Peru
10 juni 2015 - Montañita, Ecuador
Peru, is een fantastisch land. Hier vinden we de meest vriendelijke mensen die we tot nu toe zijn tegengekomen. Al is het voor de gemiddelde peruaan niet moeilijk om alles bij elkaar te liegen, het is ze vergeven want we zijn hier erg goed behandeld en altijd met respect.
We zijn inmiddels vier weken verder sinds mijn laatste schrijven en ja ik heb het een beetje laten liggen, ik was immers te druk bezig met het opnemen en genieten van dit prachtige land. Toch zal ik proberen onze recente belevenissen van onze inmiddels vier maanden oude reis op de één al dan niet andere manier samen te vatten.
Maar waar te beginnen? Ons bezoek aan Machu Pichu? Sandboarden en duinbuggyracen in de woestijn van Huacachina? Hoe we met open armen en vol liefde in de wereldstad Lima zijn ontvangen door de familie van Joke, bij Lieve en Mark? Ons jungle-avontuur aan de oorsprong van de Amazone rivier in Iquitos? Of toch het tropische surf paradijs en tevens laatste bestemming in Peru waar we ons op dit moment bevinden, genaamd Mancora?
Laat ik bij het begin beginnen, een nieuw avontuur stampensvol met goede en nieuwe ervaringen maar ook met slecht nieuws waarbij we toch even liever thuis waren geweest. En dit keer met een beetje een deadline want morgenavond vertrekken we naar Quito, de hoofdstad van Ecuador. Waar Margot en Ilona ons komen opzoeken en waarmee we samen dat veelbelovende land gaan bezoeken.!
Vamonos amigos.!
Machu Picchu
Ons bezoek aan Machu pichu regelen we vanuit Cuzco, een historische stad met een rijk verleden, een stad die ons een beetje doet denken aan onze 'hometown' Hulst. Cuzco (ter plaatse wordt de naam van de stad meestal geschreven als Cusco) is een stad in het zuidoosten van het Zuid-Amerikaanse land Peru, en de hoofdstad van de gelijknamige regio. Cuzco heeft als bijnaam de keizerlijke stad.
Cuzco telde bij de census van 2007, 348.935 inwoners. De naam van de stad is afkomstig van het Quechua-woord dat navel (van de aarde) betekent. Cuzco ligt op een hoogte van ongeveer 3360 meter in de Andes.
We verblijven in het Wildrover hostel, een veredeld hostel waar het voornamelijk draait om feesten en niet om reizen. Het is goed dat we dit een keer hebben gedaan, want nu weten we dat dit niet echt iets voor ons is. Volgende keer liever een goede nachtrust en als we willen feesten, dan vinden we dat zelf wel.
De stad zit tevens ook boordevol touroperators en na een aantal mispunten en liegebeesten vinden we de juiste voor een schappelijke prijs.
We gaan vier dagen en drie nachten op pad. Over de bergen, langs de rivier en dwars door de jungle. Mountainbiken, raften en trekking waarna we de laatste dag Machu Picchu bezoeken onder begeleiding van onze gids Richard.
Machu Picchu is een stad van de Inca's in Peru die door de Spanjaarden nooit is ontdekt en daardoor ook niet vernietigd werd. Er is daarom in deze stad nog veel van de Inca-beschaving terug te vinden.
Aangenomen wordt dat de bouw van de stad Machu Picchu werd begonnen rond 1440, onder leiding van Pachacuti. Tot aan de Spaanse verovering van het gebied in 1532 was de stad bewoond. En daar gaan we en we hebben geluk, we hebben dit keer een fantastische groep waardoor het erg gezellig was.
Special thanks to Gabriël from Germany, one sexy Llama (or fluffy Alpaca) who made a movie with great music from our adventures.
Watch and enjoy! https://youtu.be/w35gKKZvHNo
Het was geweldig en aan iedereen aan te raden, na het bezoeken van dit wereldwonder blijven we nog een dag langer in Cusco, de was moet nodig worden gedaan en we willen nog even genieten van deze mooie stad alvorens we vertrekken naar Huacachina.!
Huacachina, oase in de woestijn.
De busreis duurt ongeveer twaalf uur en gelukkig heeft onze buschauffeur genoeg skills, want de reis brengt ons langs diepe afgronden en korte bochten, een hele opgave met zo'n dubbeldekker. Hulde!
Huacachina is een klein dorpje grenzend aan de stad Ica. Het dorpje is gebouwd in de woestijn rondom een oase. De setting doet je denken aan Aladin en eindelijk het is dertig graden! Met onze veel te grote tassen komen we de mini-taxi uitgerold en gaan we op zoek naar een hostel. Rondom het dorp dat voornamelijk is gebouwd voor tourisme zie je enorme zandheuvels (zeg maar duinen 2.0) en in het midden de groen-blauwe oase, zo groot als een voetbalveld. Na even wandelen belanden we bij het Banana hostel. Een tropisch hostel met palmen en een zwembad, heerlijk genieten! Via het hostel gaan we de volgende dag sandboarden en crossen met de duinbuggys. Maar deze avond beklimmen we een zandberg en genieten we van het uitzicht over de oase en aan de andere kant de zee zien we de lichtjes van de stad Ica.
De volgende dag.. problemen bij het hostel, we zijn blijkbaar te laat met nog een extra dag te boeken en onze kamer is dubbelgeboekt. Of we vriendelijk willen vertrekken. De arogante vrouw achter de receptie probeert ons tevreden te stellen met twee dollar korting in een hostel aan de andere kant van de straat, waar we het absoluut niet mee eens zijn. Gelukkig een andere medewerker schat de situatie iets beter in en samen met Joke gaat hij naar het hostel aan de overkant waar we uiteindelijk bijna tien dollar korting krijgen, hoera! Toch nog goed opgelost. Dit hostel is een stuk ruimer maar helemaal niet zo druk, en ook hier een zwembad!
Lekker genieten, zonnen, eten, en om half vier ons klaarmaken voor de tour!
Je gaat met zes tot tien mensen in een buggy met achterin de sandboards. Onze chauffeur is een man van 80 maar al snel blijkt dat deze meneer geen bejaarde rij-stijl hanteert. Joke en ik nemen plaats voorin naast de chauffeur, de man lacht eens vriendelijk en geeft daarna vol gas. Het betreft hier niet zomaar een zandbuggy, dit is een Chevrolet V8 "fourwheeldrive". Al lachend en gillend spuwt onze buggy door het zand. Dit hadden we niet verwacht. Wat een snelheid! Onze bejaarde chauffeur neemt de heuvels als of het niks is en vooral als hij naar beneden rijdt geeft hij ons vlinders in de buik. Meer dan eens laat hij de buggy bijna kantelen waarna hij vol gas wegscheurt in een adembenemend landschap. Zo ver het oog rijkt zandduinen die allemaal dankzij de wind zijn opgebouwd in laagjes zand. Na een twintig tal minuten is het tijd voor de sandboards, we nemen vijf hellingen en telkens neemt de buggy ons naar een andere. Omdat we gewend zijn aan snowboarden gaat dit ons iets beter af dan de rest en we schuiven naar beneden. Het is minder snel en bochten nemen gaat bijna tot niet, het is eigenlijk in 1 rechte lijn naar beneden, waarna je beneden tot stilstand komt en vervolgens op je bek gaat. Na elk stuk moet je je bord opnieuw waxen met een kaars. Vooral ik, had toch iets meer verwacht van het sandboarden, maar het is fun en de volgende heuvels zijn gigantisch. Deze keer op onze buik glijden we op het zelfgezaagde board naar beneden de diepte in. Na de vijfde heuvel zit inmiddels overal zand, de wax is op en de zon gaat onder. Onze chauffeur staat ongeduldig te wachten, vamonos amigos! Zo rijden we de zonsondergang tegemoet, prachtig huacachina. Misschien wel het kleinste paradijsje op aarde..
Diezelfde avond gaan we lekker uit eten en ontmoeten we nog twee fantastische landgenoten genaamd Guido en zijn vriendin Milou. We hebben dezelfde raakvlakken, we zitten op één lijn zeg maar en we besluiten de volgende dag met hun op te trekken voor we vertrekken naar onze volgende bestemming.
Wat een prachtige ochtend weer, ik ben van mening dat het hier nog nooit heeft geregend. We meeten onze nieuwe vrienden op dezelfde plaats waar we gestopt zijn de vorige ochtend en nemen de tuktuktaxi naar het historisch museum van Ica. Hier zien we hoe er vroeger geleefd, gekookt en gewassen werd. Voor de invasie van de Spanjaarden ging het er hier toch anders aan toe. Je kan je afvragen hoe het zou geweest zijn als er nooit een invasie was geweest, er is zoveel vernietigd. Maar wij als Nederlanders zelf, ééns een grote piratenbende, kunnen hier natuurlijk niet veel over zeggen. In het museum wordt ook tentoongesteld hoe vroeger al van geboorte af aan de schedel door middel van een soort band vervormd wordt tot een soort ei. In deze tijd was het een soort mode. Heel raar om de overblijfselen te zien, maar enorm indrukwekkend. We snappen nu in ieder geval waarom de mensen een stuk jonger stierven dan nu het geval is.
De rest van de middag en avond besteden we met zwemmen in de oase en lekker uit eten gaan met Guido en Milou waar weer erg veel gelachen wordt. Helaas is het weer tijd om afscheid te nemen, maar zeker met een lach en we zien elkaar zeker weer terug! Geniet van jullie reizen.!
Diezelfde nacht worden we wakker en het voelt niet goed, na Joke ben ik de volgende die over mijn nek gaat en het heeft mij harder getroffen. Nog nooit ben ik zo erg vergifitigd door voedsel. Ik zal jullie de details besparen, maar de volgende dag kunnen we niet vertrekken. Ik besteed de gehele dag in mijn bed (en op de toilet). Gelukkig zorgt zuster Joke goed voor me en de volgende dag ben ik nog niet helemaal fris, maar klaar om te vertrekken. Weer een nieuwe herinnering erbij en nu op naar Paracas!
Paracas
Een belangrijk natuurreservaat is het nationaal park Paracas in de kustwoestijn in zuidelijk Peru. Er leven veel vogelsoorten, onder andere flamingo's en pelikanen. Voor de kust ligt de eilandengroep Islas Ballestas, dat een belangrijk vogelreservaat is met een van de grootste kolonies jan-van-genten. Verder zijn er erhumboldtpinguïns en zeeleeuwen te vinden. De eilanden zijn ook een belangrijke bron van guano of vogelmest voor de landbouwgebieden in de kuststreek.
Deze eilanden willen wij natuurlijk bezoeken en zeker onze nieuw opgestane vogelspotter van het jaar, Joke wil hier alles van weten. We vinden al snel een hostel genaamd Pacific waar we heel goedkoop onze eigen kamer kunnen krijgen.
In Paracas is voor de rest heel weinig te beleven, buiten een mooie boulevard met barretjes en restaurantjes. Misschien wel het opvallendste van het stadje is het 'getuuter' van de auto's werkelijk elke auto 'tuutert' constant voor alles en elke auto heeft een ander toontje wat een hilarisch straatbeeld geeft. Onder reizigers staat dit stadje dan ook bekend als 'tuuterstadje'.
Na wat rondvragen komen we er achter dat er morgen geen boot vaart naar de eilanden omdat de zee te wild is, nog een dag wachten dan maar..
We besteden de dag aan het strand, waar een tiental pelikanen vrolijk gevoederd worden door een oude man genaamd Wies. We gaan naast hem zitten en hij laat de immens grote vogels op het muurtje springen, super! Wat een beesten!
Helaas de volgende dag krijgen we ook te horen dat het morgen en ook overmorgen niet mogelijk is om naar de Islas Ballestas te gaan. De zee schijnt zo ruig te zijn na de aardbeving in Nepal en dit lijkt niet te verbeteren. We besluiten het op te geven en een busticket te boeken naar Lima! Opnieuw een hoofdstad dit keer met maar liefst 11 miljoen inwoners. En dit keer hebben we al een slaapplek, bij familie!
Lima
Lima werd op 18 januari 1535 gesticht door Francisco Pizarro, onder de naam La Ciudad de Los Reyes (de "Stad van de Koningen"). De naam Lima is afkomstig van het Quechua woord Rimac ("Spreker"), hetgeen ook de naam is van de rivier die door Lima loopt. Pas in de 16e eeuw kreeg de stad deze naam.
De stad werd al snel een van de belangrijkste basis van de Spaanse overheersing in Peru. De 16e-eeuwse kathedraal op de centrale plein (het Plaza de Armas) is daaraan een herinnering. Gedurende de Spaanse koloniale overheersing was Lima in cultureel opzicht een belangrijke stad in Zuid-Amerika. Ook was een groot deel van het koloniale bestuur gevestigd in Lima. De dichtbijgelegen haven Callao was een belangrijke doorvoerplaats voor goederen die van en naar Spanje vervoerd werden. Tot aan de binnenlanden van Argentinië was dit de belangrijkste haven.
Vanaf de 18e eeuw kreeg Lima te maken met een teruggang. In 1746 werd een groot deel van de stad door een aardbevingverwoest, waarbij duizenden mensen het leven verloren. De onafhankelijkheidsoorlogen en daarna de bezetting door Chili van1881 tot 1883 veroorzaakte een uittocht uit de stad.
Aah Lima, ondertussen ben ik van de hoofdsteden in zuid-Amerika gaan houden. Het verkeer in Lima is verschrikkelijk, hoe vriendelijk de peruanen ook zijn, stoppen voor een zebrapad zit er echt niet in. Het eten daarintegen is verrukkelijk, de groenten zijn van de hoogste kwaliteit (dat is dus vele malen beter dan de 'hoogste' kwaliteit die ze in Nederland bij onze favoriete supermarkten beloven), de vis is vers uit de 'pacific' en ook het vlees is iets waar wij in Nederland alleen maar van kunnen dromen.
Ceviche (rauwe vis enkel gegaard door het zuur van de limoen,pikant gekruid) en lomo soltado ( biefstukreepjes gemengd met ui, paprika en uiteraard gemengd met verse frieten geserveerd met rijst) behoren tot onze favorieten. Aan de rand van de stad heb je een geweldig uitzicht over de 'pacific' het leven spat er hier van af.
Tegen vijf uur komen we aan bij het huis van Lieve en Marc gelegen in de wijk Magdalena dell Mar. Lieve staat ons al op te wachten en zelden zijn we zo hartelijk ontvangen. We komen binnen in het huis en ja het is een paradijsje hoor. Achter de poort waardoor we binnen komen midden in de stad staat een heerlijk huis dat barst van karakter. Het is een oude toneelschool met een enorme woonkamer, een speelkamer voor de kleinkinderen, badkamer, master bedroom, een binnenplaats waar je helemaal aan de stad ontsnapt met daarachter de keuken en eetkamer. Hierboven slapen wij en voor het eerst in lange tijd hebben we echt weer eens ruimte!
Marc is niet thuis die is op de koffieplantage die ze beheren en waar inmiddels de pluk is begonnen. Helaas is het vanwege het slechte weer op de plantage ( buiten de stad in de bergen) niet mogelijk deze te bezoeken, maar des te meer reden om ooit eens terug te keren.
We stallen onze spullen waarna Lieve een geweldige maaltijd voor ons kookt, lekker smullen! Onder een genot van een drankje luisteren we aandachtig naar onze persoonlijke gids van Lima en voor Joke is het helemaal speciaal omdat ze deze kant van de familie nog niet heeft leren kennen.
We hebben vier dagen de tijd om de stad te verkennen om vervolgens het vliegtuig te nemen naar Iquitos, de stad in de jungle die alleen door de lucht of per boot bereikbaar is. Een binnenlandse vlucht is redelijk goedkoop te boeken en we besluiten een retour te nemen om daarna met de bus verder noordwaats te reizen.
We besteden onze dagen in Lima met slenteren door de stad. Het openbaar vervoer werkt heel simpel, er zijn geen tijden het enigste wat je moet doen is op de bus met de juiste namen aan de zijkant springen.
Zo is het makkelijk om de wijken Miraflores, Baranco en het oude centrum te bezoeken, de mooiere wijken van de stad. De echte bezienswaardigheid van Lima is toch om mee te maken hoe het leven er hier aan toe gaat, er is een enorm verschil tussen arm en rijk. Al krijgen we er hier minder van mee dan in Buenos Aires. Er wordt gelachen, gedanst en straat artiesten zijn aan de orde van de dag samen met het aangename weer is dit een prettige combinatie.
Het is een ruim opgezette heel schone stad met mooie parken, waarvan één park er toch wel uitspringt, het Kennedy park. Dit park word ook wel het kattenpark genoemd en zodra je in de buurt komt weet je waarom. Honderden katten liggen, spelen, stoeien of slapen in het park. Ze trekken zich van de meeste mensen niks aan (enkel als je eten hebt). Het is alsof je op bezoek bent bij de katten, leuk om eens mee te maken en dit zouden ze op meer plaatsen moeten doen.
De avonden besteden we met lekker eten en drinken al dan niet bij Lieve thuis. Het is laagseizoen, dus qua toerisme niet zo druk in de stad, overal worden we hartelijk ontvangen en vriendelijk bediend. Het afdingen op taxi's en souveniers is ondertussen ook een sport geworden, dit omdat de eerste prijs die genoemd word gewoon te hoog is. Ja, liegen kunnen ze hier wel. Maar we doen vrolijk mee en zeggen dat we geen geld hebben en doen moeilijk over 1 sol(30 cent) en meestal krijgen we het voor elkaar. Afdingen is verslavend!
De laatste dag besteden we met onze eerste surfles! Door de vele golven en omdat het niet zo druk is, is dit de ideale plaats om het te leren.
Beneden bij de kustlijn vind je verschillende 'surfdudes' die planken verhuren en tevens ook lessen geven. Na wat rondvragen vinden we de geschikte instructeur en we hijsen ons in een wetsuit. Eerst een twintigtal minuten theorie over het peddelen en opstaan, daarna een warming-up en vervolgens gaan we het water in.
We hebben een beginnersboard dat zo'n dertig centimeter boven ons uitsteekt en niet al te licht is. Het peddelen is dus zwaar en de schouders branden, maar we komen op de juiste plek. Zitten op de plank omdraaien, de instructeur vertelt hoe je moet liggen en duwt ons om beurt de golven in. De theorie werpt zijn vruchten af, want al bij de eerste golf sta ik recht om me vlak voor het strand te laten vallen zodat ik terug kan peddelen. Joke heeft een paar golven meer nodig, maar ook zij krijgt het uiteindelijk voor elkaar en ik ben supertrots. Dit moeten we vaker doen!
Moe en verslagen zijn we van het surfen en elk spiertje doet pijn, maar het was het allemaal waard.
Ondertussen is Marc ook thuis gekomen vers uit de koffieplantage en deze avond luisteren we naar zijn verhalen en dat is heerlijk. Echter moeten we vroeg naar bed, want de taxi staat morgen om half 5 in de ochtend voor de deur waarna we vanaf het vliegveld in anderhalf uur naar Iquitos vliegen. Daar gaan we twee nachten en drie dagen de jungle in om vervolgens terug in Lima onze spullen op te halen zodat we verder kunnen reizen!
Iquitos
Na anderhalf uur vliegen landen we midden in de jungle op het vliegveld van Iquitos. Het is hier 35 graden en met een vochtigheid van 95% is het zweten geblazen.
Iquitos is de hoofdstad van de regio Loreto en de provincie Maynas in Peru . Er wonen 370.000 inwoners en het is daarmee de grootste stad in het regenwoud van Peru. De stad wordt gezien als de grootste stad ter wereld die niet over de weg bereikbaar is. Wie naar Iquitos wil reizen moet dat doen per boot of per vliegtuig.
Iquitos ligt aan de rivier de Amazone, maar wel 3000 kilometer verwijderd van de monding. Toch ligt de stad maar 106 meter boven de zeespiegel. Iquitos wordt omgeven door drie rivieren, de Amazone, de Nanay en de Itaya. De stad werd gesticht in 1750 als een missiepost van de Jezuïten en groeide doordat het de hoofdstad van de Loreto-regio was. De winning en productie van natuurrubberzorgde in de 19e en 20e eeuw voor een aanhoudende groei. Vandaag de dag is Iquitos een belangrijke handelsplaats voor tropisch hardhout vanuit het Amazonewoud. Daarnaast heeft de stad een bloeiende rum-, bier- en olieindustrie.
De toerisme-industrie is een opkomende branche in Iquitos, en het is een populair beginpunt voor reizen door het Amazonegebied.
Overal zie je groen en vliegen vogels, de temperatuur doet ons niks, de cultuurshock echter wel. Al bij buitenkomst worden we belaagd door een tiental 'tuktukchauffeurs' die ons mee willen nemen richting het centrum. Zo krijgen we het voor elkaar om daar al voor één Sol naar toe te rijden en voor we het weten zitten we achter in de tuktuk en crossen we naar het centrum. Hier crossen letterlijk honderden van deze omgebouwde motors rond, bij elk groen stoplicht is het een race naar het volgende geweldig!
Al snel blijkt waarom de rit ons maar één sol heeft gekost, de chauffeur brengt ons namelijk naar het touragentschap van zijn vader. Een beetje een truc dus, maar omdat wij toch een jungletour willen doen is het minste wat we kunnen doen luisteren naar wat deze aardige man ons te bieden heeft.
We zijn al verrassend snel overtuigd en we boeken een tour waarbij we drie dagen en twee nachten in de Amazone zullen verblijven. Niet al te toevallig is deze man ook eigenaar van een hostel en al snel hebben we dus alles wat we nodig hebben, nog tijd om de stad te ontdekken dus.
Iquitos is hectisch, warm, en smerig. Maar daar staat tegenover dat het hier bruist van het 'pure' leven. Mensen zijn gelukkig met wat ze hebben, proberen van alles te verkopen en ze zijn uitermate vriendelijk. Nooit hebben we ons ondanks de waarschuwingen onveilig gevoeld. We bezoeken de drukste, meest hectische markt die ik ooit bezocht heb en we eten en drinken waar de lokale mensen eten. Echter na het avondeten krijg ik wat last van de buik en ik besluit vroeg te gaan slapen, morgen naar de jungle!
Dag 1
Al om zeven uur vertrekken we naar de kleine haven vanwaar we eerst op een snelle boot en daarna op een gemotoriseerde kano naar onze lodge vertrekken.
Nog altijd ben ik in gevecht met mijn onderbuik, maar de omgeving de natuur en de mensen doen mij dat deels vergeten. Het enige wat we zien zijn bomen, bloemen, water, vogels en vissen. Joke hangt even met haar hand buiten de boot en er vliegt een gestekelde vis tegen haar vinger. Het bloed maar al snel is het gestelpt en onze gids Richard zegt dat het geen kwaad kan. We zijn gewaarschuwd dus.
Na 3 uur varen komen we aan bij de lodge, die omdat het regenseizoen is deels onder water staat. Echter de slaapplekken en de eetkeuken zijn droog dus dat is alles wat we nodig hebben. De lodge is volledig gemaakt van het hout van de bomen van de jungle en met het dak van palmbladen is het een klein paradijsje. De bewoonster zal de komende dagen voor ons koken en we slapen met drie op een kamer onder de klamboes. Dat is nodig, want het stikt hier van de muggen, ook malaria en dengue komen hier voor dus goed insmeren!
Opnieuw hebben we geluk met de groep, want iedereen is super en we liggen elkaar goed. Na een paar uur relaxen en genieten van de omgeving trekken we met een gemotoriseerde kano de amazone in op zoek naar wildlife. We zien onder andere een luiaard en verschillende aapjes en vogels. We krijgen uitleg over de dieren en natuur. En tegen zonsondergang spotten we zelfs een roze dolfijn! Helaas zwemt deze snel weg van onze boot, vandaag laten ze zich niet goed zien. Wel is het tijd voor onze duik in de amazone! Met onze zwemkleren springen we het water in. Heerlijk warm maar toch een beetje raar met in gedachten dat hier onder andere ook anaconda's, krokodillen en piranha's zwemmen. De stroming is sterk en na een paar rondjes rond de boot drogen we ons af en kleden we ons snel aan voor het donker wordt.
Zodra het donker is komt het concert van de jungle tot leven. Kikkers en krekels is het enige dat we horen, terwijl de vuurvliegjes om ons heen zorgen voor de belichting van het concert. Helaas spotten we deze avond geen kaaimannen of slangen maar morgen nog een kans. Terug bij de lodge eten we en al snel lig ik in bed met nog enigzins last van mijn buik. Maar door de prachtige geluiden en zelfs vissen die onder de lodge boven het water springen val ik al snel heerlijk in slaap.
Dag 2
Vroeg in de ochtend gaan we vogelspotten en we varen weer uit. We varen door smalle paden waarin onze gids geregeld wat vegetatie met de machette met het water gelijk moet maken. Bijzondere vogels zoals de ara en de toekan hebben we niet gezien. Enkele gele parkieten een tweetal jonge spechten en een groene vogel de rest houdt zich goed verscholen. Wel worden Joke en ik na het aanraken van een boom gebeten door een vuurmier. Een vervelend brandend gevoel. Tijd voor een duik dus maar en zeker nu we 2 roze dolfijnen hebben gespot. De boot brengt ons stroomopwaarts waar de dieren zitten en ik spring met enkele twijfel weer het water in waarna ik me door de stroming laat meenemen, de boot blijft in de buurt. Het is een spannend gevoel, zijn de dolfijnen nieuwschierig genoeg en komen ze kijken? Helaas doen ze dat niet en ze blijven op enige afstand. Toch blijft het een fantastisch gevoel en het was een geslaagde ochtend.
Na de lunch gaan we piranha vissen. In onze kano en gewapend met een bambovishengel en een biefstuk gaan we op pad.
We gaan weer door een smalle doorgang, meren de boot aan en hangen een stukje biefstuk aan de haak. Nadat het aas in het water ligt snoepen de piranha's al snel aan het vlees. Het moeilijke is om ze binnen te halen, want ze gaan razendsnel met het vlees ervandoor. Beide vangen we 1 vis het is ons toch gelukt. Onze vriend Chris van de States is echter de Rex Hunt van de dag en vang maar liefst zeven vissen waaronder piranha's, maar ook een catfish, die we na de geweldige zonsondergang gefrituurd opeten. Na het avondeten vertrekken we weer op kaaimanjacht en al snel is het raak. De gids spot er 1 van 30 cm en vangt hem snel en behendig uit het water de kano in. Onder de enorme sterrenhemel waar we zelfs de melkweg zien, omdat er geen lichtvervuiling is, is dit opnieuw een magisch gevoel. We vangen die avond ook nog een slang en door het heldere weer zijn we omringd door vuurvliegjes. Wat een dag!
Dag 3.
Vandaag lopen we over één van de weinige droge begaanbare stukken van de Amazone. We krijgen laarzen aan en na een tijdje voel ik iets bij mijn voet bewegen, ik trek de laars uit en klop hem uit. Tot mijn enorme schrik komt er een enorme spin uit gewandeld, vandaar dat de laars zo lekker warm aanvoelde. Even schrikken en vooral Joke heeft er plezier in :p. We krijgen uitleg over de bloemen en planten in dit gebied waarvan er veel een geneeskrachtige werking hebben. Die middag varen we nog een laatste keer uit onder andere door een dorpje wat compleet onder water staat. Het is hier geen pretje voor de lokale mensen in het regenseizoen. De huizen zijn tot de helft gevuld met water, maar toch wordt er door iedereen geleefd. De was hangt op het dak en mensen slapen in hangmatten, wachtend op het droogseizoen dat eraan begint te komen. We zien op deze laatste expeditie nog een roodhoofdige leguaan en verschillende aapjes, een luiaard en daarna zit het er op. We zouden wel weken in de jungle kunnen besteden, maar omdat we een beetje aan een schema zijn gebonden is het tijd om te gaan. Terug naar het huis van Marc en Lieve waar we onze spullen ophalen en een bus nemen maar Trujillo, een stadje aan de kust met archeologische opgravingen.
Aangekomen in Lima worden we opnieuw hartelijk ontvangen en toevallig is net ons langverwachte pakketje binnengekomen. Een pakketje met chocolade en onze nieuwe bankreaders die in Argentinië gestolen waren. Precies op tijd dus en na het heerlijke eten en de helaas veel te korte maar erg gezellige tijd is het tijd om te gaan.
Lieve en Marc, ontzettend veel bedankt voor alles en het gaat jullie goed ! Hopelijk tot ooit, het was echt super fijn bij jullie!!
Trujillo
De zondagochtend komen we aan in Trujillo, we zoeken een hostel en na de nachtbus zijn we redelijk moe en we liggen op bed. Als onze wifi verbonden is krijgen we verschrikkelijk nieuws. De tweeling die op komst was van Willem en Evy zijn veel te vroeg geboren, en na een vreselijk gevecht mocht het niet baten. Wat rest is een dag vol tranen en verdriet, een dag waarin het zo oneerlijk is, waarin we thuis willen zijn om onze familie te steunen en zelf ook steun te krijgen. Veel skypen, gelukkig kan het nog op die manier. Twee zieltjes die nu op een betere plaats zijn, een grootse leegte achterlatend. Ook al hebben we jullie nooit gekend, voor altijd zijn jullie bij ons. Willem,Evy we denken aan jullie (L)
De enigste twee lichtpuntjes die Trujillo ons hebben gebracht zijn de twee fantastische vrienden uit Frankrijk die we hier hebben ontmoet Geoffrey en Paulin. Twee gouden jongens die ons heel goed liggen en die we nog vaker tegen zullen komen.
De middag voor we vertrekken bezoeken we nog de Whaka's. De tempel van de zon en de maan. Een argeologische opgraving van een eeuwenoude beschaving die bestond net na het tellen van onze jaartallen. Ondanks de vele jaren zijn er nog delen goed bewaard gebleven met zelfs enkele gekleurde muren. Jammer genoeg heeft de organisatie achter de opgraving niet genoeg geld om alles op te graven, het zal in ieder geval nog tientallen jaren duren met nog een flinke schat aan historie onder de grond.
Gelukkig hebben we vandaag even onze gedachten kunnen verzetten, maar het verdriet is nog steeds groot. Die avond vertrekken we naar Máncora een beachtown in Peru. We nemen afscheid van onze vrienden, maar niet voor de laatste keer dat gevoel hebben we zo maar.
Máncora
We besteden een week in Máncora, zoals gezegd een beachtown. Het is lastig om hier een verhaal van te maken, want we besteden onze dagen met zonnen, chillen, zwemmen en surfen. Het is een paradijsje op aarde en alles gaat er op het gemakje. We verblijven in hostel the Point waar we opnieuw fantastische mensen hebben leren kennen. Er zijn een vijftigtal hostels in Máncora en onze Franse vrienden hebben een dag na ons toevallig dezelfde uitgekozen. Geweldig en samen hebben we een goede vijf dagen doorgebracht. Ons hostel heeft een zwembad en een relaxte bar. De avonden brengen we al chillend en drinkend door en de week vliegt voorbij waarbij we uiteindelijk weer afscheid van hen hebben genomen. De laatste ochtend worden we wakker (ik buiten in de hangmat vanwege de warmte) en Joke's telefoon is van de kamer gestolen met oplader en al. Pech maar we doen er niks tegen en ondertussen hebben we al een nieuwe ontvangen van onze reddende engel in Nederland, Roy thanks bro! Haar nieuwe nummer is: +5491167258750.
Ook zien de we deze dag bij een wandeling naar het strand een doos staan, en ik hoor gemauw uit de doos komen. Iemand heeft hier een doos met vijf pasgeboren poesjes en katjes achter gelaten, achtergelaten om dood te gaan. Ik kan het niet over mijn hart verdragen en besluit opzoek te gaan naar een nieuwe eigenaar. De meeste lokale mensen verklaren mij hier voor gek en zelfs de politie doet er een beetje lacherend om, dat we het maar moeten opgeven.
Tot ik Kayleh uit Canada tegenkom, die denkt er hetzelfde over als ons. Ze neemt me mee naar haar hostel en daar kom ik in Contact met Olivia, opnieuw een Franse. Zij wil er dolgraag voor zorgen en we gaan om babymelk en pipetjes om te voederen. Op het strand is vooral Joke professioneel in het voederen van de kleintjes. Ze zorgt ervoor dat ze het ene na het andere pipetje leegslurpen en daarna gelukkig in slaap vallen. Ze zijn gered! Dat hebben we goed gedaan.
Iedereen blij en we sluiten na een geweldige tijd in Peru dit hoofdstuk af. We kunnen beginnen met een nieuw hoofdstuk, waarvan Quito de hoofdstad van Ecuador het begin is!
Hier halen we Ilona en Margot van het vliegveld en zij gaan samen met ons Ecuador ontdekken. We hebben er zo veel zin in!
Ciao Peru! Mucha gracias, para todos! Tu e un pais muy amable. Ti amo !
Ondertussen hebben we Ilona en Margot met spandoek en al afgehaald. Zijn we samen aan het ontdekken en zelfs onze Franse vrienden hebben zich weer bij ons gevoegd!
Maar dat is allemaal voer voor een volgend verhaal. Na 5000 woorden en ruim 28000 caracters is het weer een samenvatting van wat we allemaal beleven, en ik ga me er echt toe aanzetten om volgende keer eerder te beginnen.
Volgende keer met meer filmpjes want mijn lieftallige liefheid Joke heeft samen met mijn vrienden in Nederland een plannetje beraamd om voor mijn verjaardag op 28 Juni een Go-pro te kopen! Die hebben Margot en Ilona inmiddels meegenomen en omdat ik hem te vroeg heb ontvangen (verberg zo iets maar eens voor mij) ben ik hem al driftig aan het gebruiken.
Vrienden thnxs voor alles ik mis jullie zo.
Eigenlijk missen we iedereen. Echt kapot veel soms, zeker na zulk nieuws. Maar telkens is daar weer de drang om verder te reizen, en we zijn weer op weg naar een nieuw avontuur
Love you all
Tot snel
XxX
Doke
We zijn inmiddels vier weken verder sinds mijn laatste schrijven en ja ik heb het een beetje laten liggen, ik was immers te druk bezig met het opnemen en genieten van dit prachtige land. Toch zal ik proberen onze recente belevenissen van onze inmiddels vier maanden oude reis op de één al dan niet andere manier samen te vatten.
Maar waar te beginnen? Ons bezoek aan Machu Pichu? Sandboarden en duinbuggyracen in de woestijn van Huacachina? Hoe we met open armen en vol liefde in de wereldstad Lima zijn ontvangen door de familie van Joke, bij Lieve en Mark? Ons jungle-avontuur aan de oorsprong van de Amazone rivier in Iquitos? Of toch het tropische surf paradijs en tevens laatste bestemming in Peru waar we ons op dit moment bevinden, genaamd Mancora?
Laat ik bij het begin beginnen, een nieuw avontuur stampensvol met goede en nieuwe ervaringen maar ook met slecht nieuws waarbij we toch even liever thuis waren geweest. En dit keer met een beetje een deadline want morgenavond vertrekken we naar Quito, de hoofdstad van Ecuador. Waar Margot en Ilona ons komen opzoeken en waarmee we samen dat veelbelovende land gaan bezoeken.!
Vamonos amigos.!
Machu Picchu
Ons bezoek aan Machu pichu regelen we vanuit Cuzco, een historische stad met een rijk verleden, een stad die ons een beetje doet denken aan onze 'hometown' Hulst. Cuzco (ter plaatse wordt de naam van de stad meestal geschreven als Cusco) is een stad in het zuidoosten van het Zuid-Amerikaanse land Peru, en de hoofdstad van de gelijknamige regio. Cuzco heeft als bijnaam de keizerlijke stad.
Cuzco telde bij de census van 2007, 348.935 inwoners. De naam van de stad is afkomstig van het Quechua-woord dat navel (van de aarde) betekent. Cuzco ligt op een hoogte van ongeveer 3360 meter in de Andes.
We verblijven in het Wildrover hostel, een veredeld hostel waar het voornamelijk draait om feesten en niet om reizen. Het is goed dat we dit een keer hebben gedaan, want nu weten we dat dit niet echt iets voor ons is. Volgende keer liever een goede nachtrust en als we willen feesten, dan vinden we dat zelf wel.
De stad zit tevens ook boordevol touroperators en na een aantal mispunten en liegebeesten vinden we de juiste voor een schappelijke prijs.
We gaan vier dagen en drie nachten op pad. Over de bergen, langs de rivier en dwars door de jungle. Mountainbiken, raften en trekking waarna we de laatste dag Machu Picchu bezoeken onder begeleiding van onze gids Richard.
Machu Picchu is een stad van de Inca's in Peru die door de Spanjaarden nooit is ontdekt en daardoor ook niet vernietigd werd. Er is daarom in deze stad nog veel van de Inca-beschaving terug te vinden.
Aangenomen wordt dat de bouw van de stad Machu Picchu werd begonnen rond 1440, onder leiding van Pachacuti. Tot aan de Spaanse verovering van het gebied in 1532 was de stad bewoond. En daar gaan we en we hebben geluk, we hebben dit keer een fantastische groep waardoor het erg gezellig was.
Special thanks to Gabriël from Germany, one sexy Llama (or fluffy Alpaca) who made a movie with great music from our adventures.
Watch and enjoy! https://youtu.be/w35gKKZvHNo
Het was geweldig en aan iedereen aan te raden, na het bezoeken van dit wereldwonder blijven we nog een dag langer in Cusco, de was moet nodig worden gedaan en we willen nog even genieten van deze mooie stad alvorens we vertrekken naar Huacachina.!
Huacachina, oase in de woestijn.
De busreis duurt ongeveer twaalf uur en gelukkig heeft onze buschauffeur genoeg skills, want de reis brengt ons langs diepe afgronden en korte bochten, een hele opgave met zo'n dubbeldekker. Hulde!
Huacachina is een klein dorpje grenzend aan de stad Ica. Het dorpje is gebouwd in de woestijn rondom een oase. De setting doet je denken aan Aladin en eindelijk het is dertig graden! Met onze veel te grote tassen komen we de mini-taxi uitgerold en gaan we op zoek naar een hostel. Rondom het dorp dat voornamelijk is gebouwd voor tourisme zie je enorme zandheuvels (zeg maar duinen 2.0) en in het midden de groen-blauwe oase, zo groot als een voetbalveld. Na even wandelen belanden we bij het Banana hostel. Een tropisch hostel met palmen en een zwembad, heerlijk genieten! Via het hostel gaan we de volgende dag sandboarden en crossen met de duinbuggys. Maar deze avond beklimmen we een zandberg en genieten we van het uitzicht over de oase en aan de andere kant de zee zien we de lichtjes van de stad Ica.
De volgende dag.. problemen bij het hostel, we zijn blijkbaar te laat met nog een extra dag te boeken en onze kamer is dubbelgeboekt. Of we vriendelijk willen vertrekken. De arogante vrouw achter de receptie probeert ons tevreden te stellen met twee dollar korting in een hostel aan de andere kant van de straat, waar we het absoluut niet mee eens zijn. Gelukkig een andere medewerker schat de situatie iets beter in en samen met Joke gaat hij naar het hostel aan de overkant waar we uiteindelijk bijna tien dollar korting krijgen, hoera! Toch nog goed opgelost. Dit hostel is een stuk ruimer maar helemaal niet zo druk, en ook hier een zwembad!
Lekker genieten, zonnen, eten, en om half vier ons klaarmaken voor de tour!
Je gaat met zes tot tien mensen in een buggy met achterin de sandboards. Onze chauffeur is een man van 80 maar al snel blijkt dat deze meneer geen bejaarde rij-stijl hanteert. Joke en ik nemen plaats voorin naast de chauffeur, de man lacht eens vriendelijk en geeft daarna vol gas. Het betreft hier niet zomaar een zandbuggy, dit is een Chevrolet V8 "fourwheeldrive". Al lachend en gillend spuwt onze buggy door het zand. Dit hadden we niet verwacht. Wat een snelheid! Onze bejaarde chauffeur neemt de heuvels als of het niks is en vooral als hij naar beneden rijdt geeft hij ons vlinders in de buik. Meer dan eens laat hij de buggy bijna kantelen waarna hij vol gas wegscheurt in een adembenemend landschap. Zo ver het oog rijkt zandduinen die allemaal dankzij de wind zijn opgebouwd in laagjes zand. Na een twintig tal minuten is het tijd voor de sandboards, we nemen vijf hellingen en telkens neemt de buggy ons naar een andere. Omdat we gewend zijn aan snowboarden gaat dit ons iets beter af dan de rest en we schuiven naar beneden. Het is minder snel en bochten nemen gaat bijna tot niet, het is eigenlijk in 1 rechte lijn naar beneden, waarna je beneden tot stilstand komt en vervolgens op je bek gaat. Na elk stuk moet je je bord opnieuw waxen met een kaars. Vooral ik, had toch iets meer verwacht van het sandboarden, maar het is fun en de volgende heuvels zijn gigantisch. Deze keer op onze buik glijden we op het zelfgezaagde board naar beneden de diepte in. Na de vijfde heuvel zit inmiddels overal zand, de wax is op en de zon gaat onder. Onze chauffeur staat ongeduldig te wachten, vamonos amigos! Zo rijden we de zonsondergang tegemoet, prachtig huacachina. Misschien wel het kleinste paradijsje op aarde..
Diezelfde avond gaan we lekker uit eten en ontmoeten we nog twee fantastische landgenoten genaamd Guido en zijn vriendin Milou. We hebben dezelfde raakvlakken, we zitten op één lijn zeg maar en we besluiten de volgende dag met hun op te trekken voor we vertrekken naar onze volgende bestemming.
Wat een prachtige ochtend weer, ik ben van mening dat het hier nog nooit heeft geregend. We meeten onze nieuwe vrienden op dezelfde plaats waar we gestopt zijn de vorige ochtend en nemen de tuktuktaxi naar het historisch museum van Ica. Hier zien we hoe er vroeger geleefd, gekookt en gewassen werd. Voor de invasie van de Spanjaarden ging het er hier toch anders aan toe. Je kan je afvragen hoe het zou geweest zijn als er nooit een invasie was geweest, er is zoveel vernietigd. Maar wij als Nederlanders zelf, ééns een grote piratenbende, kunnen hier natuurlijk niet veel over zeggen. In het museum wordt ook tentoongesteld hoe vroeger al van geboorte af aan de schedel door middel van een soort band vervormd wordt tot een soort ei. In deze tijd was het een soort mode. Heel raar om de overblijfselen te zien, maar enorm indrukwekkend. We snappen nu in ieder geval waarom de mensen een stuk jonger stierven dan nu het geval is.
De rest van de middag en avond besteden we met zwemmen in de oase en lekker uit eten gaan met Guido en Milou waar weer erg veel gelachen wordt. Helaas is het weer tijd om afscheid te nemen, maar zeker met een lach en we zien elkaar zeker weer terug! Geniet van jullie reizen.!
Diezelfde nacht worden we wakker en het voelt niet goed, na Joke ben ik de volgende die over mijn nek gaat en het heeft mij harder getroffen. Nog nooit ben ik zo erg vergifitigd door voedsel. Ik zal jullie de details besparen, maar de volgende dag kunnen we niet vertrekken. Ik besteed de gehele dag in mijn bed (en op de toilet). Gelukkig zorgt zuster Joke goed voor me en de volgende dag ben ik nog niet helemaal fris, maar klaar om te vertrekken. Weer een nieuwe herinnering erbij en nu op naar Paracas!
Paracas
Een belangrijk natuurreservaat is het nationaal park Paracas in de kustwoestijn in zuidelijk Peru. Er leven veel vogelsoorten, onder andere flamingo's en pelikanen. Voor de kust ligt de eilandengroep Islas Ballestas, dat een belangrijk vogelreservaat is met een van de grootste kolonies jan-van-genten. Verder zijn er erhumboldtpinguïns en zeeleeuwen te vinden. De eilanden zijn ook een belangrijke bron van guano of vogelmest voor de landbouwgebieden in de kuststreek.
Deze eilanden willen wij natuurlijk bezoeken en zeker onze nieuw opgestane vogelspotter van het jaar, Joke wil hier alles van weten. We vinden al snel een hostel genaamd Pacific waar we heel goedkoop onze eigen kamer kunnen krijgen.
In Paracas is voor de rest heel weinig te beleven, buiten een mooie boulevard met barretjes en restaurantjes. Misschien wel het opvallendste van het stadje is het 'getuuter' van de auto's werkelijk elke auto 'tuutert' constant voor alles en elke auto heeft een ander toontje wat een hilarisch straatbeeld geeft. Onder reizigers staat dit stadje dan ook bekend als 'tuuterstadje'.
Na wat rondvragen komen we er achter dat er morgen geen boot vaart naar de eilanden omdat de zee te wild is, nog een dag wachten dan maar..
We besteden de dag aan het strand, waar een tiental pelikanen vrolijk gevoederd worden door een oude man genaamd Wies. We gaan naast hem zitten en hij laat de immens grote vogels op het muurtje springen, super! Wat een beesten!
Helaas de volgende dag krijgen we ook te horen dat het morgen en ook overmorgen niet mogelijk is om naar de Islas Ballestas te gaan. De zee schijnt zo ruig te zijn na de aardbeving in Nepal en dit lijkt niet te verbeteren. We besluiten het op te geven en een busticket te boeken naar Lima! Opnieuw een hoofdstad dit keer met maar liefst 11 miljoen inwoners. En dit keer hebben we al een slaapplek, bij familie!
Lima
Lima werd op 18 januari 1535 gesticht door Francisco Pizarro, onder de naam La Ciudad de Los Reyes (de "Stad van de Koningen"). De naam Lima is afkomstig van het Quechua woord Rimac ("Spreker"), hetgeen ook de naam is van de rivier die door Lima loopt. Pas in de 16e eeuw kreeg de stad deze naam.
De stad werd al snel een van de belangrijkste basis van de Spaanse overheersing in Peru. De 16e-eeuwse kathedraal op de centrale plein (het Plaza de Armas) is daaraan een herinnering. Gedurende de Spaanse koloniale overheersing was Lima in cultureel opzicht een belangrijke stad in Zuid-Amerika. Ook was een groot deel van het koloniale bestuur gevestigd in Lima. De dichtbijgelegen haven Callao was een belangrijke doorvoerplaats voor goederen die van en naar Spanje vervoerd werden. Tot aan de binnenlanden van Argentinië was dit de belangrijkste haven.
Vanaf de 18e eeuw kreeg Lima te maken met een teruggang. In 1746 werd een groot deel van de stad door een aardbevingverwoest, waarbij duizenden mensen het leven verloren. De onafhankelijkheidsoorlogen en daarna de bezetting door Chili van1881 tot 1883 veroorzaakte een uittocht uit de stad.
Aah Lima, ondertussen ben ik van de hoofdsteden in zuid-Amerika gaan houden. Het verkeer in Lima is verschrikkelijk, hoe vriendelijk de peruanen ook zijn, stoppen voor een zebrapad zit er echt niet in. Het eten daarintegen is verrukkelijk, de groenten zijn van de hoogste kwaliteit (dat is dus vele malen beter dan de 'hoogste' kwaliteit die ze in Nederland bij onze favoriete supermarkten beloven), de vis is vers uit de 'pacific' en ook het vlees is iets waar wij in Nederland alleen maar van kunnen dromen.
Ceviche (rauwe vis enkel gegaard door het zuur van de limoen,pikant gekruid) en lomo soltado ( biefstukreepjes gemengd met ui, paprika en uiteraard gemengd met verse frieten geserveerd met rijst) behoren tot onze favorieten. Aan de rand van de stad heb je een geweldig uitzicht over de 'pacific' het leven spat er hier van af.
Tegen vijf uur komen we aan bij het huis van Lieve en Marc gelegen in de wijk Magdalena dell Mar. Lieve staat ons al op te wachten en zelden zijn we zo hartelijk ontvangen. We komen binnen in het huis en ja het is een paradijsje hoor. Achter de poort waardoor we binnen komen midden in de stad staat een heerlijk huis dat barst van karakter. Het is een oude toneelschool met een enorme woonkamer, een speelkamer voor de kleinkinderen, badkamer, master bedroom, een binnenplaats waar je helemaal aan de stad ontsnapt met daarachter de keuken en eetkamer. Hierboven slapen wij en voor het eerst in lange tijd hebben we echt weer eens ruimte!
Marc is niet thuis die is op de koffieplantage die ze beheren en waar inmiddels de pluk is begonnen. Helaas is het vanwege het slechte weer op de plantage ( buiten de stad in de bergen) niet mogelijk deze te bezoeken, maar des te meer reden om ooit eens terug te keren.
We stallen onze spullen waarna Lieve een geweldige maaltijd voor ons kookt, lekker smullen! Onder een genot van een drankje luisteren we aandachtig naar onze persoonlijke gids van Lima en voor Joke is het helemaal speciaal omdat ze deze kant van de familie nog niet heeft leren kennen.
We hebben vier dagen de tijd om de stad te verkennen om vervolgens het vliegtuig te nemen naar Iquitos, de stad in de jungle die alleen door de lucht of per boot bereikbaar is. Een binnenlandse vlucht is redelijk goedkoop te boeken en we besluiten een retour te nemen om daarna met de bus verder noordwaats te reizen.
We besteden onze dagen in Lima met slenteren door de stad. Het openbaar vervoer werkt heel simpel, er zijn geen tijden het enigste wat je moet doen is op de bus met de juiste namen aan de zijkant springen.
Zo is het makkelijk om de wijken Miraflores, Baranco en het oude centrum te bezoeken, de mooiere wijken van de stad. De echte bezienswaardigheid van Lima is toch om mee te maken hoe het leven er hier aan toe gaat, er is een enorm verschil tussen arm en rijk. Al krijgen we er hier minder van mee dan in Buenos Aires. Er wordt gelachen, gedanst en straat artiesten zijn aan de orde van de dag samen met het aangename weer is dit een prettige combinatie.
Het is een ruim opgezette heel schone stad met mooie parken, waarvan één park er toch wel uitspringt, het Kennedy park. Dit park word ook wel het kattenpark genoemd en zodra je in de buurt komt weet je waarom. Honderden katten liggen, spelen, stoeien of slapen in het park. Ze trekken zich van de meeste mensen niks aan (enkel als je eten hebt). Het is alsof je op bezoek bent bij de katten, leuk om eens mee te maken en dit zouden ze op meer plaatsen moeten doen.
De avonden besteden we met lekker eten en drinken al dan niet bij Lieve thuis. Het is laagseizoen, dus qua toerisme niet zo druk in de stad, overal worden we hartelijk ontvangen en vriendelijk bediend. Het afdingen op taxi's en souveniers is ondertussen ook een sport geworden, dit omdat de eerste prijs die genoemd word gewoon te hoog is. Ja, liegen kunnen ze hier wel. Maar we doen vrolijk mee en zeggen dat we geen geld hebben en doen moeilijk over 1 sol(30 cent) en meestal krijgen we het voor elkaar. Afdingen is verslavend!
De laatste dag besteden we met onze eerste surfles! Door de vele golven en omdat het niet zo druk is, is dit de ideale plaats om het te leren.
Beneden bij de kustlijn vind je verschillende 'surfdudes' die planken verhuren en tevens ook lessen geven. Na wat rondvragen vinden we de geschikte instructeur en we hijsen ons in een wetsuit. Eerst een twintigtal minuten theorie over het peddelen en opstaan, daarna een warming-up en vervolgens gaan we het water in.
We hebben een beginnersboard dat zo'n dertig centimeter boven ons uitsteekt en niet al te licht is. Het peddelen is dus zwaar en de schouders branden, maar we komen op de juiste plek. Zitten op de plank omdraaien, de instructeur vertelt hoe je moet liggen en duwt ons om beurt de golven in. De theorie werpt zijn vruchten af, want al bij de eerste golf sta ik recht om me vlak voor het strand te laten vallen zodat ik terug kan peddelen. Joke heeft een paar golven meer nodig, maar ook zij krijgt het uiteindelijk voor elkaar en ik ben supertrots. Dit moeten we vaker doen!
Moe en verslagen zijn we van het surfen en elk spiertje doet pijn, maar het was het allemaal waard.
Ondertussen is Marc ook thuis gekomen vers uit de koffieplantage en deze avond luisteren we naar zijn verhalen en dat is heerlijk. Echter moeten we vroeg naar bed, want de taxi staat morgen om half 5 in de ochtend voor de deur waarna we vanaf het vliegveld in anderhalf uur naar Iquitos vliegen. Daar gaan we twee nachten en drie dagen de jungle in om vervolgens terug in Lima onze spullen op te halen zodat we verder kunnen reizen!
Iquitos
Na anderhalf uur vliegen landen we midden in de jungle op het vliegveld van Iquitos. Het is hier 35 graden en met een vochtigheid van 95% is het zweten geblazen.
Iquitos is de hoofdstad van de regio Loreto en de provincie Maynas in Peru . Er wonen 370.000 inwoners en het is daarmee de grootste stad in het regenwoud van Peru. De stad wordt gezien als de grootste stad ter wereld die niet over de weg bereikbaar is. Wie naar Iquitos wil reizen moet dat doen per boot of per vliegtuig.
Iquitos ligt aan de rivier de Amazone, maar wel 3000 kilometer verwijderd van de monding. Toch ligt de stad maar 106 meter boven de zeespiegel. Iquitos wordt omgeven door drie rivieren, de Amazone, de Nanay en de Itaya. De stad werd gesticht in 1750 als een missiepost van de Jezuïten en groeide doordat het de hoofdstad van de Loreto-regio was. De winning en productie van natuurrubberzorgde in de 19e en 20e eeuw voor een aanhoudende groei. Vandaag de dag is Iquitos een belangrijke handelsplaats voor tropisch hardhout vanuit het Amazonewoud. Daarnaast heeft de stad een bloeiende rum-, bier- en olieindustrie.
De toerisme-industrie is een opkomende branche in Iquitos, en het is een populair beginpunt voor reizen door het Amazonegebied.
Overal zie je groen en vliegen vogels, de temperatuur doet ons niks, de cultuurshock echter wel. Al bij buitenkomst worden we belaagd door een tiental 'tuktukchauffeurs' die ons mee willen nemen richting het centrum. Zo krijgen we het voor elkaar om daar al voor één Sol naar toe te rijden en voor we het weten zitten we achter in de tuktuk en crossen we naar het centrum. Hier crossen letterlijk honderden van deze omgebouwde motors rond, bij elk groen stoplicht is het een race naar het volgende geweldig!
Al snel blijkt waarom de rit ons maar één sol heeft gekost, de chauffeur brengt ons namelijk naar het touragentschap van zijn vader. Een beetje een truc dus, maar omdat wij toch een jungletour willen doen is het minste wat we kunnen doen luisteren naar wat deze aardige man ons te bieden heeft.
We zijn al verrassend snel overtuigd en we boeken een tour waarbij we drie dagen en twee nachten in de Amazone zullen verblijven. Niet al te toevallig is deze man ook eigenaar van een hostel en al snel hebben we dus alles wat we nodig hebben, nog tijd om de stad te ontdekken dus.
Iquitos is hectisch, warm, en smerig. Maar daar staat tegenover dat het hier bruist van het 'pure' leven. Mensen zijn gelukkig met wat ze hebben, proberen van alles te verkopen en ze zijn uitermate vriendelijk. Nooit hebben we ons ondanks de waarschuwingen onveilig gevoeld. We bezoeken de drukste, meest hectische markt die ik ooit bezocht heb en we eten en drinken waar de lokale mensen eten. Echter na het avondeten krijg ik wat last van de buik en ik besluit vroeg te gaan slapen, morgen naar de jungle!
Dag 1
Al om zeven uur vertrekken we naar de kleine haven vanwaar we eerst op een snelle boot en daarna op een gemotoriseerde kano naar onze lodge vertrekken.
Nog altijd ben ik in gevecht met mijn onderbuik, maar de omgeving de natuur en de mensen doen mij dat deels vergeten. Het enige wat we zien zijn bomen, bloemen, water, vogels en vissen. Joke hangt even met haar hand buiten de boot en er vliegt een gestekelde vis tegen haar vinger. Het bloed maar al snel is het gestelpt en onze gids Richard zegt dat het geen kwaad kan. We zijn gewaarschuwd dus.
Na 3 uur varen komen we aan bij de lodge, die omdat het regenseizoen is deels onder water staat. Echter de slaapplekken en de eetkeuken zijn droog dus dat is alles wat we nodig hebben. De lodge is volledig gemaakt van het hout van de bomen van de jungle en met het dak van palmbladen is het een klein paradijsje. De bewoonster zal de komende dagen voor ons koken en we slapen met drie op een kamer onder de klamboes. Dat is nodig, want het stikt hier van de muggen, ook malaria en dengue komen hier voor dus goed insmeren!
Opnieuw hebben we geluk met de groep, want iedereen is super en we liggen elkaar goed. Na een paar uur relaxen en genieten van de omgeving trekken we met een gemotoriseerde kano de amazone in op zoek naar wildlife. We zien onder andere een luiaard en verschillende aapjes en vogels. We krijgen uitleg over de dieren en natuur. En tegen zonsondergang spotten we zelfs een roze dolfijn! Helaas zwemt deze snel weg van onze boot, vandaag laten ze zich niet goed zien. Wel is het tijd voor onze duik in de amazone! Met onze zwemkleren springen we het water in. Heerlijk warm maar toch een beetje raar met in gedachten dat hier onder andere ook anaconda's, krokodillen en piranha's zwemmen. De stroming is sterk en na een paar rondjes rond de boot drogen we ons af en kleden we ons snel aan voor het donker wordt.
Zodra het donker is komt het concert van de jungle tot leven. Kikkers en krekels is het enige dat we horen, terwijl de vuurvliegjes om ons heen zorgen voor de belichting van het concert. Helaas spotten we deze avond geen kaaimannen of slangen maar morgen nog een kans. Terug bij de lodge eten we en al snel lig ik in bed met nog enigzins last van mijn buik. Maar door de prachtige geluiden en zelfs vissen die onder de lodge boven het water springen val ik al snel heerlijk in slaap.
Dag 2
Vroeg in de ochtend gaan we vogelspotten en we varen weer uit. We varen door smalle paden waarin onze gids geregeld wat vegetatie met de machette met het water gelijk moet maken. Bijzondere vogels zoals de ara en de toekan hebben we niet gezien. Enkele gele parkieten een tweetal jonge spechten en een groene vogel de rest houdt zich goed verscholen. Wel worden Joke en ik na het aanraken van een boom gebeten door een vuurmier. Een vervelend brandend gevoel. Tijd voor een duik dus maar en zeker nu we 2 roze dolfijnen hebben gespot. De boot brengt ons stroomopwaarts waar de dieren zitten en ik spring met enkele twijfel weer het water in waarna ik me door de stroming laat meenemen, de boot blijft in de buurt. Het is een spannend gevoel, zijn de dolfijnen nieuwschierig genoeg en komen ze kijken? Helaas doen ze dat niet en ze blijven op enige afstand. Toch blijft het een fantastisch gevoel en het was een geslaagde ochtend.
Na de lunch gaan we piranha vissen. In onze kano en gewapend met een bambovishengel en een biefstuk gaan we op pad.
We gaan weer door een smalle doorgang, meren de boot aan en hangen een stukje biefstuk aan de haak. Nadat het aas in het water ligt snoepen de piranha's al snel aan het vlees. Het moeilijke is om ze binnen te halen, want ze gaan razendsnel met het vlees ervandoor. Beide vangen we 1 vis het is ons toch gelukt. Onze vriend Chris van de States is echter de Rex Hunt van de dag en vang maar liefst zeven vissen waaronder piranha's, maar ook een catfish, die we na de geweldige zonsondergang gefrituurd opeten. Na het avondeten vertrekken we weer op kaaimanjacht en al snel is het raak. De gids spot er 1 van 30 cm en vangt hem snel en behendig uit het water de kano in. Onder de enorme sterrenhemel waar we zelfs de melkweg zien, omdat er geen lichtvervuiling is, is dit opnieuw een magisch gevoel. We vangen die avond ook nog een slang en door het heldere weer zijn we omringd door vuurvliegjes. Wat een dag!
Dag 3.
Vandaag lopen we over één van de weinige droge begaanbare stukken van de Amazone. We krijgen laarzen aan en na een tijdje voel ik iets bij mijn voet bewegen, ik trek de laars uit en klop hem uit. Tot mijn enorme schrik komt er een enorme spin uit gewandeld, vandaar dat de laars zo lekker warm aanvoelde. Even schrikken en vooral Joke heeft er plezier in :p. We krijgen uitleg over de bloemen en planten in dit gebied waarvan er veel een geneeskrachtige werking hebben. Die middag varen we nog een laatste keer uit onder andere door een dorpje wat compleet onder water staat. Het is hier geen pretje voor de lokale mensen in het regenseizoen. De huizen zijn tot de helft gevuld met water, maar toch wordt er door iedereen geleefd. De was hangt op het dak en mensen slapen in hangmatten, wachtend op het droogseizoen dat eraan begint te komen. We zien op deze laatste expeditie nog een roodhoofdige leguaan en verschillende aapjes, een luiaard en daarna zit het er op. We zouden wel weken in de jungle kunnen besteden, maar omdat we een beetje aan een schema zijn gebonden is het tijd om te gaan. Terug naar het huis van Marc en Lieve waar we onze spullen ophalen en een bus nemen maar Trujillo, een stadje aan de kust met archeologische opgravingen.
Aangekomen in Lima worden we opnieuw hartelijk ontvangen en toevallig is net ons langverwachte pakketje binnengekomen. Een pakketje met chocolade en onze nieuwe bankreaders die in Argentinië gestolen waren. Precies op tijd dus en na het heerlijke eten en de helaas veel te korte maar erg gezellige tijd is het tijd om te gaan.
Lieve en Marc, ontzettend veel bedankt voor alles en het gaat jullie goed ! Hopelijk tot ooit, het was echt super fijn bij jullie!!
Trujillo
De zondagochtend komen we aan in Trujillo, we zoeken een hostel en na de nachtbus zijn we redelijk moe en we liggen op bed. Als onze wifi verbonden is krijgen we verschrikkelijk nieuws. De tweeling die op komst was van Willem en Evy zijn veel te vroeg geboren, en na een vreselijk gevecht mocht het niet baten. Wat rest is een dag vol tranen en verdriet, een dag waarin het zo oneerlijk is, waarin we thuis willen zijn om onze familie te steunen en zelf ook steun te krijgen. Veel skypen, gelukkig kan het nog op die manier. Twee zieltjes die nu op een betere plaats zijn, een grootse leegte achterlatend. Ook al hebben we jullie nooit gekend, voor altijd zijn jullie bij ons. Willem,Evy we denken aan jullie (L)
De enigste twee lichtpuntjes die Trujillo ons hebben gebracht zijn de twee fantastische vrienden uit Frankrijk die we hier hebben ontmoet Geoffrey en Paulin. Twee gouden jongens die ons heel goed liggen en die we nog vaker tegen zullen komen.
De middag voor we vertrekken bezoeken we nog de Whaka's. De tempel van de zon en de maan. Een argeologische opgraving van een eeuwenoude beschaving die bestond net na het tellen van onze jaartallen. Ondanks de vele jaren zijn er nog delen goed bewaard gebleven met zelfs enkele gekleurde muren. Jammer genoeg heeft de organisatie achter de opgraving niet genoeg geld om alles op te graven, het zal in ieder geval nog tientallen jaren duren met nog een flinke schat aan historie onder de grond.
Gelukkig hebben we vandaag even onze gedachten kunnen verzetten, maar het verdriet is nog steeds groot. Die avond vertrekken we naar Máncora een beachtown in Peru. We nemen afscheid van onze vrienden, maar niet voor de laatste keer dat gevoel hebben we zo maar.
Máncora
We besteden een week in Máncora, zoals gezegd een beachtown. Het is lastig om hier een verhaal van te maken, want we besteden onze dagen met zonnen, chillen, zwemmen en surfen. Het is een paradijsje op aarde en alles gaat er op het gemakje. We verblijven in hostel the Point waar we opnieuw fantastische mensen hebben leren kennen. Er zijn een vijftigtal hostels in Máncora en onze Franse vrienden hebben een dag na ons toevallig dezelfde uitgekozen. Geweldig en samen hebben we een goede vijf dagen doorgebracht. Ons hostel heeft een zwembad en een relaxte bar. De avonden brengen we al chillend en drinkend door en de week vliegt voorbij waarbij we uiteindelijk weer afscheid van hen hebben genomen. De laatste ochtend worden we wakker (ik buiten in de hangmat vanwege de warmte) en Joke's telefoon is van de kamer gestolen met oplader en al. Pech maar we doen er niks tegen en ondertussen hebben we al een nieuwe ontvangen van onze reddende engel in Nederland, Roy thanks bro! Haar nieuwe nummer is: +5491167258750.
Ook zien de we deze dag bij een wandeling naar het strand een doos staan, en ik hoor gemauw uit de doos komen. Iemand heeft hier een doos met vijf pasgeboren poesjes en katjes achter gelaten, achtergelaten om dood te gaan. Ik kan het niet over mijn hart verdragen en besluit opzoek te gaan naar een nieuwe eigenaar. De meeste lokale mensen verklaren mij hier voor gek en zelfs de politie doet er een beetje lacherend om, dat we het maar moeten opgeven.
Tot ik Kayleh uit Canada tegenkom, die denkt er hetzelfde over als ons. Ze neemt me mee naar haar hostel en daar kom ik in Contact met Olivia, opnieuw een Franse. Zij wil er dolgraag voor zorgen en we gaan om babymelk en pipetjes om te voederen. Op het strand is vooral Joke professioneel in het voederen van de kleintjes. Ze zorgt ervoor dat ze het ene na het andere pipetje leegslurpen en daarna gelukkig in slaap vallen. Ze zijn gered! Dat hebben we goed gedaan.
Iedereen blij en we sluiten na een geweldige tijd in Peru dit hoofdstuk af. We kunnen beginnen met een nieuw hoofdstuk, waarvan Quito de hoofdstad van Ecuador het begin is!
Hier halen we Ilona en Margot van het vliegveld en zij gaan samen met ons Ecuador ontdekken. We hebben er zo veel zin in!
Ciao Peru! Mucha gracias, para todos! Tu e un pais muy amable. Ti amo !
Ondertussen hebben we Ilona en Margot met spandoek en al afgehaald. Zijn we samen aan het ontdekken en zelfs onze Franse vrienden hebben zich weer bij ons gevoegd!
Maar dat is allemaal voer voor een volgend verhaal. Na 5000 woorden en ruim 28000 caracters is het weer een samenvatting van wat we allemaal beleven, en ik ga me er echt toe aanzetten om volgende keer eerder te beginnen.
Volgende keer met meer filmpjes want mijn lieftallige liefheid Joke heeft samen met mijn vrienden in Nederland een plannetje beraamd om voor mijn verjaardag op 28 Juni een Go-pro te kopen! Die hebben Margot en Ilona inmiddels meegenomen en omdat ik hem te vroeg heb ontvangen (verberg zo iets maar eens voor mij) ben ik hem al driftig aan het gebruiken.
Vrienden thnxs voor alles ik mis jullie zo.
Eigenlijk missen we iedereen. Echt kapot veel soms, zeker na zulk nieuws. Maar telkens is daar weer de drang om verder te reizen, en we zijn weer op weg naar een nieuw avontuur
Love you all
Tot snel
XxX
Doke
Would be nice to catch up somewhere in Ecuador or Columbia.
Many greetings from the sexy Lamas Rebekka and Michael