor mij het licht uit. Gelukkig is Joke er nog en samen strompelen we naar het hostel om daar in een diepe coma te vallen.
De volgende dag hoofpijn, de beloning van gisterenavond. Maar het was gezellig en vandaag kateren we uit aan de nabijgelegen rivier. Heerlijk zwemmen en zonnen (en je tekenboek in het water gooien, omdat er een spinnetje op zit heh schat ;). Een hele mooie rivier, toch geen verloren katerdag.
De tempels van Palenque zijn indrukwekkend en goed bewaard gebleven. Anders dan bij Chitzen Itza is het hier een stuk minder touristisch (zeker als je vroeg komt). De meeste tempels kun je beklimmen en een enkele kun je zelfs betreden. Prachtige herrineringen en foto's houden we over van dit bezoek aan de eeuwenoude maya stad. Een bijzondere ervaring.
De laatste dag in Palenque boeken we een ideale tour. De tour brengt ons langs de waterval genaamd Misol-ha en daarna langs het 'watervallencomplex' Agua Azul en de tour eindigt in de koloniale stad San Cristobal de Las Casas. De stad waar onze goede vriendin uit Hulst, Maria, een jaar heeft gewoond. Dat zal niet voor niks zijn geweest, dus we zijn benieuwd. Eerst komen we aan bij waterval Misol-ha. We hebben er ondertussen al heel wat gezien dus we zijn niet zo snel onder de indruk. Deze enkele waterval is echter heel erg hoog en de kracht waarmee het water in het water valt is indrukwekkend. We genieten van het uitzicht en ik neem een duik waarna we doorrijden naar Agua Azul. We weten hier niet veel van alleen dat het water erg blauw kan zijn, vandaar de naam. Het blijkt echter een route van 1 kilometer lange waterval omhoog te zijn waar je op verschillende plaatsen kan zwemmen. We hebben maar twee uur dus snel springen we in het onderste gedeelte van de waterval, wauwie. De stroming is zo sterk alleen met uiterste krachtinspaning lukt het ons om dicht bij de waterval te komen. We lopen verder omhoog en komen tot de conclusie dat we wat langer nodig hebben dan de twee uur die we gekregen hebben. Jammer, maar weer een erg mooie plek op de wereld bezocht. CHECK!
We haasten ons naar het busje dat ons verder gaat brengen naar San Cristobal de las casas. Maar onderweg komen we vast te staan. Er zijn protesten, genaamd roadblocks, op de weg en er mag geen auto langs. De mensen protesteren tegen het huidige beleid en maken hun mening duidelijk voor de aankomende verkiezingen. Gelukkig heeft de touroperator hier op gerekend en staat aan de andere kant van de file een ander busje voor ons klaar. Goed geregeld, want later hoorden we dat de weg nog drie dagen geblokkeerd zou blijven. Maar wij zijn er langs en 3000 drempels later zijn we in San Cristobal de Las Casas.

San Cristóbal werd in 1528 gesticht door Diego de Mazariegos, die het Ciudad Real noemde. Na de onafhankelijkheid van Mexico kreeg de stad haar huidige naam, ze is genoemd naar Bartolomé de las Casas, geestelijke en voorvechter van rechten voor de indiaanse bevolking. Het was oorspronkelijk de hoofdstad van Chiapas, een functie die de stad tijdens het Porfiriaat kwijtraakte aan het meer westelijk gelegen Tuxtla Gutiérrez. Naar verluidt waren de inwoners hier zo ontstemd over, dat zij gedurende de Mexicaanse Revolutie feller vochten dan inwoners van andere steden.
Zoals eerder gezegd heeft onze vriendin Maria hier een jaar gewoond en al snel na aankomst snappen we wel een beetje waarom. Mooie straten, gekleurde huizen, gezellige kleine restaurantjes en boutique'jes. De Maya en de Hippie cultuur heerst in de straten van San Cristobal en dat geeft een gezellige sfeer.
We verkennen de straten met Hailey (een Engelse die in Barcelona woont) en Cecillia (een Mexicaanse uit het noorden van het land) die we beiden hebben leren kennen in het busje naar deze plek. We zijn echter kapot en besluiten na het eten ons bed op te zoeken in een weer ontzettend geschikt en goedkoop hostel. Welterusten!

De volgende morgen slenteren we met onze nieuwe reisgenoten door de stad en het is echt een plaatje. De straten ademen echt 'vroeger' uit. Omdat San Cristobal op een hoogte van 1500 meter is gebouwd is de temperatuur ook midden op de dag iets aangenamer. Op bijna elke hoek staat wel een historisch gebouw. Op de verschillende markten bieden mensen hun koopwaar aan. Jong en oud. Kinderen vanaf 4 of 5 jaar verkopen snoep of poetsen schoenen, en de oudere traditioneel gekleede mensen hun zelf gemaakte kleding, knuffels, of eten. We eten op de mercado die gekleurd is door de vele soorten fruit en kruiden. Voor een halve euro koop je hier tien bananen of een zak tomaten. De dag vliegt voorbij en morgen willen we weer wat actie en we besluiten om morgen met zijn vieren de cañon del Sumidero te bezoeken. Veel goede dingen over gehoord en het is onze eerste cañon dus we zijn benieuwd.

Al vroeg worden we de volgende dag opgehaald en de rit naar de cañon brent ons langs verschillende uitzichten. Vanuit het busje kijken we uit over de verschillende valleien die San Cristobal omringen. Eenmaal aangekomen zijn we eerst een beetje teleurgesteld, omdat het lijkt alsof we in een touristen val zijn gelopen. We zien verschillende bootjes vertrekken met in elk bootje een dertigtal mensen. Gelukkig krijgen we het voor elkaar dat we met z'n vieren vanvoor in het bootje zitten dat voor ons is bestemd. Geen uitzicht op dertig mensen dus. We beginnen met varen en na tien minuten zijn we de andere mensen al vergeten. We varen de cañon binnen en snappen nu dat de verhalen van andere mensen niet zijn overdreven. Het water onder ons is maar liefst 200 meter diep en de rotsen die ons omgeven zijn wel een kilometer hoog. Wat een natuur. Pelikanen scheren laag over het water op zoek naar verse vis. Reigers sluipen langs de kant en trekken zich weinig tot niks van ons aan. We passeren een waterval van minstens 500 meter hoog. Door de aanhoudende droogte druppelt het water er echter van af. Gevoerd door de wind lijken de druppels in slowmotion te vallen samen met de omgeving zou dit een scéne uit een film kunnen zijn. Bocht na bocht het lijkt niet op de houden. We komen voorbij een plek waar in het water letterlijk duizenden vogels onder een luid gekwaak aan het baderen zijn. De boot stopt en geschrokken van ons vliegen alle vogels weg. Een paar minuten lang passeert een oneindig lijkende stroom van verschillende vogels onze boot, op een afstand van een paar meter. Een aanzicht dat we niet snel zullen vergeten. Op het keerpunt, het einde van de cañon, bevindt zich een waterkracht centrale. Een enorme dam controleert het water en door het op die manier door te laten stromen wordt de kracht gebruikt om stroom op te wekken. Na al deze natuur ziet het er werkelijk niet uit. Maar de bedoeling is goed, groene stroom!
We varen terug en komen langs een plek waar geregeld krokodillen te zien zijn. Ook nu zitten er 2 aan de kant en ze trekken zich niks van ons aan. Wat een beesten, muisstil zitten ze in de zon, wachtende op de nacht waarna ze op jacht kunnen. Na een tweetal uren zit de boottocht erop en we zijn voldaan. Cañon del Sumidero is een echte aanrader!
Op de terugweg komen we langs het dorpje Ciapa de Corzo. Één van de oudste dorpjes van de Chiapas regio. Zoals al deze dorpjes gaat het hier vooral om verkopen van handgemaakte spullen. Mercado artesenal genaamd. Kraampjes spotten en originele dingen vinden, we zijn er inmiddels goed in geworden. We eten wat en Hailey en ik stoppen ons daarna vol met de lokale zoetigheid. En zo misselijk als een kat begeven we ons weer naar het busje om de prachtige tocht terug naar San cristobal te maken. Morgen gaat het nieuwe jaar volgens de Maya kalender in. Vanavond is het dus oud en nieuw! De straten zijn goed gevuld en overal klinkt live muziek. We eten en drinken ons een weg door de avond en klimmen een twee honderdtal treden omhoog naar een op een heuvel gelegen kerk. Van hier uit kun je de verlichte straten van de stad goed bekijken. Mooie plaatjes, mooie dagen. We nemen afscheid van Cecillia, want die vertrekt morgen in de vroege ochtend richting het strand. Wij gaan met Hailey nog naar het nabijgelegen dorpje San Juan de Chamula.

Het complete dorpje is een Mercado. Opnieuw is hier alles te koop. Vanwege het nieuwe jaar wordt er geregeld vuurwerk afgeschoten. Geen sier, maar enkel knallers, enorm harde knallers! Als we een groep zien die onderweg zijn met een laadbak vol vuurwerk, steekt een oudere even een enorme bom zo'n 5 meter voor onze neus af. De boodschap is duidelijk, geen feest voor touristen! Tegen onze gewoonte in besluiten we om de lokale, onder de maya's één van de belangrijkste kerken te bezoeken. Helaas mogen we hier geen foto's maken. Mensen liggen op de grond te bidden te midden in een vuurzee van kaarsen. De grond bezaait met gedroogde dennennaalden. We voelen ons bevoorrecht dat we bij dit maya ritueel mogen zijn, maar vragen ons aan de andere kant af.. Een vloer vol gedroogde dennennaalden? En duizenden kaarsen die daar op staan? Het lijkt ons een beetje de goden verzoeken om alles in de brand te steken. Maar wie zijn wij om er wat van te zeggen? En tot op heden staat de kerk er nog steeds. Zeker de moeite waard.

Na het avond eten is het ook tijd om afscheid te nemen van Hailey. Jammer, want met haar hadden we echt een goede klik. Soms heb je dat gewoon met mensen. Niet alleen omdat ze dezelfde naam heeft als de dochter van Eminem, maar met z'n driëen was het lachen, gieren, brullen, zonder dat we ook maar onze mond open deden. Hailey het ga je goed !

Wij vertrekken de volgende dag richting de grens van Guatamala en laten Mexico en San Cristobal achter ons. Het noorden van Mexico wordt voor een andere reis. Dit land heeft zo veel meer te bieden dan alleen Cancún en omstreken. Gelukkig hebben wij dit voor de massatourisme ontdekt, want dat zou het zo maar anders kunnen maken.

We nemen de bus naar de grens van Guatamala en de bus stopt in het laatste plaatsje voor de grens. We wachten tot we een taxi gevuld krijgen met genoeg mensen (zes man erin en hoppa.. geen probleem en een stuk goedkoper) en die brengt ons naar de 'frontera'. We lopen naar het kantoor van de migration en zonder enige moeite of controle krijgen we de stempel van Guatamala! Een ongelofelijke, makkelijke grensovergang. De man ontvangt lachend twintig peso's van ons, een duidelijk extraatje voor het personeel daar, maar ach we zijn er door! We zijn in Guatamala ! De lokale pin automaat werkt op moment van aankomst niet, echter hebben we nog meer mexicaanse peso's zitten en die wisselen we om voor de lokale munteenheid, de Quetzal. Vernoemd naar de nationale vogel, de quetzal. Het busstation bevindt zich een kilometer bergopwaarts en doorweekt van het zweet komen we aan. We willen naar Nebaj een dorpje niet al te ver weg van de grens dit dorpje staat bekend om zijn prachtige hikes. Jammer genoeg gaat er vanaf het busstation alleen een lokale bus richting Guatamala city, de hoofdstad. De mensen leggen ons uit dat we de lokale 'chickenbus' moeten nemen. Een chickenbus is een oude Amerikaanse schoolbus met een grote motor en zwarte rook uit de uitlaat. Meestal is de buitenkant omgetovert tot mega botsauto in de bekende kleuren glitterpaars en glitterrood. Soms in het originele 'schoolbus' geel. Het duurt niet lang voor er een bus voorbijkomt en voor een fractie van de prijs van de Mexicaanse bussen rijden we mee. Nebaj gaan we echter niet meer redden vandaag met deze bus en we besluiten naar het twee uur verderop gelegen Huehuetenango te gaan, bijgenaamd Huehue. In de bus meeten we een in Amerika opgegroeide, maar in Guatamala geboren en weer teruggekeerde man Pasqual en zijn vrouw Fransesca. Tijdens de prachtige reis langs compleet groen begroeide bergen en valleien vertelt hij ons over zijn geboorteland. Hij is blij om weer eens engels te praten en op het einde van de rit nodigt hij ons uit om bij hun thuis te blijven slapen en de stad te laten zien. Ze zijn zo aardig dus bij ons bestaat er geen enkele twijfel over deze kans om het Guatamalaanse leven van dichtbij te zien. Ze leven net buiten het centrum van de redelijk grote stad Huehue. Een erg primitief huis naast en achter een winkeltje waar het leven zich voornamelijk afspeelt op de open binnenplaats. Geen stromend water en een fornuis op hout. Onze privé kamer heeft wel een heerlijk groot tweepersoonsbed en we zijn erg dankbaar dat we hier te gast zijn en te eten krijgen! We vertellen verhalen over onze reis en hun over het leven in Guatamala. Echter is hier 's avonds niet veel te doen en we gaan naar bed om morgen de stad te zien.
Pasqual en Fransesca nemen ons de volgende dag mee maar de ruïnes net buiten de stad. We willen eerst pinnen maar met onze gewoone bankpas lukt het hier nergens. Gelukkig zitten er nog euro's in mijn moneybelt en die wisselen we om. We hebben geld en kunnen weer vooruit. De ruïnes zijn niet de meest indrukwekkende, maar we genieten van het gezelschap van Pasqual en Fransesca. We bezoeken de lokale mercado en kopen vers vlees en groenten zodat we vanavond voor hen kunnen koken als blijk van dankbaarheid. De rest van de dag besteden we met relaxen en spelen op de in Mexico aangeschafte ukulele. Even helemaal niks bij iemand thuis, heerlijk! Tegen negen uur hebben we heerlijk gekookt en iedereen geniet er zichtbaar van. Het was een aparte ervaring en het maakt ons toch weer een stukje dankbaarder voor alles wat wij in Nederland hebben. De mensen hier hebben weinig tot niks. Ze hebben echter elkaar en dat is waar ze voor leven, mooi. Na twee nachten gaan wij er weer vandoor en na het afscheid nemen, twee minivans en een chickenbus later komen we aan op onze bestemming Nebaj. Pasqual en Fransesca bedankt !

Nebaj.
Nebaj is een klein stadje dat tussen de bergen ligt, beroemd om zijn hikes en waar wij er één van zullen gaan doen. We vinden het spotgoedkope hostel dat we op internet zagen en we zijn weer gestationeerd. Voor een prikkie boeken we een gids die ons morgen langs de route Cocop en Rio Azul zal leiden. Morgen vroeg willen we fris en fruitig zijn dus we lopen hier in de avond even over de markt en genieten van het lokale eten en opnieuw het vele maar ditmaal wel siervuurwerk dat wordt afgestoken. Allemaal ter ere aan de dag van de onafhankelijke vrouw.

De volgende dag vertrekken we met onze alleraardige gids eerst richting copoc. Een bar begin van ongeveer 2uur steil omhoog. Maar net zo als altijd wordt het beloont als je omhoog loopt. Het uitzicht op de bergen wordt met de stap mooier en het is alle inspanning waard. De gids vertelt over het land en de geschiedenis van deze lokale bevolking. Voor het traditionele dorp Cocop liggen 61 mensen begraven die vroeger door de nog altijd corrupte overheid zijn vermoord. Gewoon omdat ze de inheemse stammen vreesden. Deze mensen deden echter niemand kwaad en nog altijd leven ze op de traditionele manier in hun dorp. Voor de lunch zijn we te gast bij één van deze families. Het hele huis loopt vol met kippen en kuikentjes, een kat en een hond. We zien hoe ze een traditioneel kleed weven en ik leer hoe ze hier het eten maken. Het zijn bladeren van een rabarber achtige plant waar je mengsel van gemalen mais en water in rolt. Daarna kook je ze en samen met een pikante tomaten saus is het enorm lekker. Verassend lekker! We smullen alles op en bedanken de familie die zichtbaar blij is met onze komst. Onze wandeling gaat verder langs bergen en de rivier Rio Azul. Kraakhelder en ijskoud bergwater waar we een verfrissende duik in nemen. Overal waar we komem zijn de mensen blij om ons te zien. De kinderen in Guatamala zijn geweldig. Sommigen zo verlegen en stiekem kijken ze naar de blonde 'extranjeros'. Sommige zijn minder verlegen en zingen een liedje voor ons of willen met z'n allen op de foto. De toekomst van dit land op een foto. Prachtig.

Alweer uitgeput van de wandeling en vele indrukken die we vandaag hebben gekregen maken we het opnieuw niet laat en de volgende dag vertrekken we richting Quetzaltenango bijgenaamd Xela. Een stad met opnieuw een historische binnenstad en omringt door een aantal vulkanen.

Xela
We verblijven in de binnenstad in hostel Nim Sut. Een hostel met een dakterras met een geweldig uitzicht over de stad en zijn vulkanen. In het hostel zijn meerdere reizigers waarmee we gelijk een klik hebben. De vrijwilligers uit Engeland Emelie en Elliot. De Engelse aspirant schrijver en humorist Tim en de Nieuw-Zeelander Quan. Samen met ons erbij resulteert dat in enkele erg gezellige avonden vol lachen en vertier. Wat ik zo leuk vindt aan reizen is dat je altijd zo veel mensen leert kennen. Met sommigen hebben we meteen een goede klik en het ijs is dan ook gelijk gebroken. We wisselen reis en levens ervaringen uit. Drinken en eten samen. Spelen op de ukulele. En maken plannen om samen dingen te doen. Echter het jammere daarvan is dat je na een paar dagen alweer afscheid moet nemen. Maar ach dat hoort erbij en dat nemen we voor lief.

In Xela doen we twee beklimmingen, de vulkaan Santa Maria en de vulkaan Chicabal. Beide zonder gids, omdat we ons ondertussen ervaren hikers vinden en van horen zeggen weten we dat ze beide best te doen zijn.

In de vroege ochtend vertrekken we met de eerste chickenbus om zes uur naar de voet van Santa Maria. We beginnen met de stijle klim die ongeveer 4 uur zal duren. Na ongeveer anderhalf uur komen we echter bij een splitsing met het bordje 'mirador' (uitkijkpunt) we besluiten die te volgen. Na een drie kwartier komen we aan bij het uitzichtpunt en daar beseffen we dat we de top niet gaan halen. Het is drie kwartier terug lopen naar de splitsing en dan nog 2 uur naar de top. Rond 10 uur zal echter de hele vulkaan ondergedompeld worden in de mist. Gewoonweg omdat dat altijd zo is. Dus er zit nog maar één ding op voor ons en dat is genieten van deze 'mirador'. We kijken uit over een inmense groene vallei met schuin onder ons tegen de voet van Santa Maria een andere actieve vulkaan. De vulkaan puft rustig zijn rook uit. Wat een gevoel. Rook uit het middenvan de aarde. Deze vulkaan heeft echter een kleine uitbarsting om de twee uur dus we besluiten te wachten en hopen voor de mist dit te kunnen aanschouwen. Maar wanneer de mist volledig de vulkaan heeft opgeslokt begint de vulkaan helaas pas te bulderen en we zien helemaal niks.! Hahaha... het geluid is heel indrukwekkend en net boven de mist zien we de bovenkant van een 'rookpaddenstoel' komen, maar voor de rest zien we niks. Na deze ervaring willen we meer! Later in Guatamala zullen we nog een nachtbeklimming doen vanwaar we op de top de actieve vulkaan El Fuego zouden kunnen zien, hopelijk zien we dan meer. Na de redelijk stijle tocht naar beneden bezoeken we nog een glasblaasfabriek. Jammer genoeg wordt er alleen in de ochtend gewerkt en we zijn net te laat. Jammer, de fabriek maakt alles van gerecycled glas en dat geeft het glaswerk een bijzonder rauw, maar mooi uiterlijk. Kapot komen we terug, we eten wat taco's en brengen de gezellige avond met onze 'familie' door. Morgen beklimmen we vulkaan Chicabal!

De krater van vulkaan Chicabal is gevuld met water. Een heilig meer voor de Maya's het is ongeveer twee uur lopen naar de krater. De super stijle weg omhoog doet pijn in onze spieren, maar gelukkig zijn we al wat gewend en met de nodige pauze's bereiken we de top. Vanaf hier zie je beneden het meer liggen en aan de andere kant kijk je tussen de wolken uit op vulkaan Santa Maria. Het meer is heilig dus er mag niet in gezwommen worden, maar je kan er wel langs zitten. Via een 500 treden tellende trap komen we aan bij het meer en houden er pauze. We genieten van het heldere uitzicht. We zitten gewoon in een vulkaan! Opeens komt de mist opzetten en die trekt langzaam over het meer. Een magisch gezicht. De terugweg gaat ons ook goed af en we kijken weer terug op een succesvolle beklimming!

Xela is een heel relaxte stad met verschillende grote mercado's. De mensen zijn allemaal uiterst vriendelijk en het is een uitvalsbasis voor vele beklimmingen. Voor ons is het echter weer tijd om te gaan en we nemen toch wel met een beetje pijn in ons hart afscheid van onze nieuwe familie. Safe travels amigo's!

We nemen dit keer een directe chickenbus naar San Pedro de Laguna gelegen aan het meer Lago Atitlan. Na een extreem hobbelige weg komen we misselijk, maar oké aan bij het dorpje. Er word gezegd dat dit één van de mooiste meren ter wereld is en daar kunnen we ons zeker bij aansluiten. Omringd door bergen en vulkanen kijk je vanaf de rand uit op de verschillende dorpjes. We blijven twee nachten in San Pedro en een nacht aan de overkant van het meer in het dorpje Panajachel. We lopen, eten, chillen, zwemmen maar vooral genieten we van het uitzicht. De foto's zullen vast meer vertellen. Na drie dagen trekken we verder naar de pacific coast. De laatste keer aan deze kant van Amerika.

En hier zitten we nu te genieten op het vulkanische zwarte strand. Hierdoor is het strand echter bloedheet, maar het water biedt aangename verkoeling. De golven zijn metershoog tot aan de kust. Surfen is er helaas niet bij daarvoor is het veels te ruw, maar we vinden onze vertier in de golven. Heerlijk.

Geniet van de zomer in Nederland. Wij blijven nog een paar dagen hier voor we verder Guatamala intrekken richting Belize. We gaan ook nog een week vrijwilligerswerk doen in een opvangcentra voor dieren die gered zijn van de zwarte markt en via een speciaal programma weer klaargestoomd worden voor de wilde natuur. Hopelijk hebben ze een plaatsje voor ons, want dit is niet altijd het geval. Maar we kijken hier erg naar uit en natuurlijk een uigebreide update in het volgende verhaal.


Ook na een half jaar weg te zijn, hebben we het nog steeds dagelijks over iedereen thuis. Ik ben blij dat alles weer bijgeschreven is en we genieten en zijn dankbaar voor al het moois dat we mogen meemaken.

Tot snel !

XxX Doke
Maak je reisblog advertentievrij
Ontdek de voordelen van Reislogger Plus.
reislogger.nl/upgrade

Foto’s

4 Reacties

  1. Oma Tiny:
    10 augustus 2015
    Joke en dookye het is een prachtig verhaal en waar jullie over naar toe gaan .jullie dat is ook de moeite gelukkig dat jullie dat samen graag doen dat bij mij niet meer daar ben ik te oud voor geniet er nog maar van groetjes oma Tiny
  2. Sophie:
    11 augustus 2015
    Weer een heerlijk verhaal om te lezen zo op de vroege ochtend!! Super lieverds XX
  3. Pan en Ma:
    15 augustus 2015
    Hej lieverds. Wat een avonturen, en hoe leuk dat jullie ons daarover laten lezen. Het lijkt wel of we een beetje met jullie meereizen. Nog veel plezier en ik zie al uit naar jullie volgende aflevering van de worldtour. Pa en Ma
  4. Cynthia:
    17 augustus 2015
    Lieve do en Joke, alweer een heleboel mooie verhalen, ik geniet nog van elk verhaal en alle mooie fotos!
    Geniet van jullie mooie tijd samen en de mooie wereld delen die jullie ontdekken!
    Ik denk aan jullie! xxx