Een ronde van 10.000 km.

De Cheverolet is weer gemaakt. En samen met onze vrienden in Buenos Aires hebben we een laatste avond flink gestapt. En met al onze mooie herinneringen is het tijd om te gaan. Tijd voor weer wat anders, het is tijd voor de wijnstreek in Mendoza! Mendoza bevindt zich op een afstand van 1200 km van Buenos Aires en 300 km van Santiago de Chile. Santiago inderdaad, waar het allemaal begon. We hebben eigenlijk een ronde gereden, een  ronde door Chili en Argentinië. En wat voor één! Na 10.000 km is het tijd om onze auto te verkopen, het is mooi geweest zo. We hebben er erg van genoten, maar nu gaan we richting Bolivia en Peru en het is immers geen 4x4. Dus nu gaan onze laatste 1.500 km met onze geliefde Cheverolet Luv in! De eerste dag leggen we zo'n 800 km af voor het donker wordt. We besluiten te slapen in het dorpje 'Villa Mercedes', wat onze laatste overnachting in de auto zal blijken. Ondertussen is er weer een nieuw mankementje aan de auto ontstaan. De uitlaat lekt. We denken bijna zeker te weten dat deze verkeerd is terug gemonteerd in de garage in Buenos Aires... Waarvoor dank! Dus met een ietswat hoger benzine verbruik en een schaterend geluid vervolgen we onze weg. Ondertussen duiken er steeds meer druivenvelden op en eenmaal aangekomen in de Provincie Mendoza moeten we stoppen bij een controle. Ons fruit moeten we afgeven en onze auto wordt doormiddel van het rijden door een poortje met sproeiers gedesinfecteerd. Ze houden hier duidelijk niet van ongedierte in hun geliefde wijnstruiken en dat snappen we wel.

Mendoza
Mendoza oftewel Ciudad de Mendoza is een stad in het westen van Argentinië en de hoofdstad van de provincie Mendoza. Bij de volkstelling van 2001 had de stad bijna 111.000 inwoners. Daarnaast wonen er ongeveer 800.000 mensen in het grootstedelijk gebied. Mendoza ligt aan een belangrijke weg tussen de Argentijnse kust en Chili en is een uitvalsbasis voor bezoekers van het Andesgebergte, met name beklimmers van de Aconcagua (de hoogste berg van het gehele Andes gebergte). De stad werd in 1560 gesticht. Vanuit de stad begon José de San Martín de onafhankelijkheidsstrijd van Chili. In 1861 was er een verwoestende aardbeving die tienduizend mensen doodde. Dit waren de feiten over de stad, een ander feit is dat wij hier komen voor de wijn! Gelegen rondom de stad liggen honderden hectares aan wijnvelden. In ons hostel, wat we op aanraden van een reisgenoot hebben genomen, bieden ze fietstours aan die je langs verschillende wijnhuizen brengt. Lekker fietsen en wijn drinken, echt iets voor ons! Ook is er gratis wijn van 8 tot 9 in dit hostel en dat maakt het al snel gezellig. 
De volgende ochtend vertrekken we met lichte hoofdpijn met een busje richting het eerste wijnhuis. Hier zullen we onze eerste uitleg krijgen en nadien onze fietsen om naar de andere locaties te fietsen. Het eerste huis maakt vooral veel Champonesa (hetzelfde als Champagne alleen omdat het niet uit die streek komt mag het niet zo genoemd worden). We proeven de verse Malbec druif die echt geweldig is. We krijgen uitleg over het proces van wijnmaken (fermentatie) en het rijpen in eikenhouten vaten. Deze vaten geven de wijn hun typische smaak. Tegenwoordig wordt de wijn in kleinere vaten gedaan, omdat de wijn dan sneller het hout raakt. In grotere vaten zal dit immers veel langer duren. Na deze interessante, maar ietwat saaie (de gids was meer een lerares) is het tijd om te proeven! Samen met de groep genieten we van de wijn en de stemming zit er op deze vroege ochtend al snel in. We nemen een toastje en bedanken de vrouw voor haar tijd. Buiten staan ondertussen onze fietsen klaar en op deze, niet al te stevige tweewielers, vervolgen we onze weg naar het volgende huis, genaamd Norton! Bekend in heel de wereld, bij ons verkrijgbaar in de supermarkt en huiswijn van restaurantketen 'Gauchos'. Jaa.. dat word smullen! Het gebouw is inmens en de tuin zo ver het oog rijkt vol druivenstruiken. Bij binnenkomst krijgen we gelijk een glas mee voor tijdens de tour. Dit keer leidt een  mannelijke gids ons. In de paleiseleke achtertuin krijgen we onder het genot van een wit wijntje de geschiedenis van dit wijnhuis uitgelegd. Ooit is dit stuk land cadeau gedaan aan de familie van de eigenaar, in 1989 is het wijnhuis verkocht aan de Oostenrijkse kristalkoning Swarovsky en is sindsdien steeds gegroeid. De man neemt ons mee naar binnen en omdat we in het vorige huis al veel geleerd hebben kunnen we er nu dieper op in gaan. Omdat hier de zon zo veel schijnt kunnen de druiven een hoger suikergehalte bevatten, waardoor het alcohol percentage soms op kan lopen tot 16%. Dat klinkt natuurlijk niet zo erg, maar hier wordt de wijn dan als mislukt beschouwt en is daardoor niet geschikt voor verkoop. Elke dag moet de wijn dus getest en geproefd worden, een fijn beroep dachten we zo. De gids neemt ons ook nog mee naar de wijnkelder waar alle flessen opgeslagen liggen, van een Norton Merlot uit 2014 tot enkele flessen Sauvignon Blanc uit 1944(!!) Deze laatste wijnen zijn onbetaalbaar en behoren tot de famillie reserve. Tevens lunchen wij onder het genot van een aantal lekkere wijnen in deze kelder. Kaas, worst, brood en wijn... heerlijk!. Als de wijn is genuttigd en de versnaperingen zijn versnaperd is het tijd om door te gaan. Dus al lachend, aangeschoten en wel vervolgen wij op de fiets wel te verstaan onze weg naar het laatste wijnhuis genaamd, Familia Adrover. Joke had natuurlijk weer een platte band, dus iets later dan gepland komen we aan bij dit wijnhuis. We worden hartelijk ontvangen door de eigenaar (!!) Wat een contrast met vooral Norton waar niemand minder dan Dhr. Swarovsky mede eigenaar is, die krijg je natuurlijk niet te zien. Hier kan dat wel, in totaal werken er 5 mensen en de eigenaar is een 50-jarige man. Één van de leukste mensen die we tot nu toe zijn tegen gekomen. Deze vrolijke Argentijn leidt een bijna idylisch leven in zijn zonnige wijngaard, hij doet het volgens zijn smaak en op een manier zoals hij dat voor ogen heeft. In een boerenschuur staan de wijntanks waarin de wijn fermenteert. Veel nieuws kan hij ons natuurlijk niet vertellen, en met onze ietwat rode neuzen hebben we al snel en eigenwij(n)s antwoord op hetgene wat hij ons uitlegt. Proeven dan maar! Rauwe rode en witte ongefilterde wijnen laat hij ons proeven en dat smaakt goed. Terug in de tuin aangekomen schotelt de man zelfs zijn familie reserves voor. Een Barbera uit 2008 en zelfs een Cabarnet Sauvignon uit 2002. Na al de voorgaande wijn smaakt zelfs deze perfect en laat hij onze smaakpuppilletjes tintelen. Een geweldige afsluiter! Gelukkig moeten we niet terug fietsen. Onze tourguide zorgt voor een busje waarmee we veilig en wel terug naar ons hostel worden gebracht. Hier staat ons nog het gratis wijnuurtje te wachten en een barbeque waarna het nog gezellig blijft tot in de kleine uurtjes. Morgen een dagje herstellen en dan vertrekken we weer terug naar Santiago de Chile, waar het allemaal begon, om hopelijk snel en voor een mooi bedrag de auto te verkopen!

De laatste 350 km met onze auto. Ruim 10.000 km heeft onze Chevy ons gedient maar het is tijd. Met het gebrul van een lekke uitlaat en een Argentijnse verzekering die een dag is verlopen vervolgen we onze route naar de grens van Chile, en wat voor één! Een kronkelweg door het Andesgebergte, tussen meren en besneeuwde toppen. Soms heeft de auto het er moeilijk mee, maar ook nu gaat hij ons niet in de steek laten. We tuffen vrolijk en met grote ogen door het prachtige landschap en na een laatste keer tanken in Argentinië komen we aan bij de grens van Chile. En waar we de andere kant op zonder al te veel problemen door konden rijden, zijn ze hier toch een stuk strenger. Tussen het gebergte ligt de grenspost, we parkeren de auto (deze valt vanzelf uit, lekker makkelijk) en bevinden ons naar binnen waarna je langs 4 bureau's moet om alles, soms dubbel in te vullen. Ondertussen ben ik in het bezit van een Maté beker, waaruit het nationale drankje maté een soort thee wordt gedronken. Deze is gemaakt van een koehoorn, dus ja we hebben dierlijk materiaal mee. We hebben alles maar eerlijk ingevuld en de douanier ter plaatse vindt dat we wel veel spullen bij hebben en hij haalt zijn trouwe viervoeter erbij om in onze auto te snuffelen. De maté beker blijkt geen probleem en de hond vindt ook alles goed en wel dus we kunnen onze weg vervolgen. Een kronkelweg van 27 "haarspeldbochten" brengt ons naar de voet van het gebergte en nu is het nog een kleine 2 uur richting Santiago, de cirkel is rond !

In Santiago hebben we maar 1 missie en dat is het verkopen van onze geliefde Chevy. Na een aantal dure hostels komen we aan bij het inmens grote maar erg gezellig hostel 'Providencia'. Dit keer in een andere wijk dan ons eerste bezoek en de sfeer is gelijk een stuk gemoedelijker (het zal ook aan ons liggen omdat we immers nu een stuk meer ervaren zijn in de geweldige wereld van reizen). Ons eerste doel is de uitlaat repareren en het zijraampje vervangen wat we 2 maanden geleden gebroken hebben om terug in die auto te komen bij de thermen van Pucon. Aah zoveel herineringen alweer in onze auto maar het is tijd. In Santiago bevindt zich de straat '10 de Julio',  een straat vol monteurs die je als proppers naar binnen staan te roepen. Het duurt dus niet lang of de mankementen zijn voor 30 euro gemaakt. Het raampje is gemaakt door een ietwat dronken monteur dus het ziet er niet uit, maargoed we zijn in Zuid-Amerika! De auto rijdt weer als een zonnetje en na een wasbeurt vanbinnen en buiten 'shined' deze als nooit te voren. Tijd voor de verkoop! De man van de wasserete wijst ons op een garage die auto's opkoopt. We begeven ons naar daar en voor we het weten zitten we in de auto terug naar de enorme automarkt waar onze chevy vandaan komt. Nou hij is weer thuis ! We verliezen slechts een beetje van de waarde op de verkoop, dus we kunnen stellen dat het kopen en verkopen van een auto in Chili geslaagd is. Helaas is het vanwege de bureaucratie niet mogelijk de auto gelijk te verkopen. We moeten morgenvroeg om het officiële pasje waar mijn chileense belastingnummer op staat, het tijdelijke formulier volstaat niet meer. We spreken af met de opkoper dat we morgenochtend met de benodigde papieren terugkomen, en dan is de deal rond. Niet slecht in 2 dagen ! Dezelfde avond zijn we uitgenodigd door de 'Rodriguesjes' die we hadden leren kennen op de camping in Pucon. Ze wonen in de buitenwijken van Santiago We nemen de metro en na 5 minuten lopen komen we aan bij hun huis. We worden letterlijk met open armen ontvangen. We drinken bier met Alejandro terwijl Angela de beste en lekkerste Pastel de Choclo ever voor ons maakt. Ik heb goed opgelet, hier gaan de mensen in Nederland van smullen! Na een supergezellige avond zet Alejandro ons bij het hostel af en we nemen afscheid. Wat een geweldige mensen! Voor hun is familie genoeg en dat vinden we ontzettend mooi.

Tringg. Today it's pay day! Met een lichte kater bevinden we ons rond openingstijd bij het 'servicio impuestos internos' waar we zonder problemen het benodigde pasje meekrijgen. We zijn dolblij en huppelen over straat. Wat is het geweldig als alles volgens plan verloopt! Nog een stuk rijden naar het autopark waar we uiteraard 20 minuten moeten wachten op de koper. Maar tegen het middaguur is de auto verkocht, victory! We wisselen de Peso's om voor dollars en boeken een bus naar Calama een tussenstop voor we in Bolivia belanden. Een land wat niet op de planning stond, maar na alle aanbevelingen gaan we dit groene, bergachtige, inmens mooie maar arme land toch bezoeken. We beginnen in de zoutvlaktes van Uyuni vervolgen onze weg via de hoogst gelegen hoofdstad ter wereld 'La Paz', om de grens naar Peru over te steken bij Lago titicaca, gelegen aan het rustige stadje Copacabana.

Salar de Uyuni
De grens van Bolivia was op een enkele chagerijnige douane medewerker na geen probleem. De reis is hobbelig, zoniet nog stoffiger, maar het uitzicht maakt alles goed. Omringd door besneeuwde bergtoppen tuft de bus door de woestijn en uiteindelijk komen we na 2 reisdagen waarvan in totaal 30 uur bussen aan in Uyuni, bekend om zijn inmense zoutvlakte. Ook komt hier sindskort de Dakar rally voorbij. In de stad zelf is helemaal, maar echt ook helemaal niks te doen. Het contrast is groot met Chili en Argentinie. Dit is het armste land van Zuid-Amerika met als voordeel dat alles gelukkig een stuk goedkoper is! Salar de Uyuni is met een oppervlakte van 10.582 km2 de op een na grootste zoutvlakte van de wereld (de grootste zijn de Makgadikgadizoutvlaktes). Het bevindt zich in het departement Potosí, in het zuidwesten van Bolivia op een hoogte van 3650 meter. Op het Hoogland van Bolivia in de Andes nabij de stad Uyuni. Ongeveer 40.000 jaar geleden was deze vlakte een deel van het Minchinmeer, een reusachtig prehistorisch meer. Toen het meer opdroogde, bleven twee meren over (Poopomeer en Uru Urumeer), en twee grote zoutvlakten (Salar de Uyuni en Salar de Coipasa). Er wordt geschat dat het meer dan 10 miljard ton zout bevat, waarvan ongeveer 25.000 ton jaarlijks weggehaald wordt. Tijdens de maand november is Salar de Uyuni ook de broedplaats van drie soorten Zuid-Amerikaanse flamingo's.

We boeken een tour van 3 dagen en 2 nachten. En op de laatste dag vieren we de verjaardag van Joke! Dit gaan we doen in de woestijn met uitzicht op een vulkaan met champagne en taart. Schatje, het is natuurlijk niet hetzelfde als een knal verjaardag met je familie en vrienden, maar ik denk dat we er toch iets onvergetelijks van hebben gemaakt! Je bent nog lang niet op de helft, nog 70 jaar te gaan en kijk waar we nu op je 30e staan. I love you! Gefeliciteerd! Wat we tijdens de trip hebben meegemaakt is dit keer niet in een verhaal. Joke heeft een filmpje met muziek gemaakt en dat zegt meer dan 10.000 woorden! Zie het filmpje hier https://youtu.be/YmzhMC6W7I0

La Paz
Na de geweldige tour stappen we 2uur later op de nachtbus naar La Paz. Deze zal 12 uur duren, lekker slapen zit er overigens niet in, want de wegen zijn hier bar slecht. Meer dan eens stuiter je door de bus en als er eindelijk geslapen wordt, worden we gewekt door een busmedewerker voor een plaspauze of om 6 uur voor het ontbijt. Dit wordt bij voorbaat al een gare dag. Moe gestreden en geshaked komen we aan in La Paz. We volgen mensen naar hun hostel die we onderweg hebben leren kennen en gelukkig hebben ze nog plaats voor ons. Het is slechts vroeg in de ochtend, maar veel zal er vandaag niet meer gebeuren, we zijn kapot!

La Paz is departementale hoofdstad van het departement La Paz en de administratieve hoofdstad van het land Bolivia. Bij de volkstelling van 2001 had de stad La Paz een bevolking van ongeveer één miljoen. La Paz ligt in een kloof, met beneden een vlakte en ligt op een hoogte van 3600 meter aan de rivier La Paz. Bovenop de vlakte ligt de stad El Alto met de internationale luchthaven van La Paz, ook El Alto genaamd. La Paz wordt frequent aangezien voor de hoogst gelegen hoofdstad ter wereld, maar de officiële hoofdstad is Sucre.

De volgende ochtend worden we wakker, last van de hoogte hebben we. Veel uitlaatgassen en weinig lucht. Ik voel me duizelig en slecht. Toch besluiten we de feria te bezoeken die zich in de wijk El Alto bevindt, in het bovenste gedeelte van de stad. We nemen de teleferico, een kabelbaan die het een stuk makkelijker maakt om overal in de stad te komen. Hier verkopen ze werkelijk alles ! Elk onderdeel wat je je maar kan bedenken van auto's, kleren, elk soort dvd, cd of blueray, nuteloze dingen, noem maar op... alles!. Het is hier erg druk en begin me steeds slechter te voelen. Het is tijd voor m'n bed. De kou van de zoutvlakte heeft me gevloerd. En de rest van de dag besteed ik aan ziek zijn. Gelukkig heeft wonderzuster Joke goede pilletjes voor me gehaald en de volgende dag voel ik me al een stuk beter, ik ben alleen nog snip verkouden. Het wordt tijd voor warmere plekken! De hoogte is een raar iets, bij de minste of geringste inspanning ben je buiten adem en aangezien de meeste straten van de stad stijl omhoog of omlaag lopen is het regelmatig uitpuffen en naar adem snakken. Het duurt ongeveer 10 dagen voor je aan de hoogte gewend bent, maar de lokale bevolking heeft daar geen last van. De traditioneel geklede vrouwen (fel gekleurde rok, lamawollen trui en grote bolhoed die we kennen van Charlie Chaplin) sleuren met vanalles en nog wat de straten op en af, en bieden hun koopwaar al roepend aan. De mannen op hun beurt poetsen schoenen, maken eten, of sjouwen met de vrouwen mee. Alles gaat hier zo als van natuurlijk. Je kan hier makkelijk een hele dag zitten, mensen kijken, op elke hoek gebeurt wel iets. We kopen voor ons zelf 2 lamawollen truien, warm en ideaal om mee te reizen. Heerlijk om hier je dagen te spenderen al slenterent door de straten, cultuursnuiven noemen ze dat geloof ik. Het is ook tijd om onze eerste doos met de ondertussen verzamelde souveniers naar huis te sturen. Ondertussen hebben we in Chili, Argentinië en een beetje in Bolivia zo'n twee kilogram verzameld en we besluiten dat hier via de post te verzenden. Joke's paspoort wordt ingescand en alles wat in de doos gaat wordt zorgvuldig nagekeken voor het weer terug wordt ingepakt. Wat daarna door de politie opnieuw zal worden nagekeken. Een hoop gedoe maar het is blijkbaar nodig hier. In La Paz is ook een beroemde heksenmarkt. Poedertjes, pilletjes, zalfjes en allerlei vreemde dingen zijn hier te koop. Ook verkopen ze hier lamafoetussen, ja je hoort het goed. Deze worden onder een nieuw te bouwen huis begraven en dat brengt geluk. Wij vinden het maar eng, maar we hebben niks anders dan deze cultuur te respecteren. We laten de lamafoetussen voor wat het is en besluiten naar het stadion te wandelen. Het nationale stadion van La Paz is het hoogst gelegen voetbalstadion ter wereld. Vanwege de hoogte hebben al menig voetbalgrootheden zich hier stuk gebeten op het Boliviaanse team. In het recente verleden hebben zelfs Brazilië en Argentinie zich hier moeten overgeven. Onderweg springen we nog even een kapperszaak binnen. Na drie maanden heb ik al een flinke bos haar verzameld. De desbetreffende kapper weet hier wel raad mee en na 30 minuten sta ik weer fris en fruitig buiten en Joke vindt het geweldig, geslaagd dus. Eenmaal aangekomen bij het voetbalstadion blijkt dat er vandaag ook nog echt gevoetbald wordt. Teams uit de tweede klasse nemen het tegen elkaar op. Voor slechts 1,50 zijn we samen met nog 600 fanatieke toeschouwers getuigen van een typisch Zuid-Amerikaanse schoffel wedstrijd. Ook de spelers hebben geen last van de hoogte en gooien er de beuk in. Na de eerste helft staat het 2-1, mede dankzij een schitterende vrije trap. De tweede helft moeten we missen, omdat er geen mogelijheid is om naar de wc te gaan. Het zijn namelijk de smerigste toiletten die we ooit hebben gezien, echt hel op aarde zijn deze wc's, dus vamos! Eenmaal terug in het hostel hebben we schone wc's, goed eten, gezelligheid en elke dag om 8 uur een gratis biertje.

Er resten ons nog twee dingen te doen in La Paz en dat is het traditioneel worstelen en de beroemde Death Road. Eerst het worstelen. Dat regelen we via het hostel. Je kan het vergelijken met de American Wrestling federation een hoop toneel, maar ook een hoop vermaak. De zaal is compleet gevuld, de helft lokale mensen en de helft toeristen. Er komen verschillende karakters voorbij die elkaar letterlijk met de meest exotische worpen in de haren vliegen. Een tweetal verkleed als vlieg, een stripper, een beul maar ook de traditioneel geklede vrouwen. Een waar schouwspel om naar te kijken. Als ook de scheidsrechter partij kiest begint de hele zaal te gooien met popcorn, groenten en waterflessen. Meer dan eens vliegt een tweetal uit de ring, zo de betonnen ondergrond op. We komen niet meer bij. In de laatste partij betreden alle 'acteurs' de ring. En de net niet rake klappen vliegen in het rond. Een stoel wordt kapot geslagen op iemand z'n rug en de ander wordt tot groot genoegen van het publiek in een stapel nietjes gegooid. Welkom in Bolivia! De laatste activiteit die we in La Paz ondernemen is het afdalen van de van tv bekende death road. Met de mountenbike wel te verstaan. Tegenwoordig is de weg afgesloten voor vrachtverkeer, omdat er een nieuwe veel veiligere route is gecreëerd. Alle ruimte voor ons dus. Het is verstandig om hier met een gids naar toe te gaan, om half 8 worden we opgehaald in het hostel en is het tijd om te gaan. Het busje brengt ons naar het hoogste punt op 4.200 meter. Hier worden de mountainbikes van het dak gehaald en wordt onze bescherming uitgedeeld (schouders, knie, handschoenen, een overal en een goede helm). Eenmaal aangekleed en op de fiets krijgen we nog een laatste instructie en is het tijd om te gaan. De eerste twintig kilometer dalen we af over een asfaltweg, dit om gewend te raken aan de fietsen. Je hoeft niet te trappen enkel te liggen op de fiets en tegen 50 á 60 kilometer per uur knallen we de berg af. Het is blijkbaar waar dat Hollanders goed zijn in fietsen, want zonder probleem houden we de gids bij die zich helemaal niet inhoudt. Na de warming up worden de fietsen weer op het dak geladen en neemt de bus ons het laatste stuk mee omhoog richting de death road. Het wordt zo genoemd om de vele trucks en auto's die hier in het ravijn zijn gestort. Eenmaal aangekomen krijgen we een lunch vol met suikers en iedereen is er klaar voor, let's go! Het is enkel afdalen. Het is hier tropisch, de regen klettert naar beneden en we razen over de modderweg en stenen. Mijn handen klemmen om het stuur, twee vingers op elke rem, klaar om hevig bij te remmen voor elke bocht. Naast ons is een 700 meter diepe afgrond dus de adrenalinie begint al snel te pompen. Wat goed is, want Joke en ik zijn steeds bij de voorste en we volgen de gids als echte pro's. Na elk kwartier wacht de gids even op de achterblijvers, wat ons mooi de gelegenheid biedt om van het uitzicht te genieten. Een tropisch woud, zo groen hebben we het nog niet gezien. Regen, mist en zon wisselen elkaar af en overal hoor je vogels en krekels. We nemen een foto in een beroemde bocht en knallen verder onder een waterval door. Zoekend naar de vlakste weg, springend over stenen en leunend door de bocht geweldig! Op de helft van de weg wordt het warmer. Logisch want we zitten nu ongeveer op 2.500 meter. Na een stuk te moeten trappen wordt het bloedheet en ontdoen we ons van onze dikke kleren en leggen we deze in onze volgwagen. Klaar voor het laatste technische stuk. Opnieuw stenen, maar dit keer geen regen. Enkel smallere paden en kortere bochten. Opnieuw hebben wij geen moeite om te volgen en na een twintig tal minuten komen we beneden aan op 1.200 meter. Eindelijk kunnen we weer ademen. Er zit weer zuurstof in de lucht en door al de adrenaline hebben we een euphorisch gevoel. Geweldig! We hebben het gehaald! Als heel onze groep zich beneden heeft verzameld begeven we ons met het busje naar een nabij gelegen hotel, waar we genieten van een welverdiend buffet en een duik in het zwembad. We krijgen een t-shirt dat we het overleeft hebben en een dvd met de foto's! We rijden de nieuw aangelegde weg terug naar het hostel en we zijn uiterst voldaan, Barro biking bedankt! Een aanrader voor iedereen.

De volgende dag is het met spierpijn in onze handen en armen tijd om te gaan. Een taxi brengt ons naar de bus, die ons in drie en half uur naar Copacabana zal brengen. Een mede reiziger uit Hawaii bust met ons mee (ja, we leren mensen uit alle uithoeken van de wereld kennen). Na 3 uur bussen komen we aan bij een smal stuk van het Ttiticacameer. We zijn nog niet op de eindbestemming, maar hier krijgen we al een idee hoe groot het meer is. De bus moet namelijk met een andere boot het meer oversteken. De bus gaat op een veerpont en wij stappen uit en worden tegen een kleine vergoeding naar de overkant gebracht. Het gaat verassend vlotjes en na nog een half uur bussen komen we aan in Copacabana, een toeristisch stadje gelegen aan het titicacameer. Het Titicacameer is het grootste meer van Zuid-Amerika, met een oppervlakte van 8340 km². Het ligt in de Andes tussen Peru en Bolivia op 3812 meter boven de zeespiegel, en is het hoogste commercieel bevaarbare meer ter wereld. De diepte is gemiddeld 140-180 meter en maximaal 280 meter. Er monden 25 rivieren in het Titicacameer uit, maar geen hiervan is van bijzondere betekenis. In het meer liggen 41 eilanden. Sommige hiervan zijn dichtbevolkt. De bekendste eilanden zijn Isla del Sol, Amantaní en Taquile.  Wat een rust vergeleken met de grote stad. We slenteren wat rond met onze backpacks en vinden al snel een hostel. We stallen onze spullen en al snel vinden we in het stadje een ticket voor een boot die ons naar Isla del Sol zal brengen. 

Isla del Sol
Is een eiland dat ligt in het Titicacameer in het grondgebied van Bolivia. Het eiland is heuvelachtig en bestaat voornamelijk uit rotsgronden. Volgens Inca-legendes is dit het eiland waar de zonnegod Inti werd geboren en daarmee hun beschaving begon. De volgende ochtend om half 9 vertrekt ons bootje. De tocht zal maar liefst twee uur duren. Wat een meer. Ongekend, dit hebben we niet in Europa. Vergeet het Gardameer of welk ander groot meer dan ook. Wij varen op het titicacameer! Zo ver je kunt kijken alleen maar water en dat op deze hoogte, hoe is het mogelijk? Hoezo valt het er niet af? Een wereldwonder! Aan boord van het bootje zit ook een Zuid-Afrikaans koppel wat we eerder in Uyuni hebben ontmoet, het is erg gezellig en de tijd vliegt voorbij. Om elf uur merem we bij de noordkant van het eiland aan en we begeven ons vrijwel direct in een film. Met onze kleine rugtas zoeken we zoals in 'The Hobbit' naar de weg en al snel vinden we die. We moeten alleen nog even een strand zoals die van 'Pirates of the Carribean' oversteken. Opnieuw geen straf. Het is de bedoeling dat we binnen 5 uur de zuidkant van het eiland bereiken, want van daar zal het bootje ons terug brengen. De eerste weg gaat direct stijl omhoog. Door de hoogte slaat het direct op onze adem, maar we zijn het al een beetje gewend dus we bikkelen door. We komen bij een poort aan en moeten een klein bedrag betalen (dit gebeurt drie keer op het eiland, het is niet veel maar waarom moet het zo). Het landschap is gevuld met groen begroeide heuvels omringd door het blauw, groene meer en we lopen verder over het gele pad. Aangekomen bij het eerste punt zegt het uitzicht, Bammm in your face! En weer na al dat moois wat we al gezien hebben, staan we versteld van het geen dat de aarde ons nu weer te bieden heeft. We wandelen verder naar de ruïnes van het eiland. Oud bewaard gebleven huizen die op een heuvel staan, tot beneden aan het meer. De ruïnes zijn erg goed bewaard gebleven, je kan er gewoon inlopen, er zitten enkel geen daken meer op. Je voelt het leven nog van honderden jaren geleden, erg speciaal. Jammer genoeg hebben we niet veel tijd en moeten we verder. De rest van het eiland is eigenlijk hetzelfde, groene heuvels, stijl omhoog dan weer naar beneden, omgeven door het meer. De lokale mensen doen hun werk en trekken zich niks van ons aan, op de 'bandidos del sol' na dan, die nog 2 keer tol eisen. De ezels, de varkens alles gaat hier zijn gangetje, de foto's zullen de rest vertellen, want ik val niet graag in herhaling. Tien minuten voor tijd komen we aan bij het bootje en het is tijd om te gaan, een kort maar krachtig bezoek zullen we maar zeggen. Met pijn in de benen en een roodverbrand gezicht (het eiland heeft zijn naam eer aan gedaan) varen we terug naar Copacabana, waar na anderhalf uur onze nachtbus naar Cuscu in Peru zal vertrekken!

En hier zitten we dan in de bus, het laatste stuk typend van alweer onze 3e maand op reis waarin we in totaal 5 landen hebben aangedaan. De tijd vliegt voorbij, en hoeveel we jullie ook missen het gevoel van 'nu we er toch zijn' overheerst. We spelen de hoofdrol in onze eigen film en we genieten van elke dag. Hoe gaat het daar in Nederland? Hoe was koningsdag? Konden we maar even bij alle leuke en klote dingen zijn. Maar dat is voor later, als ons script af is!
En het volgende hoofdstuk is Peru. Weer een nieuw land vol bezienswaardigheden en things to do. De eerste halte is Cusco, waar we naar de eeuwenoude Inca stad Machu Pichu gaan.

Geniet van het leven geliefden! We spreken elkaar op skype en whatsapp. En er gaat geen dag voorbij dat we het niet over minstens 1 van jullie hebben, en daar om moeten lachen!

Goede reis

Love you al

XxX

Doke