¡Hola y bienvenido a Argentina!
7 april 2015 - Buenos Aires, Argentinië
Op woensdag 11 maart besloten we, terug opgeladen wel te verstaan, te vertrekken richting Argentinië. De stad Puerto Madryn is het eerste doel, met de tussenstops in El calafate, Puerto San Julian en Comodoro Rivadavia. Een tocht van in totaal 1300 km. In het hostel nemen we afscheid van Ivan de vrijwilliger die daar absurt goed werk verricht en na wat duw en kabelwerk (de chevy had 2 weken stil gestaan en die had een vonkje nodig) waren we klaar om te gaan ! Vergezeld door Agnes, een lifster van 21 uit Denemarken die het niet echt zag zitten om alleen te reizen, en wel mee wou rijden. Met haar vertrekken we richting de Chileens/Argentijnse grens een 100Km verderop.
Overigens hebben we in Puerto Natales een hoop dollars weten te scoren, deze kun je namelijk op straat in Argentinie omwisselen (Thanx Michel ;))
Als je namelijk geld opneemt bij de bank krijg je per dollar 8 a 9 Argentijnse peso. Wissel je je cash om op straat dan krijg je 11 tot 13 peso per dollar. Zeker de moeite waard dus. Dit komt omdat de peso in Argentinie elk jaar minder waard word. Daarom willen de lokals dollars hebben die behouden hun waarde. Met een dollar kun je in de toekomst dus nog steeds een biertje in de supermarkt halen, maar met 12 peso zal dat in de toekomst dus niet meer lukken.
Maar goed.. spannend onze eerste grensovergang! Eerst kom je dus bij de Chileense douane waar je je paspoort moet laten zien en een formulier moet invullen voor de auto wat allemaal zonder problemen gaat. Een 30 kilometer verder komen we aan bij de Argentijnse douane, hier is het wat drukker. Echter na het opnieuw tonen van onze paspoorten en het invullen van een formulier over hoe lang we blijven en wat we komen doen en een check of de autopapieren in orde zijn mogen we binnen! Yes weer een stempel erbij. In onze auto zijn ze niet geintereseerd en er wordt niet eens naar gekeken. We stappen terug in en VAMOS richting het beroemde El Calafate!
Het landschap verandert vrijwel direct, alsof de natuur een grens getrokken heeft. Het immense Andes gebergte met zijn besneeuwde toppen is in de verte nog te zien, maar dicht bij ons is alles vlak met lage donkere soms zwarte bosjes. De hemel boven ons is zo uitgestrekt helderblauw met heldere witte wolken. Heel indrukwekkend, want zo ver kun je in Nederland niet kijken. Honderden kilometers van ditzelfde, het is echter geen straf. Een enkele auto passeert ons maar het grootste publiek bestaat uit Lama's. Soms rennen ze elegant over de weg of staan ze er langs en kijken ze ons verbaasd en al kauwend aan. In de namiddag zijn we vlakbij onze bestemming van vandaag, de stad ligt aan een groenblauw meer en we rijden richting het centrum. Een karakteristiek stadje dat het vooral moet hebben van zijn toeristen, die zijn hier dan ook vollop aanwezig. Onze gps geeft een plek aan met verschillende hostels. Ik parkeer de wagen en Joke, onze liftster, en ik splitsen ons op opzoek naar het goedkoopste hostel. Joke wint en we slapen voor 10 dollar per nacht in een klein, verder niet zo een bijzonder hostel. Maar who cares? De dag is weer geslaagd ! De reden dat El Calefate zo populair is onder de toeristen is door de vele natuurlijke attracties in de buurt. Zo is ook Torres del Paine van hieruit ook makkelijk bereikbaar, 1 van de mooiste bergen van de Andes bezoeken genaamd Fritz Roy en kan je een bezoek brengen aan het nationale park Los Glacares waar de grote gletsjer Perito Moreno zich bevind. Overigens de enige gletsjer die daadwerkelijk nog groeit en deze zijn we dan ook van plan de volgende dag te bezoeken. Joke en onze lifster koken een potje terwijl ik een mankementje van onze auto probeer te verhelpen, echter zonder succes. De centrale vergrendeling en het alarm werken niet meer en na het vervangen van een kapotte zekering en het controleren van de bedrading geeft deze nog steeds geen kik. Zorgen voor morgen. En na een goede maaltijd met een glas wijn kruipen we moe van de reis in bed.
De volgende dag vertrekken we in alle vroegte naar gletsjer Perito Moreno. Een kleine tocht van 80 km, en dit keer hoeven we geen bergen te verzetten om dit moois te aanschouwen, de weg loopt namelijk tot vlak bij de bestemming. De wegen zijn hier opnieuw heel goed en binnen no-time komen we aan bij het natuurpark. Na het horen van wat instructies en het betalen van een kleine 20 dollar mogen we doorrijden en na een kilometer of 30 doemt de gletsjer in de verte voor ons op. We stoppen en het is echt een plaatje. Een blauw meer omringt door bergen met in de verte het grootste meest blauwe ijs dat we ooit gezien hebben. Ook zie je de oorsprong. De bergen achter de gletsjer zijn besneeuwd en duwen elke dag zo een 30 cm ijs verder het meer in. Samen met de blauwe lucht voelen we ons opnieuw bevoorrecht dit te mogen zien. Snel leggen we de laatste 15km af, parkeren de auto en stappen in een busje dat ons tot 50m voor het ijs brengt. Er zijn best veel mensen die met ons meegenieten, maar omdat het zo groot is en je op meerdere plekken kan genieten merk je hier nauwekijks wat van. Je voelt je heel klein als je op dit punt staat. Het ijs torent overal bovenuit en het geluid van afbrokkelende stukken is oorverdovend. Alsof er een dikke boom breekt nadat deze getroffen is door de bliksem. Kleine ijsbergen drijven rond in het meer en boven ons cirkeld een condor. Wat een vogel! De lucht betrekt en het begint een beetje te regenen. We besluiten om te gaan en hebben dus nog genoeg tijd om ons slot van de auto te laten maken bij de slotenmaker. Dan kan deze iig manueel open en dicht. In El Calafate zelf kunnen we overigens nog flamingos zien dus daar rijden we ook nog even langs. Onderweg naar de auto komen we Aoife tegen, onze Ierse vriendin die we ontmoet hebben op 1 van onze avonturen. Al vaker zijn we mensen die we eerder gezien hebben tegengekomen en dat is echt leuk. Reizigers onder elkaar hebben altijd zo veel te vertellen.! Terug aangekomen in de stad rijden we naar de flamingo's en inderdaad er zitten er een stuk of 30. Normaal zie je ze op 1 been staan in ondiep water, maar omdat dat hier niet te bekennen is hebben ze het gedrag van een gans gekopieerd. Ze drijven op het water en om te vissen flippen ze hun lichaam om en met hun roze achterste boven het water proberen ze te vissen. Een leuk schouwspel. Dezelfde dag regelen we nog een slotenmaker die er nog een dag voor nodig heeft om het slot te fiksen. Morgen gaan we dus lekker niks doen. Helemaal niks. En dat is ook wel eens lekker!
2 dagen later en we zijn ready 2 go. Navigatie volgens ons ingesteld, een nieuw slot in de wagen, volle benzinetank, olie en water mee en we vertrekken richting Puerto San Julian. Binnen 200km moeten we tanken want daarna is er 300km niks meer. Argentinie is zo groot en zeker voor ons Nederlanders is dat even wennen. 300km niks!
Aangekomen bij het tankstation wacht ons een volgende verrassing, de benzine is op.. Bienvenido en Argentinie! Al lachend raken we wat aan de praat met iemand die ons verteld dat in het nabijgelegen dorp een familie is welke benzine in jerrycans verkoopt, voor de dubbele prijs dat wel. Maar dat gegeven maakt het geloofwaardig, want als hier vaker geen benzine is doet de man vast goede zaken. Joke vraagt de weg in het lokale politiebureau en al snel zijn we voor een Nederlandse prijs volgetankt en vervolgen we 'relaxed' onze weg. Tenminste dat dachten wij, want de geasfalteerde weg houdt al na slechts een paar kilometer op en beseffen we nu dat het niet voor niks was dat de navigatie ons eerst een andere veel langere route aanbeval. 250km gravel, het betreft hier een weg in aanbouw. We besluiten er voor te gaan en het gaat eigenlijk wel lekker. Met 70/80 kmp/h knallen we door het stof, een dikke wolk achter ons en telkens weer opassend voor de vele lama's en struisvogels die kriskras de weg oversteken. Soms vliegen we bijna door de lucht, maar we hebben het gered en tegen de avond stationeren we ons op een camping in Puerto San Julian. Opnieuw een dag zonder problemen en al 700 km van Argentinie afgelegd. We hebben de atlantische kust bereikt en het wordt hier al lekker warm. Barbeque aan, verse vis erop en genieten met een biertje. Morgenvroeg zullen we onze weg vervolgen !
Een uur later dan gepland (vrouwen heh) zijn we weer op weg. De weg brengt ons langs de kustlijn van dit immense land. Een éénbaansweg heuvelachtig alleen maar rechtendoor. Opnieuw zo een 500 km vandaag met voor de rest weinig bijzonders. Muziek luisteren, tanken, eten en suffen. We paseren het stadje Caleta Olivia en de navigatie leidt ons door de stad. Hier ziet het er allemaal wat onvriendelijker uit en iedereen staart ons aan, deuren op slot! We vervolgen onze weg en worden we er tussenuitgeplukt door de politie bij een controle (we waren al gewaarschuwd dat we daar meer kans op hebben met ons Chileens nummerbord). Na het tonen van al onze papieren is alles in orde en na een paar uur arriveren we op onze laatste stop voor Puerto Madryn. Het is zondag en het desbetreffende stadje Comodoro Rivadavia is uitgestorven, ook hier geen enkele toerist. Toch lukt het ons om bij de lokale Chinees geld te wisselen en we belanden bij een hospedaje waar we kunnen overnachten.
De man is zo vriendelijk. Er mag eigenlijk niet gekookt worden, maar wij mogen het wel, maakt hele tijd grapjes, en wil zelfs onze afwas doen. Later blijkt dat hij mischien wel iets te vriendelijk was.
De volgende ochtend vroeg sta ik om 6 uur op (vandaag vertrekken we op tijd) en ga de auto checken die recht voor onze hospedaje staat geparkeerd. Tot mijn grote schik is het slot van de deur en alle kleren liggen door elkaar. Iemand is in onze auto geweest!!! Gelukkig hadden we bijna alles van waarde er uit gehaald. De dief heeft enkel een koptelefoon, sd-kaartjes (gelukkig bijna alle foto's op een cloud gezet enkel die van onze bootreis en Torres del Paine stonden er nog op, maar onze reisgenoten die ons vergezelden hebben nog heel veel foto's.. gelukkig!!) Joke's reserve cameraatje, onze bank-readers en een aantal kabeltjes zijn slachtoffer van deze dief. Autoradio, sigaretten en alle kleren lagen er nog allemaal! Ik haast me naar binnen om het de eerst zo aardige man te vertellen, maar deze kijkt chagerijnig voor zich uit en het geeft hem helemaal niks. Hij lacht eens en brabbelt wat spaans terwijl er een leeg biertje naast hem staat. We verdenken hem, we weten het bijna zeker ! Maar uiteraard kun je zonder bewijs, en al helemaal in Zuid-Amerika niets doen. We stappen in en hebben er van geleerd. We laten het ons niet beinvloeden en ons houden ze niet tegen! We zijn ongedeerd, hebben ons geld en waardevolle electronica nog, maar in het vervolg laten we helemaal niks meer in de auto!
Vandaag zullen we arriveren op onze bestemming Puerto Madryn, maar eerst maken we een tussenstop in Punta Tombo. Een klein natuurpark, maar het mooie is dat hier een kolonie van pinguins woont van maar liefst 700.000 van deze mooie dieren. We komen daar rond 2 uur aan en na een vlakke gravelweg parkeren we de auto bij de ingang. Met alle plezier betalen we de entree, want het is duidelijk hier gebruikt men het echt om de dieren en hun omgeving te beschermen en er werken veel vrijwilligers in het park. We krijgen de grappige instructie dat als een pinguin ons pad doorkruist wij die altijd voor moeten laten gaan. We lachen wat en lopen door en ja hoor al binnen 10 meter springt een pinguin op het pad en wachelt voor ons uit. Wat bewegen ze toch leuk en snel valt ons op dat om ons heen echt honderden nesten zitten en overal liggen pinguins. Ze zoenen, praten, vechten en spelen met elkaar. Het zijn er zo veel en we vervolgen het pad, wat ons naar de kust leid. Daar zitten er duizenden, ze nemem een duik in de wilde zee om hun te wassen of opzoek naar vis, of ze staan lekker te zonnen. Hier kun je dus echt uren naar kijken, de natuur is echt een wonder. Op onze weg terug kruist een vos ons pad, staat 3 meter voor ons, blijft verschrikt staan en kijkt ons aan. De vos is opzoek naar jonge pinguins, want die maken deel uit van zijn dieet. We nemen wat foto's waarna de vos al naar de kleinste beweging van ons schrikt en de benen neemt. 1 met de natuur, in Punta Tombo ben je het !
De laatste 200 km vervolgen we zonder problemen naar onze bestemming Puerto Madryn. Na weer aangehouden te worden en een laatste tankbeurt, stationeren we ons op de nabijgelegen camping en spreken met onze lifster af dat ze vanavond nog in de auto mag slapen maar daarna toch echt alleen verder moet. Puerto Madryn is een populaire kustplaats die gekenmerkt wordt door zijn vele grote stranden en onderwaterleven. Zo vind je hier pinguins, zeeleeuwen, zeeolifanten, walvissen en orka's. Al die dieren willen we graag bewonderen, maar zeker de orka's. Walvissen zijn er slechts een bepaalde periode van het jaar en zijn nu dus niet te zien. Dit gebied staat er om bekend dat de orka's een bezienswaardige jachttechniek hebben ontwikkeld. Elk jaar als de baby zeeleeuwtjes leren zwemmen, zwemmen de sterkste orka's vol gas het strand op, pakken hun prooi en laten zich dan terug de zee in glijden. Deze techniek heet "stranding" en komt nergens anders ter wereld voor en we hopen dat we geluk hebben dat te bewonderen. Ze kunnen terug rollen, omdat in het water ronde keien liggen en ze dus als het ware vanzelf terugrollen. Wel kan je dit het beste doen vanaf Puerto Pyramide, een dorpje zo'n honderd kilometer verderop, gelegen in een natuurpark op een klein schiereiland en recht aan de kust. Hier komen we echter pas achter wanneer we op de camping staan en we besluiten nog 2 nachten hier te blijven. Morgen laten we de auto uitlijnen en gaan we eindelijk weer eens naar het strand!
De volgende dag, na een wat onrustige nacht vol hondengevechten buiten onze tent, brengen we onze lifter naar het busstation. We worden hartelijk bedankt en we hebben ook een goede daad gedaan, al eens een lift van 1300km gehad? We konden wel onze benzine kosten drukken op deze manier en zodoende is er genoeg budget voor het uitlijnen van de auto. De plek waar we zonder problemen geld wisselen tegen een goede 'rate' verteld ons weer een goede garage. Zo lost alles makkelijk op. Super aardige gasten daar die ook nog even voor niks een wiellager vervangen, en voor omgerekend 35 dollar rijden we weer een stuk rechter. Toch iets rustiger rijden op de gravel wegen was de aanbeveling! Het strand is hier uitgestrekt en loopt in een cirkelvormige baai, aan de overkant zowaar een kleine skyline met appartementencomplexen maar het is hier lekker rustig. Ook word er tijdens het skypen met thuis flink gevochten door een groep honden op de camping. Het word steeds erger en het zijn er steeds meer. 'Camping Dogtown'. We zullen in ieder geval niet de enige zijn die hierdoor vertrekken, jammer want het was een leuke camping.
Het dorpje Puerto Piramide ligt op een schiereiland, honderd kilometer verder naar het noorden dan Puerto Madryn. Het dorpje bevind zich in natuurpark Valdes Peninsula, je betaalt eenmalig 18 dollar per persoon en dat ticket is geldig tot je het park weer verlaat, ongeacht hoeveel dagen. In het hoogseizoen is het een feestbestemming voor de jeugd en kun je er walvissen spotten, meer dan 1000 exemplaren zijn er dan voor de kust te vinden. Wij komen echter in het laagseizoen, maar dat is ook geen straf. Pinguins, zeeleeuwen maar ook zeeolifanten en als je geluk hebt ook orka's kun je hier in op verschillende plekken 'spotten'. We besluiten toch zeker 3 dagen te blijven om alles te kunnen zien en stationeren ons op de enige camping van het dorpje. We zijn niet de enigste, maar als er in totaal 10 tentjes op de gigantische camping staan is het veel. Douchen is enkel tussen 7 en 8, haha een beetje karig maar dat overleven we wel. Ondertussen zijn onze survivalskills aanzienbaar gestegen. Alles uitladen, opzetten en inrichten neemt slechts nog 10 min in beslag, al snel lig ik dus voldaan in de hangmat. Het dorpje bestaat voor de rest uit enkele huizen, een paar restaurantjes en een strand, echt een droomstrand. De orka's spot je bij hoogwater, en de volgende ochtend is het vloed om negen uur 's ochtends. Vroeg uit de veren dus want de plek is nog 1,5 uur rijden, weer een gravelweg. Het begin gaat allemaal goed maar al snel loopt de temperatuur van de auto opnieuw te hoog op waardoor we moeten stoppen. We parkeren de auto aan de zijkant. Het probleem lijkt hetzelfde als de vorige keer, maar nu hebben we geen tijd om het te maken. We willen de orka's zien!! De volgende auto passert al binnen enkele minuten en ze stoppen. We nemen onze lunch mee en stappen in. Een super aardig Argentijns koppel, ze maken ruimte op de achterbank en vinden het geen probleem om ons een lift te geven. De auto achterlatend, maar zonder zorgen komen we aan bij het orka strand. Samen met nog een paar andere mensen kijken wij vanaf een houten plateau naar het strand, honderden zeeleeuwen roepen, brullen, spelen en schreeuwen over het strand. Er zijn zoveel kleintjes en een enkeling waagt zich in het water onder toeziend oog van een ouder. Geweldig om te zien, maar de sfeer is gespannen. Iedereen weet namelijk wat er kan gebeuren, maar niemand weet of en wanneer het gaat gebeuren. Stranding is een brute manier van jagen, alleen de sterkste orka zal zich er aan wagen en een zeeleeuwtje vers uit de luiers is dus kansloos. (Youtube: Killerwhale stranding. Kijk en huiver). Na 2 uur wachten begint het water zich terug te dringen. We beseffen dat het er vandaag niet inzit. Het Argentijnse koppel beseft dat ook, hun plan is om vandaag heel het schiereiland te doen een beroemde manier van reizen in Zuid-Amerika, zo veel mogelijk in 1 dag. Ergens wel logisch aangezien alles hier zo ontzettend groot is en de werkende Argentijn maar 18 vakantiedagen per jaar heeft. Vamos Chico's klinkt het en we rijden verder met hun mee. Als eerste komen we aan bij een plek waar een aantal pinguins leven, al de derde keer onze reis dat we deze dieren kunnen zien en het blijft geweldig. Vroeger werd er in Zuid-Amerika wel eens pinguin gegeten of werd de vacht gebruikt voor kleding (die is immers waterdicht). Gelukkig zijn ze tot besef gekomen dat dat de populatie ernstig terugdringt en nu worden ze beschermd! Ik moet er ook helemaal niet aan denken om een broodje pinguin te eten. En al helemaal niet om een jas van hun vacht te dragen. Gelukkig worden de mensen steeds wijzer! We vervolgen onze weg naar het volgende strand. Hier leven enkele zeeolifanten, deze kunnen maar liefst 5000kg zwaar worden. Een echt zwaargewicht dus. Een stuk of tien van deze kanjers liggen trots te zonnen en er zit werkelijk geen beweging in. Geluid maken ze ook niet, blijkbaar treffen we hun midden in hun siësta. Maar de zee, de bergen, het lege strand met de dieren en de zee klutsend op de achtergrond maken altijd alles weer goed. Weer een nieuw plaatje in ons al zo mooie boek! Onze Argentijnse redders moeten 's middags in het dorpje zijn om te snorkelen met zeeleeuwen dus we vertrekken weer. De weg terug vanaf dit punt is anders dan de heenweg vanaf het dorp. Na een kilometer of 70 zijn we bij een afslag, links het dorp en rechts de auto. Tenminste dat dacht de chauffeur, want na afscheid te hebben genomen (het was immers een leuke dag met hun) lopen wij de rechterkant op maar al snel heeft Joke in de smiezen dat we al veel te ver zijn. We zijn verkeerd gedropt, oh nee! Gelukkig doemt daar al snel een touringcar in de verte op. We steken onze armen in de lucht en de bus stopt als vanzelf. De chauffeur opent de deur en voor de stofwolk die dit gevaarte teweegbrengt ons inhaalt zijn we binnen. We leggen ons probleem uit en we mogen meerijden. De bus zit vol met ouderen die een cruise doen en op daguitstapje zijn. Voor hen zijn wij echte avonturiers ze treffen ons immers aan in the middle of nowhere. We maken een praatje en vertellen ons verhaal. De chauffeur had op de heenweg inderdaad een witte Cheverolet LUV met chileens kenteken gezien! Een hele gerustelling dus en 20 km verder komen we inderdaad terug bij de auto. Enkele cruisgangers nemen nog een foto van ons (verhaaltje voor de kleinkinderen) en de bus vertrekt weer. Ik open de motorkap en als verwacht is de druk weg op de slang doormiddel van het afkoelen van het water. Het complete reservoir is leegestroomd in de radiateur. We hebben nog een liter of 10 water bij dus bijvullen maar. En vertrekken?? We hadden de vraag nog maar aan elkaar gesteld of er komt een auto aan en zonder onze hand op te steken stopt hij. Wat blijkt nou de mensen die ons op de verkeerde plek hadden afgezet voelden zich natuurlijk ontzettend schuldig toen ze onze auto tegenkwamen. Ze hadden even verderop een auto aangehouden die riching onze kant kwam. Een geschenk uit de hemel want deze man heeft namelijk een bedrijf dat tours organiseert in dit type autos. Hij vertelt dat je altijd na het starten de radiateurdop moet opendraaien en die dan vervolgens tot de rand moet bijvullen. Het antwoord is dus ja! vertrekken! Het moraal van dit verhaal: het is best leuk als je auto kapot valt, immers kost dat geen benzine, word je toch wel geholpen en het is een avontuur ! Deze heerlijke dag sluiten we af in een gezellig restaurantje. Er valt namelijk wat te vieren.... Willem de broer van Joke en zijn vriendin Evy verwachten in Oktober een baby. En niet één maar zelfs twee! Een 1-eiige tweeling, twee druppels , double trouble, noem maar op. Uiteraard zijn we erg blij en trots met dit nieuws. Dus daarom good food and wine ! Willem, Evy en familie gefeliciteerd!
De volgende ochtend is het weer vloed om 10uur dus even wat langer slapen en deze keer redt de auto het wel. Ruim op tijd komen we aan. Zitten en wachten. Kijken naar de zeeleeuwen. Het lijkt wel een beetje op vissen dit, maar dan anders. Helaas hebben we vandaag ook geen beet, geen orka te zien. Maar we bekijken het positief een zeeleeuwtje leeft nog een dag langer. Het waait extreem hard vandaag en willen niet nog een dag wachten om alleen in de ochtend bij vloed te gaan 'vissen'. Dus opnieuw in een recordtijd pakken we onze spullen en vertrekken terug richting Puerto Madryn. Waar een nacht in een hostel en een heerlijke douche op ons wachten. Diezelfde avond maken we plannen. We gaan weer kilometers maken. Dit keer 1500km in 2 dagen met als eindbestemming de hoofdstad van dit uitgestrekte land : Buenos Aires !
De eerste reisdag brengt ons naar het binnenland van Argentinië, naar de plaats Santa Rosa. 800km hebben we die dag gereden. Na zo veel kilometers binnen zo een kort tijdsbestek lijkt de tijd te vliegen onderweg. Het landschap raast aan ons voorbij en de natuur wordt weer steeds groener, uitgestrekte groene heuvellandschappen. Ook de lama's en struisvogels maken op hun beurt plaats voor koeien, duizenden grote gespierde koeien. Net voor het donker komen we aan in Santa Rosa. Een onoverzichtelijk plaatsje zonder hostels. Een enkele 'residentie' is super onvriendelijk en buiten ons budget. Na een hapje en een drankje besluiten we de nacht nog eens door te brengen bij het tankstation, zodat we de volgende dag bij het eerste daglicht kunnen vertrekken. Wel vertoont onze auto mankementen en is echt toe aan een goede onderhoudsbeurt. Hij heeft soms een slechte start en als hij start gooit hij een flinke hoeveelheid van z'n water uit het reservoir. Ook drinkt hij meer olie dan gebruikelijk. Fingers crossed dus voor de laatste 700 km!
De volgende ochtend, terwijl de meeste vogels nog in hun nest liggen, zijn we klaar voor vertrek. In Nederland hadden we zeker niet doorgereden, hier doen we dat wel. Ik neem de gok en stel mi amor 'gerust' door te zeggen dat het slechts 600 km is en de auto al voor hetere vuren heeft gestaan. Ik start de auto en hij spuugt zijn water uit.
Terwijl de motor draait vul ik de radiator bij, dit keer houdt hij het binnen en we zijn klaar voor vertrek. De temperatuur blijft goed, heel goed zelfs en na een tijdje zit ook ik weer op mijn gemak. De weg naar Buenos Aires (althans de eerste 550 km) is een eenbaansweg. Overal is het vlak en bij vlagen doet het me denken aan de weg naar Terneuzen. Na nog 2 keer getankt te hebben (de auto begint ook meer te verbruiken) en 2 heel moeizame keren starten komt de hoofdstad van dit uitgestrekte land in zicht. We zijn dolblij. Inmiddels hebben we 7000km al rijdend afgelegd en hier aankomen voelt echt als een volgend hoofdstuk van onze reis. Na de eenbaansweg volgt een stuk snelweg, die rijden we helemaal af naar het centrum van de stad. Het uitzicht is onrealistisch, het lijkt wel op een film. Het ene voetbalstadion volgt het andere op, mensen halen links en rechts in en zo ver het oog reikt zie je grote en kleine flats en appartementcomplexen. We gaan van de snelweg af de stad in. Direct na de snelweg volgt een zeven(!!)baans-weg genaamd 9 de Julio. Samen met de rijbaan aan de andere kant vormt dit een veertien-baansweg, de breedste rijbaan ter wereld. Een lekkere binnenkomer dus. Maar het gaat als vanzelf en met de juiste instructies van mijn nog steeds hondstrouwe navigator komt alles goed. Het straatbeeld is modern en lijkt niks op dat van Santiago. Grote 'skyscrapers' met lichtreclame en enorme schermen met advertenties vormen het centrum van Buenos Aires. We parkeren de auto (wat nog verbazend makkelijk was, later zal blijken waarom) en vervolgen we onze weg te voet, 5min lopen naar ons hostel. We made it !!
Buenos aires, stad van tango, 20 professionele voetbalclubs, arbeid en armoede in verschillende wijken, stad van vlees, wijn en bruisend nachtleven. Maar ook de stad van Evita, protesten en rijkdom. Een stad gebouwd aan de zee, zonder strand. Een stad gebouwd om de rivier "Rio de la Plata" waar niemand in de stad de rivier zal zien. Een stad met vele verschillen in bouwwerken, levenstijlen, rijkdom, armoede, passie, liefde maar ook veel verdriet. Een stad die dus nodig ontdekt moet worden door ons, en daar, daar zijn wij helemaal klaar voor. De eerste keer dat Buenos Aires werd gesticht was in 1536 toen de Spaanse edelman Pedro de Mendoza, aan de oevers van de Rio de la Plata met zijn manschappen aanmeerde. Ze noemden hun nederzetting Santa Maria de los Buenos Aires (Heilige Maria van de schone lucht). Maar de indianen verwoestten enkele jaren later dit gehuchtje. Ruim 40 jaar later stichtte Juan de Garay definitief Puerto Santa Maria de los Buenos Aires, het tweede Buenos Aires. Lange tijd bleef het een onbeduidende (haven)stad. Want van Spanje mocht de handel alleen via Lima of Panama gaan. Buenos Aires werd hierdoor een smokkelhaven en werd zoals alles wat illegaal is enorm in trek voor velen. Waardoor het nu dus een miljoenenstad is geworden. Ons hostel ligt in avenida de Florida. De winkelstraat van Buenos Aires, je kunt hier over de koppen lopen en we hebben zo iets van, is hier een hostel? En dat is er inderdaad want achter een smalle glazen deur bevindt zich hostel Florida Suits. We checken in bij een niet al te vriendelijke man. Altans dat dachten wij, er moet namelijk gelijk betaald worden. We zijn alleen in het bezit van dollars dus we gaan de straat op. En al snel wordt het probleem opgelost want overal hoor je : Cambio, cambio, casa de cambio, Euro, Dollar, Real. (wisselen, wisselen, hier kun je geld wisselen). Als er in deze straat 100 man geld wil wisselen is het weinig en we krijgen per dollar 12,5 peso. Heel netjes. Met ons nieuw geld op zak kunnen we eindelijk inchecken. Een immens hostel en allerminst gezellig. Voor ons veel te groot en niemand is echt vriendelijk of behulpzaam. We stallen onze spullen en gaan de straat op, op zoek naar een versnapering en een lekker Argentijns wijntje. De Burger-King bevindt zich vlak bij de auto en we besluiten daar te gaan 'zondigen'. We nemen eerst een kijkje bij de auto, en tot grote schrik zien we dat meerdere auto die langs dezelfde straat staan geparkeerd binnen no-time weg worden gesleept door de gemeente. Dat hadden ze wel duidelijker mogen aangeven, maar we zijn er net op tijd bij! Weer een dramatische start van onze auto (maar hij rijdt weer) en Joke zet hem in de overdekte beveiligde parkeerplaats aan de overkant. Hier zal hij staan tot woensdag dan zijn de vakantiedagen hier voorbij en brengen we ons voertuig naar een monteur. We besluiten deze avontuurlijke dag dus met een vette hap en een lange wandeling door het centrum, nog geen weet waar we moeten zijn. Uiteindelijk belanden we in een leuk barretje maar op dit tijdstip (23u) is er nog niet veel volk in het nachtleven. Moe maar uiterst voldaan komen we aan bij het hostel, opgeladen voor een nieuw avontuur.
De volgende ochtend checken we na het niet al te beste ontbijt uit en zoeken elders onder het genoegen van een kopje 'echte' koffie op WIFI naar een ander hostel. We vinden er al snel één met goede recensies, op loopafstand en voor een prettig bedrag. Hostel Estoril Terraza's bevindt zich op Avenida de Mayo op de eerste, derde, en zesde verdieping. We belanden op de zesde verdieping op een slaapzaal voor vier personen. 50% van de tijd die we in dit hostel spendeerden is in deze kamer niemand, toch nog een beetje een prive-kamer dus maar voor de helft van het geld. Het hostel is authentiek, gezellig, maar vooral heel belangrijk iedereen is hier super vriendelijk. Ook heeft het een dakterras en op 6-hoog in de grote stad is dat een privelege. We besluiten te blijven we voelen ons hier meteen thuis. Een douche, even opfrissen en we duiken de stad in. Honger! En we belanden bij de chinees in onze straat. Je neemt een bord, loopt langs het buffet, neemt wat je wilt hebben, el chineso aan de kassa weegt je bord en voor 8 dollar met twee personen heb je gegeten en gedronken. Een redelijk goede prijs want Buenos Aires en Argentinie in het algemeen zijn duur. De inflatie is enorm en de prijzen zijn in de afgelopen 5 jaar enorm gestegen. Enkel alcohol en sigaretten zijn goedkoop gebleven. Een tactiek van de overheid, zo houden ze het 'blinde' volk tevreden.
Enfin, we lopen de straat af en het verschil wordt al snel duidelijk. Als eerste komen we een tentenkamp voor daklozen tegen en dat tentenkamp staat op een middenplein van 9 de Julio (die breedste straat ter wereld;). Terwijl zakenmannen af en aan lopen, handelaars hun handel verkopen, kunstenaars hun kunst, wordt er ook flink gebedeld. Goed onderhouden gebouwen in oude en nieuwe stijl wisselen elkaar af met vervallen panden. Het lijkt hier echt op het decor van een film. Helemaal als we onze weg vervolgen via plaza de Mayo waar verschillende ministeries gesetteld zijn en we langs de oude haven wandelen met zijn terrasjes en bruggen. Ook bevindt zich hier de Nederlandse ambasade met een monument van onze koninging Maxima die immers Argentijnse is (de lokale bevolking vind het geweldig als we zeggen dat we uit Nederland komen). We sluiten de avond af met een avondje uit. "Bomba del tiempo" (de tijdbom) een concert van een drumband, een swingende drumband. Samen met onze geweldige hostelgenoten (waaronder een Australier die we kennen van een hostel in Puerto Natales) gaan we met de metro naar het feest. Ongeveer 3500 feestgangers verzamelen zich in de openlucht, welke tussen vier muren is gevestigd. Wat een ritme en wat een feest 2,5 uur gaat de band helemaal los. Er wordt flink gedanst en als je Argentinie wil proeven dan is dit zeker een aanrader!
Het is dinsdag vandaag en vandaag wordt er niet gewerkt. Vandaag word er geprotesteerd en mag er geprotesteerd worden tegen of voor alles wat mensen maar willen. Het is de nationale dag van waarheid en gerechtigheid. Een nationale feestdag jaarlijks gevierd op 24 maart. Ter herinnering aan de slachtoffers van de 'Vuile Oorlog' in de periode van staatsterrorisme door de militaire dictatuur in Argentinië van 1976 tot 1982. We begeven ons tussen de massa, honderduizenden mensen zijn op straat. Enorme spandoeken met uiteenlopende teksten. Een bank word bekladderd met verf en een enkele ruit ingeslagen (de banken zijn schuldig aan de zwakke peso, enorm veel spaargeld is verdampt). Het is zo indrukwekkend, en er is geen enkele agent voor nodig om de protesten in goede banen te leiden. De protesten lopen recht langs ons hostel waar we van het dakterras een mooi uitzicht hebben. Dezelfde dag nog bezoeken we de begraafplaats van Buenos Aires, waar onder andere Evita ligt begraven. Enorme marmeren graven veelal gebouwd als familie graf. Al bij al dus een heel indrukwekkende dag.
De volgende dag komt Argentinie weer tot leven en wordt er weer gewerkt. Na wat zoeken op internet kom ik wat garages tegen en besluit eerst te gaan kijken voordat we de auto brengen. Na een uur bussen en zoeken heb ik een garage gevonden. Alles ziet er goed uit en ze willen ons graag helpen. Ik neem de bus terug en het is ondertussen erg druk op straat. We besluiten de auto morgen te brengen. In alle vroegte wanneer het wat minder druk is. En ja hoor het is ons gelukt. Met 40 per uur en al water verliezend, maar we hebben het gehaald. Eindelijk krijgt de auto de aandacht die hij verdient. Hierna bezoeken we de oudste markthal van de stad en vermaken ons op een teras waar de tango wordt gedanst. De tango is een traditionele dans en in de liederen wordt veelal gezongen over verdriet en tegenslag. Het was de dans van de armen en pas nadat de tango populair werd in Parijs(veel rijke Argentijnen gingen daar op vakantie) werd het ook door de rijken in buenos aires in de armen gesloten. Hedendaags is het enkel iets voor toeristen en wordt er veel geld mee verdient. Het is leuk om 'even' naar te kijken, maar ons trekt het niet. Een telefoontje van de garage brengt ons wat minder nieuws. De koppaking van de auto is lek en de thermostaat functioneert niet meer goed en daarbij is de radiator erg vuil vanbinnen. Wat een geluk dat we het alsnog tot de stad hebben gehaald en niet ergens in the middle of nowhere zijn stilgevallen.
De volgende morgen besluiten we te gaan kijken en het motorblok ligt er al grotendeels uit. De monteur wijst ons de problemen. We schakelen onze extra hulplijn in genaamd Willem die het ook nog even bevestigd. We weten nu zeker dat ons niks wijs wordt gemaakt en dat de onderdelen ook echt vervangen moeten worden. We komen een prijs overeen en die is verassend laag. Het is in ieder geval de helft minder dan in Nederland, vermoedelijk komt dat door de lagere uurlonen hier. Over 1,5 week is hij klaar, we hebben dus nog veel tijd in en rondom de stad. Nu kunnen we een mini bezoek naar Uruguay doen en ook nog de iquazu wattervallen bezoeken, wat ons alles bij elkaar een week zal kosten. Na de garage haasten we ons terug de stad in zodat we nog kunnen deelnemen aan een 'free walking tour' in la Boca. La Boca is de havenwijk van de stad en tevens één van de armste wijken. We doen de tour samen met Aoife, onze Ierse vriendin en Pablo loopt ook mee, een in Italie geboren Oostenrijker, een zeer relaxte peer. De tour is indrukwekkend maar toeristisch langs het stadion van de Boca Juniors en de kleurrijke huizen gemaakt van oude scheepswrakken van de haven. Dezelfde avond gaan we op stap. Pablo en Aoife zijn ook van de partij. Een gezellige bar en een zaal waarin een Colombiaanse band salsa speelt laten ons tot in de kleine uurtjes dansen.
Een kater oef, dat is lang geleden. Vandaag doen we niks helemaal niks lekker chillen in de zon op het dak van het hostel. Op tijd slapen, want morgen gaan we eerst naar een markt en daarna naar een voetbalwedstrijd! De markt is voor de begraafplaats en is heel relaxt er heerst een zondagse sfeer. Jaa allemaal heel leuk en aardig die markt. Kom Joke we moeten gaan ! Alonzo, een vriend uit ons hostel, neemt ons mee naar Club Racing. De bekenste clubs Boca Juniors en River Plate zijn meer dan honderd dollar en dat hebben wij er niet voor over. Club Racing is de huidige kampioen van het land en het stadion bied plaats aan 60.000 mensen. Alonzo komt hier vaker dus we staan achter de goal, bij de fanatieke aanhang. Zoals ik het thuis gewend ben dus:D. Een kaartje kost ons 15 dollar en Aoife is er ook weer bij. De tribune achter de goal bestaat uit staanvakken, de tribunes stromen vol. Bij opkomst van de spelers wordt er een doek over de gehele tribune getrokken en iedereen springt. 90 minuten lang zingen en springen de fanatieke supporters verder en het is erg druk. Je staat gewoon op ellaar gepropt. In de rust vinden Joke en Aoife dan ook hun weg naar het vrouwenvak naast ons, hier is het een stuk minder druk maar niet minder fanatiek. De menigte springt verder en na een niet al te goede wedstrijd (de eredivisie doet niet onder) wint Racing met 2-0. Een feest barst los ! Kapot zijn we na de wedstrijd. We eten bij de Peruaan bijzonder goed voor weinig geld en nemen afscheid van Aoife, zij vervolgt haar reis. Bye bye ! Wij varen de volgende dag in een uur naar Colonia, het oudste stadje van Uruguay om daar 2 dagen te relaxen.
Uruguay-Colonia
Voor 60 dollar heb je een retourtje naar Colonia, en in een uur vaar je er naartoe. Weer een stempel erbij! Colonia is een rustig stadje met slechts enkele tienduizenden inwoners. De stad is gesticht in 1680 door de Portugezen. De oude binnenstad is nog intact en staat op de werelderfgoedlijst. We besteden de 2 dagen met bijkomen van het drukke stadleven en genieten van de natuur en architectuur van Colonia. Het roken en kweken van cannabis is legaal in dit land en hier wordt dankbaar gebruik van gemaakt. Ik weet niet of het daar door komt, maar er heerst een uitermate relaxte sfeer in dit stadje. Ook is er weinig tot geen criminaliteit in het land. We fietsen door het stadje en lachen een boel af. Mooie foto's! 2 dagen hier is genoeg en we gaan terug naar ons geliefde hostel. Hier plannen we onze trip naar de Iquazu falls. De watervallen die de grootste hoeveelheid water van alle watervallen ter wereld verzetten. De busreis neemt 20 uur in beslag. Dus we genieten nog van een laatste avond met onze vrienden van het hostel.
Iquazu falls
Op donderdag vertrekken we naar Iquazu falls na zo veel goede verhalen van iedereen gehoord te hebben is de busreis van twintig uur heen en twintig uur terug het ons meer dan waard. De bussen zijn hier gelukkig luxer dan de toeringcars bij ons, we rijden ook in de nacht dus de tijd vliegt voorbij. Het stadje nabij de watervallen heet Puerto Iquazu en eenmaal aangekomen nemen we het hostel tegenover het busstation (gemak dient den mensch) De stad is gelegen op het drielandenpunt van Argentinië, Brazilië en Paraguay. Het is hier tropisch warm, vochtig en het landschap heeft zich omgevormd tot jungle en dat vinden we geweldig. De dag dat we arriveren is het niet de moeite waard om naar het park te gaan, omdat het aan de late kant is. Daarom bezoeken we het drielandenpunt dat is gelegen in de rivier rio Iquazu. We nemen een bootje en even later zijn we omringd door 3 landen. Jungle, heuvels, honderden vlinders en prachtige vogels vliegen om ons heen. Het landschap is hier zo drastisch anders. We houden van de jungle! Na de boottocht nemen we een kijk in het stadje, het is erg toeristisch ingericht en na het kopen van wat eten voor vanavond gaan we terug naar het hostel, want ze hebben een zwembad. Het is een kleintje maar we gaan niet klagen. Morgen naar het park!
De volgende morgen staan we vroeg op en na een bus van 30 minuten komen we aan bij het park. De bus zat vol dus we snellen ons naar de kassa en het lukt ons om voor de rij een kaartje te bemachtigen. De eerste 2 kilometer nemen we een treintje naar boven en hier spotten we onze eerste toekan! Een prachtige vogel met een geweldig grote snavel wat en beest! Ook zien we een roetgierzwaluw, machtig groot. Het tweede treintje besluiten we al lopend af te leggen, want de natuur is zo mooi. 2,5 km piece of cake. Overal fladderen de mooiste vlinders in het rond en ze storen zich niet aan je, ze komen op je zitten of vliegen sierlijk om je heen. Aangekomen op het punt waar ook het treintje stopt vliegen nog zo veel meer vlinders allemaal verschillend in grote en kleur. De nodige groepen rode neusbeertjes proberen onoplettende toeristen eten afhandig te maken (hier wordt ook voor gewaarschuwd). En een groen zwarte trogon met strakke kuif vliegt vrolijk van tak tot tak. Nu al zijn we onder de indruk. We zijn blijkbaar niet de enige, want een hele hoop mensen is hetzelfde als ons van plan vandaag. We besluiten ons er niks van aan te trekken (we verbeelden ons dat het niet druk is en de paden zijn gewoon smal) en lopen naar het bovenste punt van de watervallen. Via een lang soort van brug kun je daar komen. Onderweg zien we nog vele vogels en nemen lekker de tijd om overal van te genieten. Ook Joke is helemaal in haar element in dit dierenrijk. We komen aan bij de waterval en net als bij gletsjer Perito Moreno staan onze harten even stil en onze haren overeind. Wat een natuurschoon. Honderden miljoenen liters water storten zich binnen enkele seconden naar beneden via tientallen watervallen. We worden nat en de camera had dat ook geworden mits Joke er niet heel slim een zakje omheen had getoverd. We nemen foto's en genieten vooral van het moment. Dit gaan we nooit meer vergeten. Het park bevat ook 3 trails waarvan je de watervallen op verschillende plaatsen kan bekijken die we allemaal willen doen vandaag dus we lopen verder en nemen dit keer wel het treintje naar beneden. Onderweg blijven we omringd door vlinders, zien we meerdere rode neusbeertjes, toekans, roetgierzwaluwen en andere vogels. Het is op de meeste plaatsen redelijk druk, maar we genieten en hard ook! Op de 2de trail is het mogelijk een boot te nemen en die neemt je onder de watervallen. Once in a lifetime dus betalen doet geen zeer, en nadat we onze spullen in een uitgereikte waterdichte zak hebben gedaan varen we richting de watervalen. Spectaculair sowieso, de top 3 van de mooiste dingen in deze reis tot nu toe en wat een kracht! We voelen ons klein, superklein. En high van de adrenaline vervolgen we onze weg naar het laatste deel. Hier kom je niet bij de grote watervallen maar het pad leidt naar een kleine waterval. Onderweg kom je echter verschillende dieren tegen. Een vlinder zo groot als m'n hand azuurblauw, mieren zo groot als de helft van je pink en ook aapjes! De eerste wilde aapjes die ik in m'n leven mag aanschouwen en wat zijn ze leuk. Ze springen zo lenig in het rond en een jongen geeft ze een stuk appel die ze dankbaar aannemen. Geweldig ! Aangekomen onder de waterval zitten er meerdere mensen. Ik kan het niet laten, ga het water in, en zwem naar de waterval. Heerlijk als het water op je klettert. Één van de betere douche die ik in m'n leven heb gehad. Terwijl m'n geliefde geniet van het uitzicht op een rots die zelfs prachtig is zwem ik nog wat rond en de andere mensen nemen ook hun kans om heerlijk te douchen. Ook aan de mooiste dagen komt een einde en moe en verslagen van alle indrukken lopen we terug naar de bus. Nog een nachtje in het hostel en morgen 20 uur terug richting de door ons zo geliefde stad Buenos Aires!
Op het moment van schrijven van het laatste deel van dit verhaal zit ik dus in die bus. En ja het verhaal is lang. Maar sommige dingen zijn gewoon niet kort te maken ook al is dat onbewust mischien al gebeurd. Ik zou willen dat ik mijn gedachten kon projecteren maar de enigste manier om dit te doen is schrijven. En nu nu ik op het einde ben voel ik me voldaan ontzettend voldaan. Ik hoop dat al onze geliefden er van kunnen genieten.
We love you so much. There's so much more to see, I wish u could see through the eye's of me !
Wonderbare, schone aarde, vol met geheimen en omgeven door raadselen, hangend aan de keten van het zonlicht en vrij in de ruimte zwevend, hoe is ze voortdurend in beweging?
En hoe weinig weten wij van haar ondanks alle kennis en wijsheid.....
To be continued
XxxX miss u all!
Doke
Overigens hebben we in Puerto Natales een hoop dollars weten te scoren, deze kun je namelijk op straat in Argentinie omwisselen (Thanx Michel ;))
Als je namelijk geld opneemt bij de bank krijg je per dollar 8 a 9 Argentijnse peso. Wissel je je cash om op straat dan krijg je 11 tot 13 peso per dollar. Zeker de moeite waard dus. Dit komt omdat de peso in Argentinie elk jaar minder waard word. Daarom willen de lokals dollars hebben die behouden hun waarde. Met een dollar kun je in de toekomst dus nog steeds een biertje in de supermarkt halen, maar met 12 peso zal dat in de toekomst dus niet meer lukken.
Maar goed.. spannend onze eerste grensovergang! Eerst kom je dus bij de Chileense douane waar je je paspoort moet laten zien en een formulier moet invullen voor de auto wat allemaal zonder problemen gaat. Een 30 kilometer verder komen we aan bij de Argentijnse douane, hier is het wat drukker. Echter na het opnieuw tonen van onze paspoorten en het invullen van een formulier over hoe lang we blijven en wat we komen doen en een check of de autopapieren in orde zijn mogen we binnen! Yes weer een stempel erbij. In onze auto zijn ze niet geintereseerd en er wordt niet eens naar gekeken. We stappen terug in en VAMOS richting het beroemde El Calafate!
Het landschap verandert vrijwel direct, alsof de natuur een grens getrokken heeft. Het immense Andes gebergte met zijn besneeuwde toppen is in de verte nog te zien, maar dicht bij ons is alles vlak met lage donkere soms zwarte bosjes. De hemel boven ons is zo uitgestrekt helderblauw met heldere witte wolken. Heel indrukwekkend, want zo ver kun je in Nederland niet kijken. Honderden kilometers van ditzelfde, het is echter geen straf. Een enkele auto passeert ons maar het grootste publiek bestaat uit Lama's. Soms rennen ze elegant over de weg of staan ze er langs en kijken ze ons verbaasd en al kauwend aan. In de namiddag zijn we vlakbij onze bestemming van vandaag, de stad ligt aan een groenblauw meer en we rijden richting het centrum. Een karakteristiek stadje dat het vooral moet hebben van zijn toeristen, die zijn hier dan ook vollop aanwezig. Onze gps geeft een plek aan met verschillende hostels. Ik parkeer de wagen en Joke, onze liftster, en ik splitsen ons op opzoek naar het goedkoopste hostel. Joke wint en we slapen voor 10 dollar per nacht in een klein, verder niet zo een bijzonder hostel. Maar who cares? De dag is weer geslaagd ! De reden dat El Calefate zo populair is onder de toeristen is door de vele natuurlijke attracties in de buurt. Zo is ook Torres del Paine van hieruit ook makkelijk bereikbaar, 1 van de mooiste bergen van de Andes bezoeken genaamd Fritz Roy en kan je een bezoek brengen aan het nationale park Los Glacares waar de grote gletsjer Perito Moreno zich bevind. Overigens de enige gletsjer die daadwerkelijk nog groeit en deze zijn we dan ook van plan de volgende dag te bezoeken. Joke en onze lifster koken een potje terwijl ik een mankementje van onze auto probeer te verhelpen, echter zonder succes. De centrale vergrendeling en het alarm werken niet meer en na het vervangen van een kapotte zekering en het controleren van de bedrading geeft deze nog steeds geen kik. Zorgen voor morgen. En na een goede maaltijd met een glas wijn kruipen we moe van de reis in bed.
De volgende dag vertrekken we in alle vroegte naar gletsjer Perito Moreno. Een kleine tocht van 80 km, en dit keer hoeven we geen bergen te verzetten om dit moois te aanschouwen, de weg loopt namelijk tot vlak bij de bestemming. De wegen zijn hier opnieuw heel goed en binnen no-time komen we aan bij het natuurpark. Na het horen van wat instructies en het betalen van een kleine 20 dollar mogen we doorrijden en na een kilometer of 30 doemt de gletsjer in de verte voor ons op. We stoppen en het is echt een plaatje. Een blauw meer omringt door bergen met in de verte het grootste meest blauwe ijs dat we ooit gezien hebben. Ook zie je de oorsprong. De bergen achter de gletsjer zijn besneeuwd en duwen elke dag zo een 30 cm ijs verder het meer in. Samen met de blauwe lucht voelen we ons opnieuw bevoorrecht dit te mogen zien. Snel leggen we de laatste 15km af, parkeren de auto en stappen in een busje dat ons tot 50m voor het ijs brengt. Er zijn best veel mensen die met ons meegenieten, maar omdat het zo groot is en je op meerdere plekken kan genieten merk je hier nauwekijks wat van. Je voelt je heel klein als je op dit punt staat. Het ijs torent overal bovenuit en het geluid van afbrokkelende stukken is oorverdovend. Alsof er een dikke boom breekt nadat deze getroffen is door de bliksem. Kleine ijsbergen drijven rond in het meer en boven ons cirkeld een condor. Wat een vogel! De lucht betrekt en het begint een beetje te regenen. We besluiten om te gaan en hebben dus nog genoeg tijd om ons slot van de auto te laten maken bij de slotenmaker. Dan kan deze iig manueel open en dicht. In El Calafate zelf kunnen we overigens nog flamingos zien dus daar rijden we ook nog even langs. Onderweg naar de auto komen we Aoife tegen, onze Ierse vriendin die we ontmoet hebben op 1 van onze avonturen. Al vaker zijn we mensen die we eerder gezien hebben tegengekomen en dat is echt leuk. Reizigers onder elkaar hebben altijd zo veel te vertellen.! Terug aangekomen in de stad rijden we naar de flamingo's en inderdaad er zitten er een stuk of 30. Normaal zie je ze op 1 been staan in ondiep water, maar omdat dat hier niet te bekennen is hebben ze het gedrag van een gans gekopieerd. Ze drijven op het water en om te vissen flippen ze hun lichaam om en met hun roze achterste boven het water proberen ze te vissen. Een leuk schouwspel. Dezelfde dag regelen we nog een slotenmaker die er nog een dag voor nodig heeft om het slot te fiksen. Morgen gaan we dus lekker niks doen. Helemaal niks. En dat is ook wel eens lekker!
2 dagen later en we zijn ready 2 go. Navigatie volgens ons ingesteld, een nieuw slot in de wagen, volle benzinetank, olie en water mee en we vertrekken richting Puerto San Julian. Binnen 200km moeten we tanken want daarna is er 300km niks meer. Argentinie is zo groot en zeker voor ons Nederlanders is dat even wennen. 300km niks!
Aangekomen bij het tankstation wacht ons een volgende verrassing, de benzine is op.. Bienvenido en Argentinie! Al lachend raken we wat aan de praat met iemand die ons verteld dat in het nabijgelegen dorp een familie is welke benzine in jerrycans verkoopt, voor de dubbele prijs dat wel. Maar dat gegeven maakt het geloofwaardig, want als hier vaker geen benzine is doet de man vast goede zaken. Joke vraagt de weg in het lokale politiebureau en al snel zijn we voor een Nederlandse prijs volgetankt en vervolgen we 'relaxed' onze weg. Tenminste dat dachten wij, want de geasfalteerde weg houdt al na slechts een paar kilometer op en beseffen we nu dat het niet voor niks was dat de navigatie ons eerst een andere veel langere route aanbeval. 250km gravel, het betreft hier een weg in aanbouw. We besluiten er voor te gaan en het gaat eigenlijk wel lekker. Met 70/80 kmp/h knallen we door het stof, een dikke wolk achter ons en telkens weer opassend voor de vele lama's en struisvogels die kriskras de weg oversteken. Soms vliegen we bijna door de lucht, maar we hebben het gered en tegen de avond stationeren we ons op een camping in Puerto San Julian. Opnieuw een dag zonder problemen en al 700 km van Argentinie afgelegd. We hebben de atlantische kust bereikt en het wordt hier al lekker warm. Barbeque aan, verse vis erop en genieten met een biertje. Morgenvroeg zullen we onze weg vervolgen !
Een uur later dan gepland (vrouwen heh) zijn we weer op weg. De weg brengt ons langs de kustlijn van dit immense land. Een éénbaansweg heuvelachtig alleen maar rechtendoor. Opnieuw zo een 500 km vandaag met voor de rest weinig bijzonders. Muziek luisteren, tanken, eten en suffen. We paseren het stadje Caleta Olivia en de navigatie leidt ons door de stad. Hier ziet het er allemaal wat onvriendelijker uit en iedereen staart ons aan, deuren op slot! We vervolgen onze weg en worden we er tussenuitgeplukt door de politie bij een controle (we waren al gewaarschuwd dat we daar meer kans op hebben met ons Chileens nummerbord). Na het tonen van al onze papieren is alles in orde en na een paar uur arriveren we op onze laatste stop voor Puerto Madryn. Het is zondag en het desbetreffende stadje Comodoro Rivadavia is uitgestorven, ook hier geen enkele toerist. Toch lukt het ons om bij de lokale Chinees geld te wisselen en we belanden bij een hospedaje waar we kunnen overnachten.
De man is zo vriendelijk. Er mag eigenlijk niet gekookt worden, maar wij mogen het wel, maakt hele tijd grapjes, en wil zelfs onze afwas doen. Later blijkt dat hij mischien wel iets te vriendelijk was.
De volgende ochtend vroeg sta ik om 6 uur op (vandaag vertrekken we op tijd) en ga de auto checken die recht voor onze hospedaje staat geparkeerd. Tot mijn grote schik is het slot van de deur en alle kleren liggen door elkaar. Iemand is in onze auto geweest!!! Gelukkig hadden we bijna alles van waarde er uit gehaald. De dief heeft enkel een koptelefoon, sd-kaartjes (gelukkig bijna alle foto's op een cloud gezet enkel die van onze bootreis en Torres del Paine stonden er nog op, maar onze reisgenoten die ons vergezelden hebben nog heel veel foto's.. gelukkig!!) Joke's reserve cameraatje, onze bank-readers en een aantal kabeltjes zijn slachtoffer van deze dief. Autoradio, sigaretten en alle kleren lagen er nog allemaal! Ik haast me naar binnen om het de eerst zo aardige man te vertellen, maar deze kijkt chagerijnig voor zich uit en het geeft hem helemaal niks. Hij lacht eens en brabbelt wat spaans terwijl er een leeg biertje naast hem staat. We verdenken hem, we weten het bijna zeker ! Maar uiteraard kun je zonder bewijs, en al helemaal in Zuid-Amerika niets doen. We stappen in en hebben er van geleerd. We laten het ons niet beinvloeden en ons houden ze niet tegen! We zijn ongedeerd, hebben ons geld en waardevolle electronica nog, maar in het vervolg laten we helemaal niks meer in de auto!
Vandaag zullen we arriveren op onze bestemming Puerto Madryn, maar eerst maken we een tussenstop in Punta Tombo. Een klein natuurpark, maar het mooie is dat hier een kolonie van pinguins woont van maar liefst 700.000 van deze mooie dieren. We komen daar rond 2 uur aan en na een vlakke gravelweg parkeren we de auto bij de ingang. Met alle plezier betalen we de entree, want het is duidelijk hier gebruikt men het echt om de dieren en hun omgeving te beschermen en er werken veel vrijwilligers in het park. We krijgen de grappige instructie dat als een pinguin ons pad doorkruist wij die altijd voor moeten laten gaan. We lachen wat en lopen door en ja hoor al binnen 10 meter springt een pinguin op het pad en wachelt voor ons uit. Wat bewegen ze toch leuk en snel valt ons op dat om ons heen echt honderden nesten zitten en overal liggen pinguins. Ze zoenen, praten, vechten en spelen met elkaar. Het zijn er zo veel en we vervolgen het pad, wat ons naar de kust leid. Daar zitten er duizenden, ze nemem een duik in de wilde zee om hun te wassen of opzoek naar vis, of ze staan lekker te zonnen. Hier kun je dus echt uren naar kijken, de natuur is echt een wonder. Op onze weg terug kruist een vos ons pad, staat 3 meter voor ons, blijft verschrikt staan en kijkt ons aan. De vos is opzoek naar jonge pinguins, want die maken deel uit van zijn dieet. We nemen wat foto's waarna de vos al naar de kleinste beweging van ons schrikt en de benen neemt. 1 met de natuur, in Punta Tombo ben je het !
De laatste 200 km vervolgen we zonder problemen naar onze bestemming Puerto Madryn. Na weer aangehouden te worden en een laatste tankbeurt, stationeren we ons op de nabijgelegen camping en spreken met onze lifster af dat ze vanavond nog in de auto mag slapen maar daarna toch echt alleen verder moet. Puerto Madryn is een populaire kustplaats die gekenmerkt wordt door zijn vele grote stranden en onderwaterleven. Zo vind je hier pinguins, zeeleeuwen, zeeolifanten, walvissen en orka's. Al die dieren willen we graag bewonderen, maar zeker de orka's. Walvissen zijn er slechts een bepaalde periode van het jaar en zijn nu dus niet te zien. Dit gebied staat er om bekend dat de orka's een bezienswaardige jachttechniek hebben ontwikkeld. Elk jaar als de baby zeeleeuwtjes leren zwemmen, zwemmen de sterkste orka's vol gas het strand op, pakken hun prooi en laten zich dan terug de zee in glijden. Deze techniek heet "stranding" en komt nergens anders ter wereld voor en we hopen dat we geluk hebben dat te bewonderen. Ze kunnen terug rollen, omdat in het water ronde keien liggen en ze dus als het ware vanzelf terugrollen. Wel kan je dit het beste doen vanaf Puerto Pyramide, een dorpje zo'n honderd kilometer verderop, gelegen in een natuurpark op een klein schiereiland en recht aan de kust. Hier komen we echter pas achter wanneer we op de camping staan en we besluiten nog 2 nachten hier te blijven. Morgen laten we de auto uitlijnen en gaan we eindelijk weer eens naar het strand!
De volgende dag, na een wat onrustige nacht vol hondengevechten buiten onze tent, brengen we onze lifter naar het busstation. We worden hartelijk bedankt en we hebben ook een goede daad gedaan, al eens een lift van 1300km gehad? We konden wel onze benzine kosten drukken op deze manier en zodoende is er genoeg budget voor het uitlijnen van de auto. De plek waar we zonder problemen geld wisselen tegen een goede 'rate' verteld ons weer een goede garage. Zo lost alles makkelijk op. Super aardige gasten daar die ook nog even voor niks een wiellager vervangen, en voor omgerekend 35 dollar rijden we weer een stuk rechter. Toch iets rustiger rijden op de gravel wegen was de aanbeveling! Het strand is hier uitgestrekt en loopt in een cirkelvormige baai, aan de overkant zowaar een kleine skyline met appartementencomplexen maar het is hier lekker rustig. Ook word er tijdens het skypen met thuis flink gevochten door een groep honden op de camping. Het word steeds erger en het zijn er steeds meer. 'Camping Dogtown'. We zullen in ieder geval niet de enige zijn die hierdoor vertrekken, jammer want het was een leuke camping.
Het dorpje Puerto Piramide ligt op een schiereiland, honderd kilometer verder naar het noorden dan Puerto Madryn. Het dorpje bevind zich in natuurpark Valdes Peninsula, je betaalt eenmalig 18 dollar per persoon en dat ticket is geldig tot je het park weer verlaat, ongeacht hoeveel dagen. In het hoogseizoen is het een feestbestemming voor de jeugd en kun je er walvissen spotten, meer dan 1000 exemplaren zijn er dan voor de kust te vinden. Wij komen echter in het laagseizoen, maar dat is ook geen straf. Pinguins, zeeleeuwen maar ook zeeolifanten en als je geluk hebt ook orka's kun je hier in op verschillende plekken 'spotten'. We besluiten toch zeker 3 dagen te blijven om alles te kunnen zien en stationeren ons op de enige camping van het dorpje. We zijn niet de enigste, maar als er in totaal 10 tentjes op de gigantische camping staan is het veel. Douchen is enkel tussen 7 en 8, haha een beetje karig maar dat overleven we wel. Ondertussen zijn onze survivalskills aanzienbaar gestegen. Alles uitladen, opzetten en inrichten neemt slechts nog 10 min in beslag, al snel lig ik dus voldaan in de hangmat. Het dorpje bestaat voor de rest uit enkele huizen, een paar restaurantjes en een strand, echt een droomstrand. De orka's spot je bij hoogwater, en de volgende ochtend is het vloed om negen uur 's ochtends. Vroeg uit de veren dus want de plek is nog 1,5 uur rijden, weer een gravelweg. Het begin gaat allemaal goed maar al snel loopt de temperatuur van de auto opnieuw te hoog op waardoor we moeten stoppen. We parkeren de auto aan de zijkant. Het probleem lijkt hetzelfde als de vorige keer, maar nu hebben we geen tijd om het te maken. We willen de orka's zien!! De volgende auto passert al binnen enkele minuten en ze stoppen. We nemen onze lunch mee en stappen in. Een super aardig Argentijns koppel, ze maken ruimte op de achterbank en vinden het geen probleem om ons een lift te geven. De auto achterlatend, maar zonder zorgen komen we aan bij het orka strand. Samen met nog een paar andere mensen kijken wij vanaf een houten plateau naar het strand, honderden zeeleeuwen roepen, brullen, spelen en schreeuwen over het strand. Er zijn zoveel kleintjes en een enkeling waagt zich in het water onder toeziend oog van een ouder. Geweldig om te zien, maar de sfeer is gespannen. Iedereen weet namelijk wat er kan gebeuren, maar niemand weet of en wanneer het gaat gebeuren. Stranding is een brute manier van jagen, alleen de sterkste orka zal zich er aan wagen en een zeeleeuwtje vers uit de luiers is dus kansloos. (Youtube: Killerwhale stranding. Kijk en huiver). Na 2 uur wachten begint het water zich terug te dringen. We beseffen dat het er vandaag niet inzit. Het Argentijnse koppel beseft dat ook, hun plan is om vandaag heel het schiereiland te doen een beroemde manier van reizen in Zuid-Amerika, zo veel mogelijk in 1 dag. Ergens wel logisch aangezien alles hier zo ontzettend groot is en de werkende Argentijn maar 18 vakantiedagen per jaar heeft. Vamos Chico's klinkt het en we rijden verder met hun mee. Als eerste komen we aan bij een plek waar een aantal pinguins leven, al de derde keer onze reis dat we deze dieren kunnen zien en het blijft geweldig. Vroeger werd er in Zuid-Amerika wel eens pinguin gegeten of werd de vacht gebruikt voor kleding (die is immers waterdicht). Gelukkig zijn ze tot besef gekomen dat dat de populatie ernstig terugdringt en nu worden ze beschermd! Ik moet er ook helemaal niet aan denken om een broodje pinguin te eten. En al helemaal niet om een jas van hun vacht te dragen. Gelukkig worden de mensen steeds wijzer! We vervolgen onze weg naar het volgende strand. Hier leven enkele zeeolifanten, deze kunnen maar liefst 5000kg zwaar worden. Een echt zwaargewicht dus. Een stuk of tien van deze kanjers liggen trots te zonnen en er zit werkelijk geen beweging in. Geluid maken ze ook niet, blijkbaar treffen we hun midden in hun siësta. Maar de zee, de bergen, het lege strand met de dieren en de zee klutsend op de achtergrond maken altijd alles weer goed. Weer een nieuw plaatje in ons al zo mooie boek! Onze Argentijnse redders moeten 's middags in het dorpje zijn om te snorkelen met zeeleeuwen dus we vertrekken weer. De weg terug vanaf dit punt is anders dan de heenweg vanaf het dorp. Na een kilometer of 70 zijn we bij een afslag, links het dorp en rechts de auto. Tenminste dat dacht de chauffeur, want na afscheid te hebben genomen (het was immers een leuke dag met hun) lopen wij de rechterkant op maar al snel heeft Joke in de smiezen dat we al veel te ver zijn. We zijn verkeerd gedropt, oh nee! Gelukkig doemt daar al snel een touringcar in de verte op. We steken onze armen in de lucht en de bus stopt als vanzelf. De chauffeur opent de deur en voor de stofwolk die dit gevaarte teweegbrengt ons inhaalt zijn we binnen. We leggen ons probleem uit en we mogen meerijden. De bus zit vol met ouderen die een cruise doen en op daguitstapje zijn. Voor hen zijn wij echte avonturiers ze treffen ons immers aan in the middle of nowhere. We maken een praatje en vertellen ons verhaal. De chauffeur had op de heenweg inderdaad een witte Cheverolet LUV met chileens kenteken gezien! Een hele gerustelling dus en 20 km verder komen we inderdaad terug bij de auto. Enkele cruisgangers nemen nog een foto van ons (verhaaltje voor de kleinkinderen) en de bus vertrekt weer. Ik open de motorkap en als verwacht is de druk weg op de slang doormiddel van het afkoelen van het water. Het complete reservoir is leegestroomd in de radiateur. We hebben nog een liter of 10 water bij dus bijvullen maar. En vertrekken?? We hadden de vraag nog maar aan elkaar gesteld of er komt een auto aan en zonder onze hand op te steken stopt hij. Wat blijkt nou de mensen die ons op de verkeerde plek hadden afgezet voelden zich natuurlijk ontzettend schuldig toen ze onze auto tegenkwamen. Ze hadden even verderop een auto aangehouden die riching onze kant kwam. Een geschenk uit de hemel want deze man heeft namelijk een bedrijf dat tours organiseert in dit type autos. Hij vertelt dat je altijd na het starten de radiateurdop moet opendraaien en die dan vervolgens tot de rand moet bijvullen. Het antwoord is dus ja! vertrekken! Het moraal van dit verhaal: het is best leuk als je auto kapot valt, immers kost dat geen benzine, word je toch wel geholpen en het is een avontuur ! Deze heerlijke dag sluiten we af in een gezellig restaurantje. Er valt namelijk wat te vieren.... Willem de broer van Joke en zijn vriendin Evy verwachten in Oktober een baby. En niet één maar zelfs twee! Een 1-eiige tweeling, twee druppels , double trouble, noem maar op. Uiteraard zijn we erg blij en trots met dit nieuws. Dus daarom good food and wine ! Willem, Evy en familie gefeliciteerd!
De volgende ochtend is het weer vloed om 10uur dus even wat langer slapen en deze keer redt de auto het wel. Ruim op tijd komen we aan. Zitten en wachten. Kijken naar de zeeleeuwen. Het lijkt wel een beetje op vissen dit, maar dan anders. Helaas hebben we vandaag ook geen beet, geen orka te zien. Maar we bekijken het positief een zeeleeuwtje leeft nog een dag langer. Het waait extreem hard vandaag en willen niet nog een dag wachten om alleen in de ochtend bij vloed te gaan 'vissen'. Dus opnieuw in een recordtijd pakken we onze spullen en vertrekken terug richting Puerto Madryn. Waar een nacht in een hostel en een heerlijke douche op ons wachten. Diezelfde avond maken we plannen. We gaan weer kilometers maken. Dit keer 1500km in 2 dagen met als eindbestemming de hoofdstad van dit uitgestrekte land : Buenos Aires !
De eerste reisdag brengt ons naar het binnenland van Argentinië, naar de plaats Santa Rosa. 800km hebben we die dag gereden. Na zo veel kilometers binnen zo een kort tijdsbestek lijkt de tijd te vliegen onderweg. Het landschap raast aan ons voorbij en de natuur wordt weer steeds groener, uitgestrekte groene heuvellandschappen. Ook de lama's en struisvogels maken op hun beurt plaats voor koeien, duizenden grote gespierde koeien. Net voor het donker komen we aan in Santa Rosa. Een onoverzichtelijk plaatsje zonder hostels. Een enkele 'residentie' is super onvriendelijk en buiten ons budget. Na een hapje en een drankje besluiten we de nacht nog eens door te brengen bij het tankstation, zodat we de volgende dag bij het eerste daglicht kunnen vertrekken. Wel vertoont onze auto mankementen en is echt toe aan een goede onderhoudsbeurt. Hij heeft soms een slechte start en als hij start gooit hij een flinke hoeveelheid van z'n water uit het reservoir. Ook drinkt hij meer olie dan gebruikelijk. Fingers crossed dus voor de laatste 700 km!
De volgende ochtend, terwijl de meeste vogels nog in hun nest liggen, zijn we klaar voor vertrek. In Nederland hadden we zeker niet doorgereden, hier doen we dat wel. Ik neem de gok en stel mi amor 'gerust' door te zeggen dat het slechts 600 km is en de auto al voor hetere vuren heeft gestaan. Ik start de auto en hij spuugt zijn water uit.
Terwijl de motor draait vul ik de radiator bij, dit keer houdt hij het binnen en we zijn klaar voor vertrek. De temperatuur blijft goed, heel goed zelfs en na een tijdje zit ook ik weer op mijn gemak. De weg naar Buenos Aires (althans de eerste 550 km) is een eenbaansweg. Overal is het vlak en bij vlagen doet het me denken aan de weg naar Terneuzen. Na nog 2 keer getankt te hebben (de auto begint ook meer te verbruiken) en 2 heel moeizame keren starten komt de hoofdstad van dit uitgestrekte land in zicht. We zijn dolblij. Inmiddels hebben we 7000km al rijdend afgelegd en hier aankomen voelt echt als een volgend hoofdstuk van onze reis. Na de eenbaansweg volgt een stuk snelweg, die rijden we helemaal af naar het centrum van de stad. Het uitzicht is onrealistisch, het lijkt wel op een film. Het ene voetbalstadion volgt het andere op, mensen halen links en rechts in en zo ver het oog reikt zie je grote en kleine flats en appartementcomplexen. We gaan van de snelweg af de stad in. Direct na de snelweg volgt een zeven(!!)baans-weg genaamd 9 de Julio. Samen met de rijbaan aan de andere kant vormt dit een veertien-baansweg, de breedste rijbaan ter wereld. Een lekkere binnenkomer dus. Maar het gaat als vanzelf en met de juiste instructies van mijn nog steeds hondstrouwe navigator komt alles goed. Het straatbeeld is modern en lijkt niks op dat van Santiago. Grote 'skyscrapers' met lichtreclame en enorme schermen met advertenties vormen het centrum van Buenos Aires. We parkeren de auto (wat nog verbazend makkelijk was, later zal blijken waarom) en vervolgen we onze weg te voet, 5min lopen naar ons hostel. We made it !!
Buenos aires, stad van tango, 20 professionele voetbalclubs, arbeid en armoede in verschillende wijken, stad van vlees, wijn en bruisend nachtleven. Maar ook de stad van Evita, protesten en rijkdom. Een stad gebouwd aan de zee, zonder strand. Een stad gebouwd om de rivier "Rio de la Plata" waar niemand in de stad de rivier zal zien. Een stad met vele verschillen in bouwwerken, levenstijlen, rijkdom, armoede, passie, liefde maar ook veel verdriet. Een stad die dus nodig ontdekt moet worden door ons, en daar, daar zijn wij helemaal klaar voor. De eerste keer dat Buenos Aires werd gesticht was in 1536 toen de Spaanse edelman Pedro de Mendoza, aan de oevers van de Rio de la Plata met zijn manschappen aanmeerde. Ze noemden hun nederzetting Santa Maria de los Buenos Aires (Heilige Maria van de schone lucht). Maar de indianen verwoestten enkele jaren later dit gehuchtje. Ruim 40 jaar later stichtte Juan de Garay definitief Puerto Santa Maria de los Buenos Aires, het tweede Buenos Aires. Lange tijd bleef het een onbeduidende (haven)stad. Want van Spanje mocht de handel alleen via Lima of Panama gaan. Buenos Aires werd hierdoor een smokkelhaven en werd zoals alles wat illegaal is enorm in trek voor velen. Waardoor het nu dus een miljoenenstad is geworden. Ons hostel ligt in avenida de Florida. De winkelstraat van Buenos Aires, je kunt hier over de koppen lopen en we hebben zo iets van, is hier een hostel? En dat is er inderdaad want achter een smalle glazen deur bevindt zich hostel Florida Suits. We checken in bij een niet al te vriendelijke man. Altans dat dachten wij, er moet namelijk gelijk betaald worden. We zijn alleen in het bezit van dollars dus we gaan de straat op. En al snel wordt het probleem opgelost want overal hoor je : Cambio, cambio, casa de cambio, Euro, Dollar, Real. (wisselen, wisselen, hier kun je geld wisselen). Als er in deze straat 100 man geld wil wisselen is het weinig en we krijgen per dollar 12,5 peso. Heel netjes. Met ons nieuw geld op zak kunnen we eindelijk inchecken. Een immens hostel en allerminst gezellig. Voor ons veel te groot en niemand is echt vriendelijk of behulpzaam. We stallen onze spullen en gaan de straat op, op zoek naar een versnapering en een lekker Argentijns wijntje. De Burger-King bevindt zich vlak bij de auto en we besluiten daar te gaan 'zondigen'. We nemen eerst een kijkje bij de auto, en tot grote schrik zien we dat meerdere auto die langs dezelfde straat staan geparkeerd binnen no-time weg worden gesleept door de gemeente. Dat hadden ze wel duidelijker mogen aangeven, maar we zijn er net op tijd bij! Weer een dramatische start van onze auto (maar hij rijdt weer) en Joke zet hem in de overdekte beveiligde parkeerplaats aan de overkant. Hier zal hij staan tot woensdag dan zijn de vakantiedagen hier voorbij en brengen we ons voertuig naar een monteur. We besluiten deze avontuurlijke dag dus met een vette hap en een lange wandeling door het centrum, nog geen weet waar we moeten zijn. Uiteindelijk belanden we in een leuk barretje maar op dit tijdstip (23u) is er nog niet veel volk in het nachtleven. Moe maar uiterst voldaan komen we aan bij het hostel, opgeladen voor een nieuw avontuur.
De volgende ochtend checken we na het niet al te beste ontbijt uit en zoeken elders onder het genoegen van een kopje 'echte' koffie op WIFI naar een ander hostel. We vinden er al snel één met goede recensies, op loopafstand en voor een prettig bedrag. Hostel Estoril Terraza's bevindt zich op Avenida de Mayo op de eerste, derde, en zesde verdieping. We belanden op de zesde verdieping op een slaapzaal voor vier personen. 50% van de tijd die we in dit hostel spendeerden is in deze kamer niemand, toch nog een beetje een prive-kamer dus maar voor de helft van het geld. Het hostel is authentiek, gezellig, maar vooral heel belangrijk iedereen is hier super vriendelijk. Ook heeft het een dakterras en op 6-hoog in de grote stad is dat een privelege. We besluiten te blijven we voelen ons hier meteen thuis. Een douche, even opfrissen en we duiken de stad in. Honger! En we belanden bij de chinees in onze straat. Je neemt een bord, loopt langs het buffet, neemt wat je wilt hebben, el chineso aan de kassa weegt je bord en voor 8 dollar met twee personen heb je gegeten en gedronken. Een redelijk goede prijs want Buenos Aires en Argentinie in het algemeen zijn duur. De inflatie is enorm en de prijzen zijn in de afgelopen 5 jaar enorm gestegen. Enkel alcohol en sigaretten zijn goedkoop gebleven. Een tactiek van de overheid, zo houden ze het 'blinde' volk tevreden.
Enfin, we lopen de straat af en het verschil wordt al snel duidelijk. Als eerste komen we een tentenkamp voor daklozen tegen en dat tentenkamp staat op een middenplein van 9 de Julio (die breedste straat ter wereld;). Terwijl zakenmannen af en aan lopen, handelaars hun handel verkopen, kunstenaars hun kunst, wordt er ook flink gebedeld. Goed onderhouden gebouwen in oude en nieuwe stijl wisselen elkaar af met vervallen panden. Het lijkt hier echt op het decor van een film. Helemaal als we onze weg vervolgen via plaza de Mayo waar verschillende ministeries gesetteld zijn en we langs de oude haven wandelen met zijn terrasjes en bruggen. Ook bevindt zich hier de Nederlandse ambasade met een monument van onze koninging Maxima die immers Argentijnse is (de lokale bevolking vind het geweldig als we zeggen dat we uit Nederland komen). We sluiten de avond af met een avondje uit. "Bomba del tiempo" (de tijdbom) een concert van een drumband, een swingende drumband. Samen met onze geweldige hostelgenoten (waaronder een Australier die we kennen van een hostel in Puerto Natales) gaan we met de metro naar het feest. Ongeveer 3500 feestgangers verzamelen zich in de openlucht, welke tussen vier muren is gevestigd. Wat een ritme en wat een feest 2,5 uur gaat de band helemaal los. Er wordt flink gedanst en als je Argentinie wil proeven dan is dit zeker een aanrader!
Het is dinsdag vandaag en vandaag wordt er niet gewerkt. Vandaag word er geprotesteerd en mag er geprotesteerd worden tegen of voor alles wat mensen maar willen. Het is de nationale dag van waarheid en gerechtigheid. Een nationale feestdag jaarlijks gevierd op 24 maart. Ter herinnering aan de slachtoffers van de 'Vuile Oorlog' in de periode van staatsterrorisme door de militaire dictatuur in Argentinië van 1976 tot 1982. We begeven ons tussen de massa, honderduizenden mensen zijn op straat. Enorme spandoeken met uiteenlopende teksten. Een bank word bekladderd met verf en een enkele ruit ingeslagen (de banken zijn schuldig aan de zwakke peso, enorm veel spaargeld is verdampt). Het is zo indrukwekkend, en er is geen enkele agent voor nodig om de protesten in goede banen te leiden. De protesten lopen recht langs ons hostel waar we van het dakterras een mooi uitzicht hebben. Dezelfde dag nog bezoeken we de begraafplaats van Buenos Aires, waar onder andere Evita ligt begraven. Enorme marmeren graven veelal gebouwd als familie graf. Al bij al dus een heel indrukwekkende dag.
De volgende dag komt Argentinie weer tot leven en wordt er weer gewerkt. Na wat zoeken op internet kom ik wat garages tegen en besluit eerst te gaan kijken voordat we de auto brengen. Na een uur bussen en zoeken heb ik een garage gevonden. Alles ziet er goed uit en ze willen ons graag helpen. Ik neem de bus terug en het is ondertussen erg druk op straat. We besluiten de auto morgen te brengen. In alle vroegte wanneer het wat minder druk is. En ja hoor het is ons gelukt. Met 40 per uur en al water verliezend, maar we hebben het gehaald. Eindelijk krijgt de auto de aandacht die hij verdient. Hierna bezoeken we de oudste markthal van de stad en vermaken ons op een teras waar de tango wordt gedanst. De tango is een traditionele dans en in de liederen wordt veelal gezongen over verdriet en tegenslag. Het was de dans van de armen en pas nadat de tango populair werd in Parijs(veel rijke Argentijnen gingen daar op vakantie) werd het ook door de rijken in buenos aires in de armen gesloten. Hedendaags is het enkel iets voor toeristen en wordt er veel geld mee verdient. Het is leuk om 'even' naar te kijken, maar ons trekt het niet. Een telefoontje van de garage brengt ons wat minder nieuws. De koppaking van de auto is lek en de thermostaat functioneert niet meer goed en daarbij is de radiator erg vuil vanbinnen. Wat een geluk dat we het alsnog tot de stad hebben gehaald en niet ergens in the middle of nowhere zijn stilgevallen.
De volgende morgen besluiten we te gaan kijken en het motorblok ligt er al grotendeels uit. De monteur wijst ons de problemen. We schakelen onze extra hulplijn in genaamd Willem die het ook nog even bevestigd. We weten nu zeker dat ons niks wijs wordt gemaakt en dat de onderdelen ook echt vervangen moeten worden. We komen een prijs overeen en die is verassend laag. Het is in ieder geval de helft minder dan in Nederland, vermoedelijk komt dat door de lagere uurlonen hier. Over 1,5 week is hij klaar, we hebben dus nog veel tijd in en rondom de stad. Nu kunnen we een mini bezoek naar Uruguay doen en ook nog de iquazu wattervallen bezoeken, wat ons alles bij elkaar een week zal kosten. Na de garage haasten we ons terug de stad in zodat we nog kunnen deelnemen aan een 'free walking tour' in la Boca. La Boca is de havenwijk van de stad en tevens één van de armste wijken. We doen de tour samen met Aoife, onze Ierse vriendin en Pablo loopt ook mee, een in Italie geboren Oostenrijker, een zeer relaxte peer. De tour is indrukwekkend maar toeristisch langs het stadion van de Boca Juniors en de kleurrijke huizen gemaakt van oude scheepswrakken van de haven. Dezelfde avond gaan we op stap. Pablo en Aoife zijn ook van de partij. Een gezellige bar en een zaal waarin een Colombiaanse band salsa speelt laten ons tot in de kleine uurtjes dansen.
Een kater oef, dat is lang geleden. Vandaag doen we niks helemaal niks lekker chillen in de zon op het dak van het hostel. Op tijd slapen, want morgen gaan we eerst naar een markt en daarna naar een voetbalwedstrijd! De markt is voor de begraafplaats en is heel relaxt er heerst een zondagse sfeer. Jaa allemaal heel leuk en aardig die markt. Kom Joke we moeten gaan ! Alonzo, een vriend uit ons hostel, neemt ons mee naar Club Racing. De bekenste clubs Boca Juniors en River Plate zijn meer dan honderd dollar en dat hebben wij er niet voor over. Club Racing is de huidige kampioen van het land en het stadion bied plaats aan 60.000 mensen. Alonzo komt hier vaker dus we staan achter de goal, bij de fanatieke aanhang. Zoals ik het thuis gewend ben dus:D. Een kaartje kost ons 15 dollar en Aoife is er ook weer bij. De tribune achter de goal bestaat uit staanvakken, de tribunes stromen vol. Bij opkomst van de spelers wordt er een doek over de gehele tribune getrokken en iedereen springt. 90 minuten lang zingen en springen de fanatieke supporters verder en het is erg druk. Je staat gewoon op ellaar gepropt. In de rust vinden Joke en Aoife dan ook hun weg naar het vrouwenvak naast ons, hier is het een stuk minder druk maar niet minder fanatiek. De menigte springt verder en na een niet al te goede wedstrijd (de eredivisie doet niet onder) wint Racing met 2-0. Een feest barst los ! Kapot zijn we na de wedstrijd. We eten bij de Peruaan bijzonder goed voor weinig geld en nemen afscheid van Aoife, zij vervolgt haar reis. Bye bye ! Wij varen de volgende dag in een uur naar Colonia, het oudste stadje van Uruguay om daar 2 dagen te relaxen.
Uruguay-Colonia
Voor 60 dollar heb je een retourtje naar Colonia, en in een uur vaar je er naartoe. Weer een stempel erbij! Colonia is een rustig stadje met slechts enkele tienduizenden inwoners. De stad is gesticht in 1680 door de Portugezen. De oude binnenstad is nog intact en staat op de werelderfgoedlijst. We besteden de 2 dagen met bijkomen van het drukke stadleven en genieten van de natuur en architectuur van Colonia. Het roken en kweken van cannabis is legaal in dit land en hier wordt dankbaar gebruik van gemaakt. Ik weet niet of het daar door komt, maar er heerst een uitermate relaxte sfeer in dit stadje. Ook is er weinig tot geen criminaliteit in het land. We fietsen door het stadje en lachen een boel af. Mooie foto's! 2 dagen hier is genoeg en we gaan terug naar ons geliefde hostel. Hier plannen we onze trip naar de Iquazu falls. De watervallen die de grootste hoeveelheid water van alle watervallen ter wereld verzetten. De busreis neemt 20 uur in beslag. Dus we genieten nog van een laatste avond met onze vrienden van het hostel.
Iquazu falls
Op donderdag vertrekken we naar Iquazu falls na zo veel goede verhalen van iedereen gehoord te hebben is de busreis van twintig uur heen en twintig uur terug het ons meer dan waard. De bussen zijn hier gelukkig luxer dan de toeringcars bij ons, we rijden ook in de nacht dus de tijd vliegt voorbij. Het stadje nabij de watervallen heet Puerto Iquazu en eenmaal aangekomen nemen we het hostel tegenover het busstation (gemak dient den mensch) De stad is gelegen op het drielandenpunt van Argentinië, Brazilië en Paraguay. Het is hier tropisch warm, vochtig en het landschap heeft zich omgevormd tot jungle en dat vinden we geweldig. De dag dat we arriveren is het niet de moeite waard om naar het park te gaan, omdat het aan de late kant is. Daarom bezoeken we het drielandenpunt dat is gelegen in de rivier rio Iquazu. We nemen een bootje en even later zijn we omringd door 3 landen. Jungle, heuvels, honderden vlinders en prachtige vogels vliegen om ons heen. Het landschap is hier zo drastisch anders. We houden van de jungle! Na de boottocht nemen we een kijk in het stadje, het is erg toeristisch ingericht en na het kopen van wat eten voor vanavond gaan we terug naar het hostel, want ze hebben een zwembad. Het is een kleintje maar we gaan niet klagen. Morgen naar het park!
De volgende morgen staan we vroeg op en na een bus van 30 minuten komen we aan bij het park. De bus zat vol dus we snellen ons naar de kassa en het lukt ons om voor de rij een kaartje te bemachtigen. De eerste 2 kilometer nemen we een treintje naar boven en hier spotten we onze eerste toekan! Een prachtige vogel met een geweldig grote snavel wat en beest! Ook zien we een roetgierzwaluw, machtig groot. Het tweede treintje besluiten we al lopend af te leggen, want de natuur is zo mooi. 2,5 km piece of cake. Overal fladderen de mooiste vlinders in het rond en ze storen zich niet aan je, ze komen op je zitten of vliegen sierlijk om je heen. Aangekomen op het punt waar ook het treintje stopt vliegen nog zo veel meer vlinders allemaal verschillend in grote en kleur. De nodige groepen rode neusbeertjes proberen onoplettende toeristen eten afhandig te maken (hier wordt ook voor gewaarschuwd). En een groen zwarte trogon met strakke kuif vliegt vrolijk van tak tot tak. Nu al zijn we onder de indruk. We zijn blijkbaar niet de enige, want een hele hoop mensen is hetzelfde als ons van plan vandaag. We besluiten ons er niks van aan te trekken (we verbeelden ons dat het niet druk is en de paden zijn gewoon smal) en lopen naar het bovenste punt van de watervallen. Via een lang soort van brug kun je daar komen. Onderweg zien we nog vele vogels en nemen lekker de tijd om overal van te genieten. Ook Joke is helemaal in haar element in dit dierenrijk. We komen aan bij de waterval en net als bij gletsjer Perito Moreno staan onze harten even stil en onze haren overeind. Wat een natuurschoon. Honderden miljoenen liters water storten zich binnen enkele seconden naar beneden via tientallen watervallen. We worden nat en de camera had dat ook geworden mits Joke er niet heel slim een zakje omheen had getoverd. We nemen foto's en genieten vooral van het moment. Dit gaan we nooit meer vergeten. Het park bevat ook 3 trails waarvan je de watervallen op verschillende plaatsen kan bekijken die we allemaal willen doen vandaag dus we lopen verder en nemen dit keer wel het treintje naar beneden. Onderweg blijven we omringd door vlinders, zien we meerdere rode neusbeertjes, toekans, roetgierzwaluwen en andere vogels. Het is op de meeste plaatsen redelijk druk, maar we genieten en hard ook! Op de 2de trail is het mogelijk een boot te nemen en die neemt je onder de watervallen. Once in a lifetime dus betalen doet geen zeer, en nadat we onze spullen in een uitgereikte waterdichte zak hebben gedaan varen we richting de watervalen. Spectaculair sowieso, de top 3 van de mooiste dingen in deze reis tot nu toe en wat een kracht! We voelen ons klein, superklein. En high van de adrenaline vervolgen we onze weg naar het laatste deel. Hier kom je niet bij de grote watervallen maar het pad leidt naar een kleine waterval. Onderweg kom je echter verschillende dieren tegen. Een vlinder zo groot als m'n hand azuurblauw, mieren zo groot als de helft van je pink en ook aapjes! De eerste wilde aapjes die ik in m'n leven mag aanschouwen en wat zijn ze leuk. Ze springen zo lenig in het rond en een jongen geeft ze een stuk appel die ze dankbaar aannemen. Geweldig ! Aangekomen onder de waterval zitten er meerdere mensen. Ik kan het niet laten, ga het water in, en zwem naar de waterval. Heerlijk als het water op je klettert. Één van de betere douche die ik in m'n leven heb gehad. Terwijl m'n geliefde geniet van het uitzicht op een rots die zelfs prachtig is zwem ik nog wat rond en de andere mensen nemen ook hun kans om heerlijk te douchen. Ook aan de mooiste dagen komt een einde en moe en verslagen van alle indrukken lopen we terug naar de bus. Nog een nachtje in het hostel en morgen 20 uur terug richting de door ons zo geliefde stad Buenos Aires!
Op het moment van schrijven van het laatste deel van dit verhaal zit ik dus in die bus. En ja het verhaal is lang. Maar sommige dingen zijn gewoon niet kort te maken ook al is dat onbewust mischien al gebeurd. Ik zou willen dat ik mijn gedachten kon projecteren maar de enigste manier om dit te doen is schrijven. En nu nu ik op het einde ben voel ik me voldaan ontzettend voldaan. Ik hoop dat al onze geliefden er van kunnen genieten.
We love you so much. There's so much more to see, I wish u could see through the eye's of me !
Wonderbare, schone aarde, vol met geheimen en omgeven door raadselen, hangend aan de keten van het zonlicht en vrij in de ruimte zwevend, hoe is ze voortdurend in beweging?
En hoe weinig weten wij van haar ondanks alle kennis en wijsheid.....
To be continued
XxxX miss u all!
Doke
wij wensen jullie een goede reis terug naar santiago di Chili.Hopenlijk snel weer zo'n verslag. De allerliefste groetjes van pa en ma Weesepoel. :-D