El recorrido comienza (de roadtrip begint!)
18 februari 2015 - Valdivia, Chili
Het is gelukt! Een week na aankomst zijn we de trotse eigenaar van een Cheverolet Luv. Nu kunnen we verder en ik moet zeggen gelukkig want na een week in de drukte en hitte zijn we toe aan natuur en verkoelend water!
Het begint al goed want rijden in Santiago is nog een heel avontuur. Joke mag rijden want die heeft meer stad ervaring en ik navigeer ons door de driebaansstadswegen richting de parking die zich dicht bij het hostel bevindt. Vele toeters en zelfs enkele middelvingers later arriveren wij al lachend en euphorisch bij de parking en maken we ons klaar voor een laatste avond lekker uit eten in Santiago.
De volgende ochtend (4 Februari), laden we de inmiddels aangeschafte campingspullen in onze laadklep en onze tassen op de achterbank. Fijn zo'n ruime auto. We vertrekken richting de kust, want daar zal het inmiddels een stuk rustiger zijn toch? (Aangezien de helft van de bevolking in de hoofdstad woont).. Nou dat idee konden we al snel uit ons hoofd zetten toen we smiddags aankwamen in Algarrobo, een stadje net onder Valparaiso. Ook hier is de toerisme enorm, een soort Cadzand maar dan nog groter en nog drukker. En het was deze dag zelfs bewolkt. Toch parkeren we even om de zilte zeelucht op te snuiven en ik spot een grote mosselpopulatie tussen de rotsen. Terwijl mijn mooie vriendin flaneert op een grote steen pluk ik een bakje mosselen, ze zijn niet al te groot maar we hebben vanavond toch al een heerlijk voorgerecht, verser kan je het immers niet hebben. We besluiten verder te rijden richting het zuiden op zoek naar onze mooie natuur en rust. Onderweg valt op dat er door middel van borden gewaarschuwd word voor tsunami's met daarbij pijlen voor de evacuatie route. Een beetje freaky maar ach in Nederland zijn we ook niet veel gewend, he.
Inmiddels ben ik 'behind the wheel' en Joke is mijn trouwe navigator. Na een lange tocht met verschillende omwegen (damn u google maps) komen we aan in een klein natuurpark genaamd 'Reserva nacional El Yalli'. Nou, hier is onze rust, want hier is bijna niemand. Bijna niemand, want bij een meer aangekomen zitten er 3 kindjes in een hout half lek bootje en de grote zus ligt aan de kant van datzelfde meer. We lopen er naartoe en vragen of het oké is om hier te kamperen. Geen probleem zegt ze, dat doen we zelf hier soms ook. De kids willen ons helpen met de campeerspullen op te zetten. En binnen no-time zijn we gesetteld. Ik mag zelfs met de zus mee naar hun huis even verderop om de campingdouche te vullen en de moeder brengt me met haar pickup terug (douche weegt al snel 40 kilo en ik ben tenslotte geen kameel). We lenen ook een kookpan voor de mosselen en terwijl joke de spullen een beetje ordent, bereid ik op de bbq een heerlijke kip met gepofte aardappelen. Gelukkig hadden we die onderweg nog gekocht. Het is inmiddels donker maar het eten smaakt ons zo goed (de kwaliteit van het eten is hier zo veel beter als thuis, geen bestrijding- of conserveringsmiddelen, puur natuur en haast onmogelijk om te verneuken). Nadien zitten wel propvol bij het kampvuur onder de sterenhemel en de felle maan terwijl het water van het meer klutst op de achtergrond. Wat een romantiek en rust heerlijk. Het is ons gelukt... en voldaan kruipen we in onze tent. Die nacht worden we nog wakker van geritsel langs onze tent en al struikelend ga in naar buiten maar niks te zien haha.. kamperen in de natuur we zullen er soms toch even aan moeten wennen.
Fit en vrolijk worden we wakker, even douchen en eten en vertrekken naar onze volgende bestemming, de 7 tazas (watervallen). Dit was een tip van onze automonteur in Santiago. Dus spullen weer ingeladen en we zijn weer vertrokken. Onderweg rijden we over bergwegen met overal wijnvelden en fruitstreken. Hier en daar een rivier en zelfs een nitraatmijn. Volgens Joke en Google maps zijn de 7 tazas in Rancagua en na een uur of 6 rijden komen we daar ook aan, maar helaas geen natuur... Enkel een mijnwerkersstad met een groot winkelcentrum. Het lijkt hier net op de film ' The one man show' ik weet niet of jullie die al eens gezien hebben, maar iedereen doet elke dag alles hetzelfde en de hoofdrolspeler (nu wij in de film Jim Carrey) wordt gefilmd zonder dat hij het weet. Zelfs het muziekje in het winkelcentrum matcht bij de film en we worden nog meer aangekeken dan in Santiago. Enfin, in het winkelcentrum is WIFI en we komen er al snel achter dat de gewenste bestemming een straat is in deze stad en de eigenlijke bestemming hier maar een paar uur vandaan is. We kopen nog wat extra spullen en we vetrekken snel uit deze rare stad. Één uur voor bestemming stoppen we met rijden. Het wordt al donker en op aanraden van mede reizigers uit Nederland besluiten we niet verder te rijden en dineren we heerlijk romantisch bij de plaatselijke Shell. Heerlijk die plastic cheesburger en we slapen in onze auto om na een goede nachtrust verder te rijden. Na een klein uurtje komen we aan bij de laatste afslag. Offroad gravel en zand zal het laatste stuk van deze weg bepalen ik heb hier geen ervaring mee en wat onwennig rij ik door om na een tiental minuten als een klein kind verder te scheuren, heerlijk waarom hebben we dit niet bij ons thuis?
We zijn er ! Hiephoi. We stallen ons op camping 'los armos' (de camping van de armen). Een nacht hier kost voor zijn tweeën 5000 peso's, dat is zo'n 7 euro. Helemaal geweldig dus. De camping ligt naast een rivier en al snel liggen we eindelijk in het water helemaal blij. We besluiten hier een aantal dagen te blijven om te aclimatiseren en de watervallen te bezoeken.
Elke avond bbq-en kampvuur en lekkere wijn. De meeste Chilenen zijn hier maar één dag of maximaal twee of drie en we praten met een enkeling, die meestal vol trots verteld over zijn of haar land en binnen no time zijn we afgeladen met tips over parken die we kunnen bezoeken, heel fijn. Wij vertellen natuurlijk op onze beurt trots over onze reis die nog komen gaat, geweldig vinden ze het.
Op zondag besluiten we de watervallen te bezoeken. We liften de berg op want we willen de auto sparen en al snel worden we meegenomen door een Chileen en zijn vrouw in een splinternieuwe Peugeot 308. Deze man heeft geen angst voor zijn auto en heel vlotjes rijdt hij omhoog. De stenen vliegen rond de auto en de toeren die deze auto maakt.. man man, van nieuw naar tweedehands in 10km. Maar zo gaat het leven hier, dus lekker raggen.
Het park is heel mooi en de watervallen adembenemend (zie de foto's) maar het is hier erg druk en ik stoor me erg aan de rotzooi die mensen hier achterlaten. Kom op mensen een beetje respect voor dit mooie stukje van jullie land. Na een tocht over grote rotsen komen we bij een meer aan met een 25 meter hoge waterval en het is mogelijk om hier te zwemmen. Ik zwem tot naast de waterval en klim op de rotsen en voel de kracht van het water. Wowwww.... dit geeft echt een kik maar na 5 minuten ben ik helemaal verkleund en mijn oren voelen net alsof ik een weekend Tommorowland achter de rug heb. We besluiten de alternatieve route terug te nemen en na een lange dag komen we gebroken maar voldaan aan bij onze tent. Waar we besluiten nog een dag te blijven en op dinsdag verder te reizen. Dit blijkt uiteindelijk een goede beslissing, want we werden wakker op de grond en ons bed was lek. De volgende dag rijden we naar het dichst bijzijnde dorpje Molina, om daar in een internetcafe een hostel te vinden. Dit is 2 uur verderop. Hier kunnen we ons opfrissen, eindelijk douchen en een zwembad dit hostel was echt heel goed voor de prijs en we kunnen nu fris onze weg vervolgen richting Pucon. Een stad met meren en vulkanen het wordt echt alleen maar mooier als je verder naar het zuiden van Chilli gaat.
Viagar a Pucon.
Het is ongeveer 500 km rijden en we doen het rustig aan, dus het zal heel de dag duren. Het is alleen maar rechtdoor op de ruta 5 del sur heel relaxd en onze wagen tuft gemoedelijk door het landschap en tegen de avond zitten we vlak bij pucon en besluiten we te wildcamperen. Met behulp van Joke en onze inmiddels ge-upgrade navigatie (offline en dit keer superduidelijk) belanden we bij een rivier met een veerpontje waar steeds 1 auto tegelijk op kan. We worden begroet door aardige mensen die ons een mooi plekje aan de overkant wijzen. Voor niks varen we mee en zetten we onze tent op met een half lek bed en ik maak een, al moet ik het zelf zeggen, super spaghetti bolognese in de natuur. Voor ons fladdert een ooievaar met een jong en nog een 5 tal vogelsoorten vliegen over de rivier op zoek naar vis. Vis die geregeld boven het water uitspringt echt een plek om van te dromen.
Al snel belanden we de volgende dag op de weg en zien we een vulkaan voor ons, die met de top besneeuwd is en we worden er stil van. Maar eerst gaan we op zoek naar proviant en een nieuwe matras. onze matras worden 3 babymatrasjes die we overdwars in de tent zullen leggen, veel beter dan de altijd fragiele luchtmatras. Als een kind zo blij rijden we richting Pucon door Villarica om daar even bij een meer te stoppen met een zwart kiezelstrand. Dit komt door de actieve vulkaan in de buurt. Een indrukwekkend gezicht. Vlak buiten het erg toeristische pucon vinden we een camping en iedereen is erg vriendelijk. De camping word verder bewoond door een stel kippen, enkele hanen, jonge katjes (koejtsiekoejtsie) en achter een hek schapen en een giga-varken. Heel natuurlijk en zeer belangrijk een warme douche!!
We besluiten hier enkele dagen te blijven om te chillen aan het meer verderop (geen zwart strand dit keer). De temperatuur is hier erg aangenaam en 's avonds koelt het lekker af. Opnieuw elke dag bbq-en en wijn. Én om onze conditie op peil te houden gaan we hardlopen. Een kilometer of 7 à 8 bergen op en af over gravel en asfalt heel zwaar maar het voelt bijzonder prettig. Als je niet van het massatoerisme houdt kun je Pucon beter vermijden. We drinken een enkel drankje op het terras zodat we WIFI hebben, verder zijn we niet gekomen. De vele met megafoons uitgeruste reclamewagens en de 20 toeristenbureaus in de straat schrikken ons af. Er net buiten vind je een tal van campings, de 1 kost je 30 euro per dag de ander 7,50 gewoon blijven zoeken.
De dagen vullen we hier dus met veel lekker eten en drinken. Chillen aan het meer en praten met mensen waardoor we ons spaans met de dag verbeteren. Ook bezoeken we nog 'salto de china' een waterval in de buurt. Ohja en de vulkaan.. die gaan we beklimmen!
De vulkaan
Na een goede nachtrust vertrekken we om 9uur naar vulkaan Villarica om daar al 20 minuten later aan te komen. Jammer genoeg beginnen we met slecht nieuws, want de vulkaan is te actief om helemaal tot de rand te beklimmen. Jammerrrr!!! De rook die op dat moment uit de vulkaan komt beaamt dat. We mogen er wel op.. maar niet helemaal tot de rand. Met onze wagen rijden we door het vulkanische natuurpark. Na een verkeerde afslag belanden we naast de vulkaan, op zijn voet zeg maar. Het uitzicht is hier al prachtig. We nemen een paar foto's en gaan vervolgens in de goede richting. Die lijdt ons via een stijle, hobbelige gravelweg naar het ski-resort die hier in de Chileense winter open is. Daar parkeren we de auto, gelukkig we zijn bijna de enigste en we vervolgen onze weg te voet omhoog. Om daar ongeveer 2 km van de top te stoppen. Wat een gevoel, voor ons de vallei we zien het meer van Pucon het meer van Villarica, tientallen bergtoppen die ons doen denken aan Jurasic park en in de verte torent een andere vulkaan genaamd Lanin die op de Argentijnse grens staat. En achter ons puft de vulkaan gemoedelijk wat rook uit, wauw!
Ik kan het niet laten en omdat er nog geen parkranger te zien is klim ik nog een kleine kilometer omhoog. Mijn bergschoenen doen zijn werk en al snel zie ik joke als klein poppetje onder mij. Zou ze me zien? Ik maak een paar foto's en twijfel. Verder? Of terug? Op dat moment zie ik 2 mannen richting de vlakte onder mij aanlopen en ik zie dat Joke ook die kant op loopt, dus ik besluit terug te gaan. Maar goed ook want Joke was mij kwijt en een beetje bezorgd en het waren inderdaad parkrangers die mij niet al te vriendelijk aankijken. Maar geen probleem ze snappen het wel denk ik. We genieten nog even van het uitzicht en besluiten dat we op onze reis nog een vulkaan gaan beklimmen waar het wel mogelijk is om tot de rand te gaan (tips altijd welkom).
Onze benen zijn al redelijk moe maar het is nog vroeg dus we rijden richting de andere kant van het park een klein stuk dachten we. 50km is in Nederland makkelijk te overbruggen maar de bordjes met daarop een bijna verticale bergrand en een auto daarop verraden dat het een beetje moeilijker wordt. Enkele stijle kilometers later met een aantal wegwerkzaamheden komen we aan bij een meer genaamd Laguna Quillehue. Azuur blauw en helder groen wisselen elkaar af, omringd door enorme bomen. Zonder twijfel de beste dag van onze reis en voldaan komen we aan bij onze tent. Kapot vallen we al snel in slaap.
Welverdiend onze laatste dag in pucon gespendeerd in de thermen, waarvoor de streek ook bekend staat. 70 euro voor twee personen inclusief drie gangen menu. Het klonk allemaal mooi, maar in werkelijkheid was er maar één mooi, schoon bad aan de rivier. En na het drie gangen diner, welke bestond uit één brokje eten per gang waren we al snel tot de conclusie gekomen dat het niet de moeite waard was. Dus mensen mochten jullie ooit in de buurt zijn, ga niet naar thermen peumayen. Er zijn zeker weten betere in de buurt. Eenmaal terug gekomen bij de auto bleek dat ik iets te ontspannen over de dag had nagedacht. Ik had namelijk de verlichting aan laten staan waardoor de accu zo plat was dat zelfs de afstandsbediening het niet meer deed. Je zou denken, gebruik gewoon de sleutel, maar helaas, geen enkel van de vier portieren heeft een sleutelgat. Haha, met een breekijzer en een stokje probeerden we het mini raampje rechtsvoor te forceren en pats... in 10.000 stukken. Het raampje bleek niet bestand tegen onze poezelige aanpak. Maar gelukkig konden we nu wel terug in de auto. Dus met onze nieuwe permanente airconditioning zullen we onze route vervolgen richting valdivia. Dat raampje komen we vast nog wel eens ergens tegen ;) daaag lieve kietelkipjes, ik zal jullie missen bij het ontbijt♡
Ik hou jullie met plezier op de hoogte, en hopelijk lezen jullie dit ook met alle plezier.
Heel veel liefde en tot snel!
XxxxX Joke en Do
Het begint al goed want rijden in Santiago is nog een heel avontuur. Joke mag rijden want die heeft meer stad ervaring en ik navigeer ons door de driebaansstadswegen richting de parking die zich dicht bij het hostel bevindt. Vele toeters en zelfs enkele middelvingers later arriveren wij al lachend en euphorisch bij de parking en maken we ons klaar voor een laatste avond lekker uit eten in Santiago.
De volgende ochtend (4 Februari), laden we de inmiddels aangeschafte campingspullen in onze laadklep en onze tassen op de achterbank. Fijn zo'n ruime auto. We vertrekken richting de kust, want daar zal het inmiddels een stuk rustiger zijn toch? (Aangezien de helft van de bevolking in de hoofdstad woont).. Nou dat idee konden we al snel uit ons hoofd zetten toen we smiddags aankwamen in Algarrobo, een stadje net onder Valparaiso. Ook hier is de toerisme enorm, een soort Cadzand maar dan nog groter en nog drukker. En het was deze dag zelfs bewolkt. Toch parkeren we even om de zilte zeelucht op te snuiven en ik spot een grote mosselpopulatie tussen de rotsen. Terwijl mijn mooie vriendin flaneert op een grote steen pluk ik een bakje mosselen, ze zijn niet al te groot maar we hebben vanavond toch al een heerlijk voorgerecht, verser kan je het immers niet hebben. We besluiten verder te rijden richting het zuiden op zoek naar onze mooie natuur en rust. Onderweg valt op dat er door middel van borden gewaarschuwd word voor tsunami's met daarbij pijlen voor de evacuatie route. Een beetje freaky maar ach in Nederland zijn we ook niet veel gewend, he.
Inmiddels ben ik 'behind the wheel' en Joke is mijn trouwe navigator. Na een lange tocht met verschillende omwegen (damn u google maps) komen we aan in een klein natuurpark genaamd 'Reserva nacional El Yalli'. Nou, hier is onze rust, want hier is bijna niemand. Bijna niemand, want bij een meer aangekomen zitten er 3 kindjes in een hout half lek bootje en de grote zus ligt aan de kant van datzelfde meer. We lopen er naartoe en vragen of het oké is om hier te kamperen. Geen probleem zegt ze, dat doen we zelf hier soms ook. De kids willen ons helpen met de campeerspullen op te zetten. En binnen no-time zijn we gesetteld. Ik mag zelfs met de zus mee naar hun huis even verderop om de campingdouche te vullen en de moeder brengt me met haar pickup terug (douche weegt al snel 40 kilo en ik ben tenslotte geen kameel). We lenen ook een kookpan voor de mosselen en terwijl joke de spullen een beetje ordent, bereid ik op de bbq een heerlijke kip met gepofte aardappelen. Gelukkig hadden we die onderweg nog gekocht. Het is inmiddels donker maar het eten smaakt ons zo goed (de kwaliteit van het eten is hier zo veel beter als thuis, geen bestrijding- of conserveringsmiddelen, puur natuur en haast onmogelijk om te verneuken). Nadien zitten wel propvol bij het kampvuur onder de sterenhemel en de felle maan terwijl het water van het meer klutst op de achtergrond. Wat een romantiek en rust heerlijk. Het is ons gelukt... en voldaan kruipen we in onze tent. Die nacht worden we nog wakker van geritsel langs onze tent en al struikelend ga in naar buiten maar niks te zien haha.. kamperen in de natuur we zullen er soms toch even aan moeten wennen.
Fit en vrolijk worden we wakker, even douchen en eten en vertrekken naar onze volgende bestemming, de 7 tazas (watervallen). Dit was een tip van onze automonteur in Santiago. Dus spullen weer ingeladen en we zijn weer vertrokken. Onderweg rijden we over bergwegen met overal wijnvelden en fruitstreken. Hier en daar een rivier en zelfs een nitraatmijn. Volgens Joke en Google maps zijn de 7 tazas in Rancagua en na een uur of 6 rijden komen we daar ook aan, maar helaas geen natuur... Enkel een mijnwerkersstad met een groot winkelcentrum. Het lijkt hier net op de film ' The one man show' ik weet niet of jullie die al eens gezien hebben, maar iedereen doet elke dag alles hetzelfde en de hoofdrolspeler (nu wij in de film Jim Carrey) wordt gefilmd zonder dat hij het weet. Zelfs het muziekje in het winkelcentrum matcht bij de film en we worden nog meer aangekeken dan in Santiago. Enfin, in het winkelcentrum is WIFI en we komen er al snel achter dat de gewenste bestemming een straat is in deze stad en de eigenlijke bestemming hier maar een paar uur vandaan is. We kopen nog wat extra spullen en we vetrekken snel uit deze rare stad. Één uur voor bestemming stoppen we met rijden. Het wordt al donker en op aanraden van mede reizigers uit Nederland besluiten we niet verder te rijden en dineren we heerlijk romantisch bij de plaatselijke Shell. Heerlijk die plastic cheesburger en we slapen in onze auto om na een goede nachtrust verder te rijden. Na een klein uurtje komen we aan bij de laatste afslag. Offroad gravel en zand zal het laatste stuk van deze weg bepalen ik heb hier geen ervaring mee en wat onwennig rij ik door om na een tiental minuten als een klein kind verder te scheuren, heerlijk waarom hebben we dit niet bij ons thuis?
We zijn er ! Hiephoi. We stallen ons op camping 'los armos' (de camping van de armen). Een nacht hier kost voor zijn tweeën 5000 peso's, dat is zo'n 7 euro. Helemaal geweldig dus. De camping ligt naast een rivier en al snel liggen we eindelijk in het water helemaal blij. We besluiten hier een aantal dagen te blijven om te aclimatiseren en de watervallen te bezoeken.
Elke avond bbq-en kampvuur en lekkere wijn. De meeste Chilenen zijn hier maar één dag of maximaal twee of drie en we praten met een enkeling, die meestal vol trots verteld over zijn of haar land en binnen no time zijn we afgeladen met tips over parken die we kunnen bezoeken, heel fijn. Wij vertellen natuurlijk op onze beurt trots over onze reis die nog komen gaat, geweldig vinden ze het.
Op zondag besluiten we de watervallen te bezoeken. We liften de berg op want we willen de auto sparen en al snel worden we meegenomen door een Chileen en zijn vrouw in een splinternieuwe Peugeot 308. Deze man heeft geen angst voor zijn auto en heel vlotjes rijdt hij omhoog. De stenen vliegen rond de auto en de toeren die deze auto maakt.. man man, van nieuw naar tweedehands in 10km. Maar zo gaat het leven hier, dus lekker raggen.
Het park is heel mooi en de watervallen adembenemend (zie de foto's) maar het is hier erg druk en ik stoor me erg aan de rotzooi die mensen hier achterlaten. Kom op mensen een beetje respect voor dit mooie stukje van jullie land. Na een tocht over grote rotsen komen we bij een meer aan met een 25 meter hoge waterval en het is mogelijk om hier te zwemmen. Ik zwem tot naast de waterval en klim op de rotsen en voel de kracht van het water. Wowwww.... dit geeft echt een kik maar na 5 minuten ben ik helemaal verkleund en mijn oren voelen net alsof ik een weekend Tommorowland achter de rug heb. We besluiten de alternatieve route terug te nemen en na een lange dag komen we gebroken maar voldaan aan bij onze tent. Waar we besluiten nog een dag te blijven en op dinsdag verder te reizen. Dit blijkt uiteindelijk een goede beslissing, want we werden wakker op de grond en ons bed was lek. De volgende dag rijden we naar het dichst bijzijnde dorpje Molina, om daar in een internetcafe een hostel te vinden. Dit is 2 uur verderop. Hier kunnen we ons opfrissen, eindelijk douchen en een zwembad dit hostel was echt heel goed voor de prijs en we kunnen nu fris onze weg vervolgen richting Pucon. Een stad met meren en vulkanen het wordt echt alleen maar mooier als je verder naar het zuiden van Chilli gaat.
Viagar a Pucon.
Het is ongeveer 500 km rijden en we doen het rustig aan, dus het zal heel de dag duren. Het is alleen maar rechtdoor op de ruta 5 del sur heel relaxd en onze wagen tuft gemoedelijk door het landschap en tegen de avond zitten we vlak bij pucon en besluiten we te wildcamperen. Met behulp van Joke en onze inmiddels ge-upgrade navigatie (offline en dit keer superduidelijk) belanden we bij een rivier met een veerpontje waar steeds 1 auto tegelijk op kan. We worden begroet door aardige mensen die ons een mooi plekje aan de overkant wijzen. Voor niks varen we mee en zetten we onze tent op met een half lek bed en ik maak een, al moet ik het zelf zeggen, super spaghetti bolognese in de natuur. Voor ons fladdert een ooievaar met een jong en nog een 5 tal vogelsoorten vliegen over de rivier op zoek naar vis. Vis die geregeld boven het water uitspringt echt een plek om van te dromen.
Al snel belanden we de volgende dag op de weg en zien we een vulkaan voor ons, die met de top besneeuwd is en we worden er stil van. Maar eerst gaan we op zoek naar proviant en een nieuwe matras. onze matras worden 3 babymatrasjes die we overdwars in de tent zullen leggen, veel beter dan de altijd fragiele luchtmatras. Als een kind zo blij rijden we richting Pucon door Villarica om daar even bij een meer te stoppen met een zwart kiezelstrand. Dit komt door de actieve vulkaan in de buurt. Een indrukwekkend gezicht. Vlak buiten het erg toeristische pucon vinden we een camping en iedereen is erg vriendelijk. De camping word verder bewoond door een stel kippen, enkele hanen, jonge katjes (koejtsiekoejtsie) en achter een hek schapen en een giga-varken. Heel natuurlijk en zeer belangrijk een warme douche!!
We besluiten hier enkele dagen te blijven om te chillen aan het meer verderop (geen zwart strand dit keer). De temperatuur is hier erg aangenaam en 's avonds koelt het lekker af. Opnieuw elke dag bbq-en en wijn. Én om onze conditie op peil te houden gaan we hardlopen. Een kilometer of 7 à 8 bergen op en af over gravel en asfalt heel zwaar maar het voelt bijzonder prettig. Als je niet van het massatoerisme houdt kun je Pucon beter vermijden. We drinken een enkel drankje op het terras zodat we WIFI hebben, verder zijn we niet gekomen. De vele met megafoons uitgeruste reclamewagens en de 20 toeristenbureaus in de straat schrikken ons af. Er net buiten vind je een tal van campings, de 1 kost je 30 euro per dag de ander 7,50 gewoon blijven zoeken.
De dagen vullen we hier dus met veel lekker eten en drinken. Chillen aan het meer en praten met mensen waardoor we ons spaans met de dag verbeteren. Ook bezoeken we nog 'salto de china' een waterval in de buurt. Ohja en de vulkaan.. die gaan we beklimmen!
De vulkaan
Na een goede nachtrust vertrekken we om 9uur naar vulkaan Villarica om daar al 20 minuten later aan te komen. Jammer genoeg beginnen we met slecht nieuws, want de vulkaan is te actief om helemaal tot de rand te beklimmen. Jammerrrr!!! De rook die op dat moment uit de vulkaan komt beaamt dat. We mogen er wel op.. maar niet helemaal tot de rand. Met onze wagen rijden we door het vulkanische natuurpark. Na een verkeerde afslag belanden we naast de vulkaan, op zijn voet zeg maar. Het uitzicht is hier al prachtig. We nemen een paar foto's en gaan vervolgens in de goede richting. Die lijdt ons via een stijle, hobbelige gravelweg naar het ski-resort die hier in de Chileense winter open is. Daar parkeren we de auto, gelukkig we zijn bijna de enigste en we vervolgen onze weg te voet omhoog. Om daar ongeveer 2 km van de top te stoppen. Wat een gevoel, voor ons de vallei we zien het meer van Pucon het meer van Villarica, tientallen bergtoppen die ons doen denken aan Jurasic park en in de verte torent een andere vulkaan genaamd Lanin die op de Argentijnse grens staat. En achter ons puft de vulkaan gemoedelijk wat rook uit, wauw!
Ik kan het niet laten en omdat er nog geen parkranger te zien is klim ik nog een kleine kilometer omhoog. Mijn bergschoenen doen zijn werk en al snel zie ik joke als klein poppetje onder mij. Zou ze me zien? Ik maak een paar foto's en twijfel. Verder? Of terug? Op dat moment zie ik 2 mannen richting de vlakte onder mij aanlopen en ik zie dat Joke ook die kant op loopt, dus ik besluit terug te gaan. Maar goed ook want Joke was mij kwijt en een beetje bezorgd en het waren inderdaad parkrangers die mij niet al te vriendelijk aankijken. Maar geen probleem ze snappen het wel denk ik. We genieten nog even van het uitzicht en besluiten dat we op onze reis nog een vulkaan gaan beklimmen waar het wel mogelijk is om tot de rand te gaan (tips altijd welkom).
Onze benen zijn al redelijk moe maar het is nog vroeg dus we rijden richting de andere kant van het park een klein stuk dachten we. 50km is in Nederland makkelijk te overbruggen maar de bordjes met daarop een bijna verticale bergrand en een auto daarop verraden dat het een beetje moeilijker wordt. Enkele stijle kilometers later met een aantal wegwerkzaamheden komen we aan bij een meer genaamd Laguna Quillehue. Azuur blauw en helder groen wisselen elkaar af, omringd door enorme bomen. Zonder twijfel de beste dag van onze reis en voldaan komen we aan bij onze tent. Kapot vallen we al snel in slaap.
Welverdiend onze laatste dag in pucon gespendeerd in de thermen, waarvoor de streek ook bekend staat. 70 euro voor twee personen inclusief drie gangen menu. Het klonk allemaal mooi, maar in werkelijkheid was er maar één mooi, schoon bad aan de rivier. En na het drie gangen diner, welke bestond uit één brokje eten per gang waren we al snel tot de conclusie gekomen dat het niet de moeite waard was. Dus mensen mochten jullie ooit in de buurt zijn, ga niet naar thermen peumayen. Er zijn zeker weten betere in de buurt. Eenmaal terug gekomen bij de auto bleek dat ik iets te ontspannen over de dag had nagedacht. Ik had namelijk de verlichting aan laten staan waardoor de accu zo plat was dat zelfs de afstandsbediening het niet meer deed. Je zou denken, gebruik gewoon de sleutel, maar helaas, geen enkel van de vier portieren heeft een sleutelgat. Haha, met een breekijzer en een stokje probeerden we het mini raampje rechtsvoor te forceren en pats... in 10.000 stukken. Het raampje bleek niet bestand tegen onze poezelige aanpak. Maar gelukkig konden we nu wel terug in de auto. Dus met onze nieuwe permanente airconditioning zullen we onze route vervolgen richting valdivia. Dat raampje komen we vast nog wel eens ergens tegen ;) daaag lieve kietelkipjes, ik zal jullie missen bij het ontbijt♡
Ik hou jullie met plezier op de hoogte, en hopelijk lezen jullie dit ook met alle plezier.
Heel veel liefde en tot snel!
XxxxX Joke en Do
Geniet ervan schatjes! Xx
Liefs